1 / 55

OD STRUKTURALNYCH MODELI WZROSTU I STRATEGII ROZWOJU KSR DO PARADYGMATU RYNKOWEGO Dr Mieczyslaw SZOSTAK Starszy wykla

2. Glwne zagadnienia:. Charakterystyka podejscia strukturalnegodo rozwoju i cech strukturalizmu.2.Modele rozwoju gospodarki dualnej.3.Teorie zrwnowazonego i niezrwnowazonego wzrostu.4.Debata nad kryteriami alokacji inwestycji.5.Analiza spolecznych kosztw i korzysci projektw.6.Spory

zwi
Download Presentation

OD STRUKTURALNYCH MODELI WZROSTU I STRATEGII ROZWOJU KSR DO PARADYGMATU RYNKOWEGO Dr Mieczyslaw SZOSTAK Starszy wykla

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


    1. OD STRUKTURALNYCH MODELI WZROSTU I STRATEGII ROZWOJU KSR DO PARADYGMATU RYNKOWEGO Dr Mieczyslaw SZOSTAK Starszy wykladowca w Instytucie MSG - SGH .

    2. 2 Glówne zagadnienia: Charakterystyka podejscia strukturalnego do rozwoju i cech strukturalizmu. 2. Modele rozwoju gospodarki dualnej. 3. Teorie zrównowazonego i niezrównowazonego wzrostu. 4. Debata nad kryteriami alokacji inwestycji. 5. Analiza spolecznych kosztów i korzysci projektów. 6. Spory wokól wyboru technik produkcji. 7. Koncepcje wspólzaleznosci handlu zagranicznego i rozwoju ekonomicznego KSR.

    3. 3 Glówne zagadnienia (c.d.): 8. Modele industrializacji krajów Azji Poludniowo-Wschodniej i panstw Ameryki Lacinskiej. 9. Dyskusja nad zwiazkami miedzy spolecznym podzialem dochodów i wzrostem gospodarczym. 10. Ewolucja strategii walki z ubóstwem lansowanej przez ekspertów Banku Swiatowego. Upowszechnienie programów stabilizacyjno-dostosowawczych i paradygmatu rynkowego. W kierunku konsensusu postwaszyngtonskiego.

    4. 4 CHARAKTERYSTYKA PODEJSCIA STRUKTURALNEGO DO ROZWOJU I CECH STRUKTURALIZMU Strukturalne podejscie do wzrostu i rozwoju KSR zapoczatkowane w latach 50-tych przez W.A. Lewisa, który przedstawil koncepcje rozwoju (a scislej mówiac – uprzemyslowienia) gospodarki dualnej w oparciu o nadwyzke sily roboczej, pochodzacej z rolnictwa. Podejscie typu strukturalnego obejmuje analize róznorodnych aspektów i wymiarów strukturalnych procesu rozwoju ekonomiczno-spolecznego KSR, ze szczególnym uwzglednieniem zmian struktury ich gospodarek, dylematów industrializacji i rozwoju rolnictwa, kwestii alokacji inwestycji i wyboru technik produkcji, przewartosciowania podejscia do roli handlu zagranicznego, podzialu dochodów, strategii wychodzenia ze stanu zacofania i przezwyciezania ubóstwa oraz aktywizacji ekonomicznej roli panstwa w warunkach KSR.

    5. 5 ISTOTA STRUKTURALIZMU I JEGO LATYNOAMERYKANSKI RODOWÓD W obliczu stopniowo rosnacej popularnosci strukturalnego podejscia do kwestii rozwoju KSR na przelomie lat 50-tych i 60-tych w swiatowej literaturze, poswieconej ekonomii zacofania i rozwoju, zaczeto wyodrebniac nowy kierunek myslenia, okreslany mianem ekonomii strukturalnej (structuralist economics) lub strukturalizmu. Za twórców i glównych przedstawicieli tego kierunku uznaje sie przede wszystkim - kierowana przez wybitnego argentynskiego ekonomiste Raula Prebischa – grupe intelektualistów z Komisji Ekonomicznej ONZ ds. Ameryki Lacinskiej (ECLA lub CEPAL). Dostrzegajac zagrozenia wynikajace z tradycyjnego modelu handlu zagranicznego KSR, charakteryzujacego sie eksportem surowców górniczych i artykulów rolnych, a importem towarów przemyslowych, wskazywali oni na koniecznosc zmiany struktury gospodarek krajów ubogich poprzez przyspieszenie ich industrializacji.

    6. 6 OD STRUKTURALIZMU DO PODEJSCIA NEOSTRUKTURALNEGO Uwzgledniajac istniejace zewnetrzne i wewnetrzne bariery rozwojowe, za wlasciwa dla KSR strategie rozwoju zwolennicy ekonomii strukturalnej uznawali strategie substytucji importu, tj. zastepowania produkcja krajowa importowanych dotad zagranicznych wyrobów przemyslowych. Ich zdaniem, na dluzsza mete powinno to pozwolic KSR na zmiane struktury towarowej ich handlu zagranicznego, zwiekszyc udzial artykulów przetworzonych w ich eksporcie i poprawic terms of trade. Wobec slabosci miejscowego sektora prywatnego i niedorozwoju krajowej przedsiebiorczosci strukturalisci opowiadali sie równoczesnie za aktywizacja roli panstwa jako glównej sily napedowej rozwoju KSR. Biorac pod uwage fakt ewolucji pogledów strukturalistów, w ekonomii rozwoju twierdzi sie, ze od lat 80-tych poglady te powinny byc okreslane mianem podejscia neostrukturalnego (neostructuralist approach). Nawiazuje ono m.in. do dorobku w zakresie badan nad finansowaniem rozwoju krajów o gospodarce mieszanej polskiego ekonomisty M. Kaleckiego. Sprowadza sie do akcentowania roli wewnetrznych zródel akumulacji, koniecznosci rozbudowy wlasnego potencjalu produkcyjnego oraz uwzgledniania instytucjonalnych czynników rozwoju.

    7. 7 2. MODELE ROZWOJU GOSPODARKI DUALNEJ W odróznieniu od modelu wzrosto Harroda-Domara i innych tradycyjnych neoklasycznych modeli wzrostu, których autorzy traktowali gospodarke jako jedna calosc, w modelach rozwoju gospodarki dualnej stosuje sie podzial gospodarki na dwa sektory, tj. na sektor nowoczesny (przemysl przetwórczy) i sektor tradycyjny (rolnictwo). W. A. Lewis jest autorem modelu rozwoju gospodarki w oparciu o wykorzystanie nadwyzek pracy, wystepujacych w rolnictwie („Economic Development with Unlimited Supplies of Labour” – 1954 r.). Wedlug zalozen powyzszego modelu, wskutek niepelnego zatrudnienia i jawnego bezrobocia w sektorze rolnym KSR istnieja duze nadwyzki sily roboczej, której produktywnosc krancowa wynosi zero. Oznacza to, ze odplyw pracowników z rolnictwa nie powinien powodowac spadku wielkosci produkcji rolnej. Ludnosc wiejska, zbedna w rolnictwie, migruje do miast w poszukiwaniu zatrudnienia w przemysle. Chociaz placa oferowana migrantom przez firmy przemyslowe jest stala, to jej przecietny poziom przewyzsza wysokosc „placy naturalnej”, tj. wynagrodzenia osiaganego przez pracowników rolnych.

    8. 8 MODEL ROZWOJU GOSPODARKI DUALNEJ wedlug LEWISA (c.d.) W mysl modelu Lewisa, globalny produkt pracy w przemysle jest dzielony na 2 czesci: na place przemyslowa i kapitalistyczna nadwyzke, realizowana przez przedsiebiorców. Nadwyzka ta jest przez nich inwestowana, pozwalajac na dalsze zwiekszanie zatrudnienia migrantów wiejskich. Kiedy cale nadwyzkowe zasoby sily roboczej z rolnictwa zostana juz zatrudnione, a migracja bedzie kontynuowana, spowoduje to najpierw wzrost „placy naturalnej”, zas pózniej – koniecznosc zwiekszenia przecietnej placy przemyslowej. Uruchomienie mechanizmu rynkowego w efekcie rosnacej konkurencji przemyslu i rolnictwa na rynku pracy przyczyni sie – zgodnie z omawianym modelem - do modernizacji i rozwoju rolnictwa, w slad za wczesniejszym przyspieszeniem industrializacji. Pociagnac to za soba powinno unowoczesnienie struktury gospodarki KSR.

    9. 9 KRYTYKA MODELU ROZWOJU GOSPODARKI DUALNEJ LEWISA Glówne zastrzezenia wobec modelu Lewisa rozwoju KSR w oparciu o wykorzystanie nadwyzki sily roboczej z rolnictwa: a) w swietle danych empirycznych (pochodzacych z Egiptu) negowano prawdziwosc zalozenia o krancowej produktywnosci pracowników rolnych=0 (co dodatkowo podwaza – moim zdaniem – sezonowy charakter duzej czesci zatrudnienia w rolnictwie); b) krytykowano fakt abstrahowania przez Lewisa od analizy wplywu szybkiego przyrostu demograficznego na migracje, mozliwosci zatrudnienia, poziom plac oraz dynamike wzrostu produkcji przemyslowej i rolnej; c) wskazywano na nierealnosc zalozenia o sklonnosci przedsiebiorców do przeznaczania calej ich nadwyzki na cele inwestycyjne (bo w praktyce jej czesc sluzy zaspokajaniu rosnacych aspiracji konsumpcyjnych); d) krytykowano Lewisa za pominiecie przy analizie migracji nadwyzek pracowników z rolnictwa do przemyslu nie tylko kosztów transportu , lecz takze niezbednych wydatków na szkolenia i doksztalcanie.

    10. 10 MODEL ROZWOJU GOSPODARKI DUALNEJ wg J.C. FEIA I G. RANISA J.C. Fei i G. Ranis w roku 1964 przedstawili wlasny model rozwoju gospodarki dualnej, starajac sie uniknac mankamentów, jakimi odznaczal sie model Lewisa. W szczególnosci, aby przyblizyc do rzeczywistosci proces migracji nadwyzek pracowników z rolnictwa do przemyslu, zaproponowali rozciagniecie tego procesu w czasie poprzez wyodrebnienie 3 jego faz. Wskazywali, ze panstwo poprzez odpowiednia polityke fiskalna powinno pobudzac wykorzystywanie na cele inwestycyjne nadwyzki osiaganej przez wlascicieli ziemskich. Podkreslali, ze wzrost produkcji przemyslowej powinien byc skoordynowany ze zwiekszaniem produkcji rolnictwa, zas obu tym dzialom trzeba przypisac równie wazne znaczenie w strategiach i polityce rozwoju KSR. Wedlug opinii Feia i Ranisa, tempo zatrudniania nadwyzek sily roboczej z rolnictwa winno przewyzszac dynamike przyrostu demograficznego.

    11. 11 MODEL ROZWOJU GOSPODARKI DUALNEJ wg D.W. JORGENSONA D.W. Jorgenson zaprezentowal opracowany przez siebie model rozwoju gospodarki dualnej w latach 1966-1967 (”Surplus Agricultural Labour and the Development of a Dual Economy”), uwzgledniajac wyniki i kierunki krytycznej dyskusji na temat modeli Lewisa oraz Feia-Ranisa. Uzupelniajac wczesniej omówione modele, podkreslal on znaczenie akumulacji finansowej dla uruchomienia industrializacji i procesu samoczynnego wzrostu calej gospodarki. Akcentowal, ze warunkiem akumulacji jest równolegle zwiekszenia produkcji rolnej do poziomu przekraczajacego potrzeby konsumpcyjne samych pracowników rolnictwa oraz zapewnienie transferu do sektora przemyslowego nadwyzek artykulów spozywczych. Generalnie biorac, autorom powyzszych modeli rozwoju gospodarki dualnej zarzucano przecenianie zdolnosci sil rynkowych do uruchomienia spontanicznych procesów przeksztalcen strukturalnych i przyspieszenia rozwoju KSR (co bylo równoznaczne z niedocenianiem roli panstwa).

    12. 12 TEORIE ZRÓWNOWAZONEGO I NIEZRÓWNOWAZONEGO WZROSTU W ramach debaty nad modelami rozwoju KSR i kryteriami alokacji inwestycji powstaly w latach 40-tych i 50-tych koncepcje wzrostu zrównowazonego i niezrównowazonego, których autorzy nie ograniczali sie do rozwazan teoretycznych, lecz formulowali takze zalecenia praktyczne pod adresem forsowanych przez rzady KSR strategii i polityk industrializacji. Teorie wzrostu zrównowazonego jako pierwszy przedstawil amerykanski ekonomista P. Rosenstein-Rodan juz w 1943 r. („Problems of Industrialization of Eastern and South-Eastern Europe”. Koncepcja Rosensteina-Rodana nazywana jest teoria „wielkiego pchniecia”, bo zaklada niepodzielnosc inwestycji, co oznacza koniecznosc równoczesnej realizacji projektów inwestycji w wielu galeziach. Przykladowo budowa fabryki wyrobów gotowych zwieksza popyt na surowce, materialy i pólprodukty, na maszyny i technologie produkcyjne, na opakowania, uslugi transportowe, handlowe i finansowe. Wspomniany autor zwracaal w tym kontekscie uwage na wystepowanie zaleznosci pionowej popytu na towary i uslugi z róznych dziedzin.

    13. 13 TEORIE ZRÓWNOWAZONEGO WZROSTU ROSENSTAINA-RODANA i LEWISA Zdaniem Rosensteina-Rodana, dzieki duzym inwestycjom dokonanym równolegle w wielu powiazanych ze soba galeziach przemyslu mozliwe jest uzyskanie sporych korzysci zewnetrznych (exernalities) z racji zwiekszonego popytu ze strony innych galezi na towary wytwarzane przez dana galaz. Umozliwia to pelniejsze wykorzystanie rozbudowanych mocy produkcyjnych i obnizke kosztów przecietnych. Natomiast zaproponowana przez W.A. Lewisa w 1955 r. inna wersja teorii zrównowazonego wzrostu („The Theory of Economic Growth”) glosila, ze relacje miedzy dynamika wzrostu produkcji poszczególnych galezi przemyslu sa okreslone przez elastycznosc dochodowa popytu na poszczególne towary. Ponadto Lewis wskazywal na potrzebe utrzymywania stalych relacji cenowych (terms of trade) pomiedzy glównymi grupami towarów celem wyeliminowania negatywnego wplywu na wielkosc wahan towarowych terms odf trade.

    14. 14 KIERUNKI KRYTYKI TEORII ZRÓWNOWAZONEGO WZROSTU Glówne zarzuty wobec teorii zrównowazonego wzrostu KSR: 1) Pomijanie grozby inflacji w przypadku sztywnej podazy czynników wytwórczych i osiagniecia stanu pelnego zatrudnienia (ale sztywnosc podazy mozna przelamac poprzez zwiekszone inwestycje lub/i import, zas duze rozmiary bezrobocia uniemozliwiaja pelne zatrudnienie). 2) Abstrahowanie od malej elastycznosci podazy krajowej zywnosci (ale import jest rozwiazaniem, zanim inwestycje rolne przyniosa efekty). 3) Bardziej zasadny zarzut o braku realizmu koncepcji zrównowazonego wzrostu z powodu braku w KSR wystarczajacych kapitalów na sfinansowanie „wielkiego pchniecia inwestycyjnego”, niedostatku kwalifikowanych kadr i prywatnej przedsiebiorczosci. 4) Ponadto celem realizacji teorii zrównowazonego wzrostu trzeba byloby zastosowac w praktyce idee planowania rozwoju gospodarczo-spolecznego (wprawdzie wladze wielu KSR opracowywaly ambitne plany rozwojowe, lecz zazwyczaj nie byly w stanie wcielic ich w zycie).

    15. 15 KONCEPCJA NIEZRÓWNOWAZONEGO WZROSTU wedlug A.O. HIRSHMANA Biorac pod uwage argumenty wysuwane przez krytyków teorii zrównowazonego wzrostu KSR, A.O. Hirshman w swej opublikowanej w 1958 r. ksiazce: „The Strategy of Economic Development” zaprezentowal koncepcje wzrostu niezrównowazonego. Do opracowania tej koncepcji zainspirowala go historia I rewolucji przemyslowej, która dowodzila, ze wzrost dokonywal sie w drodze reakcji gospodarki rynkowej na pojawiajace sie bodzce w postaci braków i ograniczen. Reakcje te tworzyly nastepujaca sekwencje przyczyn i skutków: Wynalazek czólenka mechanicznego ?Rozwój tkalni ?Wzrost zapotrzebowania na przedze ?Wynalazek przedzarki ?Koniecznosc zwiekszenia mocy przerobowej tkalni ?Zastosowanie mechanicznej tkalni i zwiekszenie produkcji innych maszyn wlókienniczych ?Potrzeba wzrostu produkcji hutniczej ?Wynalezienie pieców hutniczych ?Wzrost produkcji wegla ?Wynalezienie maszyny parowej ?Rozwój transportu kolejowego i zeglugi morskiej itp.

    16. 16 KONCEPCJA NIEZRÓWNOWAZONEGO WZROSTU wedlug A.O. HIRSHMANA (c.d.) W mysl koncepcji wzrostu niezrównowazonego A.O. Hirshmana, w warunkach KSR – podobnie jak w Anglii w okresie rewolucji przemyslowej – wystepowanie niedotatku poszczególnych czynników wytwórczych i towarów powinno zmuszac do aktywizacji tych czynników (ze zródel wewnetrznych lub zewnetrznych) i sklaniac przedsiebiorców (oraz panstwo) do podejmowania odpowiedniej dzialalnosci gospodarczej. Ale krytycy teorii Hirshmana podkreslali, ze z powodu dotkliwego braku podstawowych czynników produkcji w praktyce KSR nie sa w stanie realizowac inwestycji pozwalajacych na równolegla rozbudowe wielu galezi przemyslu. Ponadto rynek nie jest tam ani przejrzysty (tzn. nie dostarcza wlasciwych informacji ekonomicznych), ani spójny, zas mechanizmy jego funkcjonowania sa powaznie znieksztalcone. Stad model niezrównowazonego wzrostu moze grozic KSR nasileniem sie inflacji, dysproporcji miedzysektorowych i petryfikacja zbyt malo zdywersyfikowanej struktury gospodarki narodowej. Lepszym rozwiazaniem jest w tej sytuacji laczenie elementów wzrostu niezrównowazonego i zrównowazonego, do czego potrzebne sa odpowiednie dzialania planistyczne (programowe) ze strony panstwa.

    17. 17 4. DEBATA NAD KRYTERIAMI ALOKACJI INWESTYCJI Rozwazaniom nad metodami mobilizacji oszczednosci i mozliwosciami podniesienia stopy inwestycji w warunkach KSR towarzyszy od lat 50-tych debata nad kryteriami alokacji nakladów inwestycyjnych. Wiaze sie to z faktem, ze w KSR nie obowiazuje zasada statycznej teorii ekonomii, wedlug której optymalna alokacja inwestycji ma miejsce wtedy, gdy nastapi wyrównanie krancowej produktywnosci nakladów miedzy róznymi dziedzinami gospodarki. Dlaczego? Po pierwsze, ceny czynników produkcji i towarów nie odzwierciedlaja tam faktycznych kosztów ich nabycia, tj. sa znieksztalcone. Po drugie, w odróznieniu od zasady statycznej ekonomii wiekszosc KSR zamiast maksymalizowac biezaca produkcji, woli maksymalizacje konsumpcji i produkcji na dluga mete. Po trzecie, wbrew zalozeniom statycznej ekonomii w KSR wystepuje bardzo nierównomierny podzial dochodów miedzy grupy spoleczne. Po czwarte, z racji szczuplosci zasobów alokacja nakladów inwestycyjnych w KSR powinna byc dokonywany nie tyle na podstawie kryterium oplacalnosci mikroekonomicznej, co raczej z punktu widzenia efektywnosci i produktywnosci makroekonomicznej.

    18. 18 ZALOZENIA ZASADY MAKSYMALIZACJI STOPY NADWYZKI INWESTYCYJNEJ W. Galenson i H. Leibenstein w 1955 r. zaproponowali dokonywanie alokacji inwestycji w kSR w oparciu o zasade maksymalizacji stopy nadwyzki inwestycyjnej (maximization of the rate of creation of investible surplus = MRIS principle). Przyjeli oni przy tym ponizsze zalozenia: Dochód narodowy poszczególnych krajów sklada sie z plac i zysków. -- Cale place przeznaczane sa na konsumpcje (brak oszczednosci pracowników), zas calosc zysków sluzy celom inwestycyjnym. -- W mysl istniejacej funkcji produkcji, wielkosc produkcji na 1 zatrudnionego zalezy od nakladów kapitalowych na 1 pracownika. -- Maksymalizacja dochodu narodowego per capita wymaga zwiekszenia nakladów kapitalowych na 1 zatrudnionego (czyli – stosowania kapitalochlonnych technik produkcji). -- Powyzsze wiaze sie z koniecznoscia maksymalizacji inwestycji w poprzedzajacych okresach, maksymalizacji udzialu zysków i minimalizacji udzialu plac w dochodzie narodowym.

    19. 19 OCENA ZASADY MAKSYMALIZACJI STOPY NADWYZKI INWESTYCYJNEJ W swietle przyjetych przez Galensona-Leibensteina zalozen zasady maksymalizacji stopy nadwyzki inwestycyjnej, w warunkach KSR efektywnosc alokacyjna (allocation efficiency) uzyskuje sie w momencie, kiedy nastapi zrównanie krancowej wielkosci reinwestycji przypadajacych na 1 zatrudnionego w róznych projektach inwestycyjnych. Zarzuty wobec koncepcji alokacji inwestycji Galensona-Leibensteina: a) Bledne zaloznia o braku sklonnosci pracowników do oszczedzania, a przedsiebiorców - do wykorzystywania czesci zysków na cele konsumpcyjne. b) Maksymalizacja zysków nie wymaga koniecznie stosowania kapitalochlonnych technik produkcji, odwrotnie – nadmierna kapitalochlonnosc produkcji moze zmniejszac realizowana stope zysku. c) Równoczesnie zbyt wysoka kapitalochlonnosc zmniejsza zatrudnienie i uniemozliwia maksymalizacje wielkosci dochodu narodowego.

    20. 20 OPTYMALIZACJA ALOKACJI INWESTYCJI W MODELU A.K. SENA Wspominany juz poprzednio ekonomista hinduski A.K. Sen scisle laczyl rozwazania nad kryteriami alokacji nakladów inwestycyjnych z wyborem technik produkcji („Choice of Techniques: An Aspect of the Theory of Planned Economic Development” –1962 r.). Zalozenia modelu Sena dotyczace zasad alokacji inwestycji w KSR: -- Gospodarka sklada sie z 2 dzialów: nowoczesnego i tradycyjnego. -- Dzial nowoczesny zlozony z 2 galezi, z których pierwsza wytwarza maszyny za pomoca pracy. Druga galaz specjalizuje sie w produkcji kukurydzy (wykorzystujac maszyny i prace). -- Rozpatrywany kraj dysponuje obfitymi zasobami pracy. -- Sila robocza jest jednorodnnym czynnikiem wytwórczym (brakuje róznic pod wzgledem wyksztalcenia i kwalifikacji pracowników). -- Realne place sa stale, czyli - nie zmieniaja sie w badanym okresie. -- Wraz ze wzrostem zatrudnienia kapitalochlonnosc produkcji spada. -- Model odnosi sie do gospodarki planowej (decyzje o stopniu kapitalochlonnosci podejmuja centralne wladze planistyczne).

    21. 21 ZASADY ALOKACJI INWESTYCJI W MODELU A.K. SENA A.K. Sen analizowal alokacje nakladów inwestycyjnych w kontekscie realizacji w skali gospodarki narodowej trzech celów: -- maksymalizacji wielkosci biezacej produkcji, -- maksymalizacji stopy wzrostu produkcji, -- maksymalizacji niezdyskontowanego strumienia produkcji w okreslonym czasie. Omawiany autor wskazywal, ze - wedlug jego modelu - maksymalizacja biezacej produkcji nie jest równoznaczna z maksymalizacja wielkosci zatrudnienia, bo zwiekszanie zatrudnienia ogranicza wielkosc nadwyzki ekonomicznej na cele inwestycyjne. Zdaniem Sena, wystepuje konflikt miedzy zasada alokacji inwestycji wedlug kryterium spolecznej produktywnosci krancowej (co warunkuje maksymalizacje wielkosci produkcji) a zasada maksymalizacji stopy nadwyzki inwestycyjnej (celem maksymalizacji stopy wzrostu produkcji).

    22. 22 KWESTIA WYBORU KRYTERIUM ALOKACJI INWESTYCJI wedlug A.K. SENA A.K. Sen podkreslal, ze o wyborze przez centalne wladze planistyczne konkretnego kryterium alokacji nakladów inwestycyjnych powinny decydowac oczekiwania i warunki spoleczne, panujace w danym kraju slabo rozwinietym. Jesli spoleczenstwo nie jest chce ponosic wyrzeczen i domaga sie od wladz panstwowych szybkiej poprawy standardu zycia, nalezy maksymalizowac wielkosc biezacej produkcji i konsumpcji. Wówczas wlasciwa zasada alokacji inwestycji jest kryterium spolecznej produktywnosci krancowej. Natomiast, jesli spoleczenstwo jest gotowe do wyrzeczen w imie swoich interesów dlugofalowych, to – zdaniem Sena - mozna i nawet trzeba maksymalizowac stopy wzrostu inwestycji i produkcji, bo powinno to pozwolic na dluzsza mete osiagnac wyzsza produkcje i wyzszy poziom konsumpcji.

    23. 23 ANALIZA SPOLECZNYCH KOSZTÓW I KORZYSCI PROJEKTÓW Poczawszy od lat 70-tych, modelowa debata nad kryteriami alokacji inwestycji zostala zastapiona analiza spolecznych kosztów i korzysci - w skrócie: ASKK (w terminologi angielskiej: social cost benefit analysis – SCBA). Analize tego typu zaczeto stosowac szeroko w praktyce KSR przy ocenie efektywnosci makroekonomicznej i wyborze projektów inwestycyjnych, realizowanych w szczególnosci w przemysle przetwórczym przy wykorzystaniu srodków finansowych, dostarczanych w ramach oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) przez rzady krajów Zachodu i organizacje miedzynarodowe (z Bankiem Swiatowym, UNIDO i UNDP na czele). Oznaczalo to, ze kwestie alokacji inwestycji przeniesiono z makroskali na poziom analizy mikroekonomicznej. Podejmowanie decyzji w sprawach inwestycyjnych przestalo bowiem nalezec do kompetencji centralnych wladz planistycznych. Przeszlo w rece kierownictw przedsiebiorstw, odpowiedzialnych za realizacje poszczególnych projektów rozwojowych.

    24. 24 FAZA OCENY MIKROEFEKTYWNOSCI I WYKONALNOSCI TECHNICZNEJ PROJEKTU Analiza spolecznych kosztów i korzysci stanowi druga faze oceny wykonalnosci projektu inwestycyjnego (feasibility study of investment project). Poprzedza ja faza analizy wykonalnosci technicznej i mikroefektywnosci finansowej tego projektu, która obejmuje zwlaszcza: -- ustalenie wielkosci i asortymentu planowanej produkcji (na podstawie badania popytu rynkowego i analizy marketingowej), -- opracowanie zalozen techniczno-inzynieryjnych projektu (wybór technologii produkcji, okreslenie niezbednego wyposazenia technicznego, wlacznie z budynkami i infrastruktura, zapotrzebowania na surowce i materialy, wielkosci i struktury przyszlego zatrudnienia, harmonogramu i etapów realizacji itp.), -- okreslenie kwoty niezbednych nakladów inwestycyjnych, ich rozlozenia w czasie, zapotrzebowania na kapital poczatkowy i mozliwosci jego sfinansowania, -- oszacowanie wielkosci i struktury spodziewanych kosztów produkcji i zbytu, -- okreslenia przewidywanych przychodów ze sprzedazy, przeplywów pienieznych i zapotrzebowania na kapital obrotowy, -- obliczenie wskazników efektywnosci finansowej i zyskownosci oraz ustalenie wrazliwosci projektu na zmiany warunków mikro- i makroekonomicznych.

    25. 25 CEL I ZASADY ANALIZY SPOLECZNYCH KOSZTÓW I KORZYSCI PROJEKTÓW Dopiero po dokonaniu oceny wykonalnosci technicznej i finansowej mikroefektywnosci projektu inwestycyjnego mozna przystapic do analizy jego spolecznych kosztów i korzysci (ASKK). Glównym zadaniem ASKK jest podporzadkowanie alokacji inwestycji spójnemu zestawowi celów i priorytetów polityki ekonomiczno-spolecznej, prowadzonej przez wladze panstwowe danego kraju. Przy obliczania spolecznych kosztów i korzysci nie mozna poslugiwac sie realnymi cenami i parametrami makroekonomicznymi, lecz cenami kalkulacyjnymi, które nazywane sa cenami-cieniami (shadow prices). Powinny one odzwierciedlac alternatywne koszty spoleczne (social opportunity costs) nabycia czynników produkcji i alternatywne ceny gotowych wyrobów oraz poniesionych nakladów inwestycyjnych. Niemozliwosc wykorzystania w ASKK realnych cen wynika z powaznych ich znieksztalcen (distortions) w rzeczywistosci gospodarczo-spolecznej KSR z powodu wystepowania szeregu podanych dalej zjawisk: a) czeste zawyzanie wartosci waluty narodowej (zawyza to popyt na obce waluty celem sfinansowania zbyt taniego importu, co zmusza do celnych i pozataryfowych ograniczen handlowych, napedzajac inflacje);

    26. 26 ZASADY ANALIZY SPOLECZNYCH KOSZTÓW I KORZYSCI PROJEKTÓW (c.d.) Niemozliwosc wykorzystania w ASKK realnych cen (c.d.): b) wystepowanie inflacji, w róznym stopniu powodujacej wzrost cen poszczególnych towarów i uslug (co powoduje znieksztalcenie struktury cen krajowych w porównaniu z systemem cen swiatowych); c) z powodu narzucania przez panstwo obowiazku stosowania plac minimalnych zawyzanie poziomu plac w sektorze formalnym gospodarki; d) naduzywanie protekcji celnej i ograniczen pozataryfowych w imporcie dla ochrony rynku krajowego przyczynia sie do zawyzania cen na importowane towary i ich krajowe substytuty; f) zanizanie przez wladze monetarne referencyjnej stopy procentowej na krajowym rynku kredytowym (mimo duzego popytu na kredyty i niedostatecznej podazy srodków pienieznych). Nawet przy dobrej znajomosci warunków makro- i mikroekonomicznych, panujacych w danej gospodarce, prawidlowe ustalenie cen kalkulacyjnych (cen-cieni) jest w praktyce KSR niezwykle trudne. Pomocne sa przy tym koncepcje efektywnej stopy protekcji celnej i krajowego kosztu zasobów.

    27. 27 DWIE METODY ANALIZY SPOLECZNYCH KOSZTÓW I KORZYSCI PROJEKTÓW W literaturze poswieconej KSR najwieksza relatywnie popularnoscia ciesza sie dwie nastepujace metody obliczania spolecznych kosztów i korzysci projektów inwestycyjnych: 1) metoda UNIDO („Guidelines for Project Evaluation” z 1972 r.), 2) metoda I.M.D. Little’a i J.A. Mirrlesa, okreslana skrótem L-M („Project Appraisal and Planning for Developing Countries” z 1974 r.). O ile w metodzie UNIDO wszystkie korzysci i koszty przelicza sie na konsumpcje spoleczna, o tyle w metodzie L-M dokonuje sie przeliczen na dochody panstwa (rzadu). W metodzieUNIDO stosowana jest spoleczna stopa dyskontowa, podczas gdy w metodzie L-M wykorzystuje sie ceny obrachunkowe inwestycji (accounting price of investment).

    28. 28 DWIE METODY ANALIZY SPOLECZNYCH KOSZTÓW I KORZYSCI PROJEKTÓW (c.d.) W metodzie UNIDO stosuje sie specjalnie oszacowany kurs walutowy (shadow exchange rate), a w metodzie L-M wykorzystywany jest oficjalny kurs walutowy danego kraju. Obie omawiane metody ASKK róznia se ponadto od siebie pod wzgledem szczególowych list uwzglednianych kosztów i korzysci spolecznych, stosowanych metodologii identyfikacji ograniczen i niepewnosci, wizji interwencjonizmu panstwowego oraz funkcji przypisywanych planowaniu (lub programowaniu) rozwoju. Warto takze odnotowac, ze w praktyce KSR metoda UNIDO stosowana jest – i to juz od 36 lat - na znacznie szersza skale niz metoda Little’a-Mirrlesa. Sprzyjal powyzszemu w szczególnosci fakt opracowania przez ekspertów UNIDO w polowie lat 80-tych i upowszechnienia w KSR (dzieki akcji szkoleniowej) programu informatycznego COMFAR, który znakomicie pomaga zarówno oceniac mikroefektywnosc finansowa i wykonalnosc techniczna konkretnych projektów inwestyyjnych, jak tez dokonywac analizy ich spolecznych kosztów i korzysci.

    29. 29 6. SPORY WOKÓL WYBORU TECHNIK PRODUKCJI Podstawa teoretyczna debaty nad wyborem technikprodukcji w warunkach KSR poczatkowo byla neoklasyczna koncepcja wyboru technologicznego, sprowadzajaca sie do analizy relacji miedzy inwestycjami i praca. W mysl tej koncepcji, o rodzaju wybranej technologii decyduja ceny pracy i inwestycji oraz substytucyjnosc pracy w stosunku do kapitalu. Postep techniczny powoduje zas zmiane funkcji produkcji, przynoszac wzrost wydajnosci pracy. Traktujac jako punkt wyjscia neoklasyczny model wyboru techniki produkcji, A.K. Sen i M. Dobb w swych rozwazaniach podjeli próbe powiazania tego wyboru z wielkoscia inwestycji przypadajacych na 1 zatrudnionego. Dowodzili oni, ze technika relatywnie kapitalochlonna sprzyja na dluga mete maksymalizacji nadwyzki finansowej (tzn. oszczednosci). Natomiast technika pracochlonna pozwala na maksymalizacje wielkosci biezacej produkcji.

    30. 30 KRYTYKA MODELU SENA PRZEZ POLSKICH EKONOMISTÓW Koncepcja wyboru techniki produkcji w ujeciu A.K. Sena spotkala sie z krytyka ze strony szeregu polskich i zagranicznych ekonomistów: M. Kaleckiego, Z. Dobrskiej, A. Mullera, J. Nowickiego i niektórych innych. Wskazywali oni w szczególnosci, ze model Sena nie uwzglednia postepu technicznego, choc ten ostatni powoduje zmiane relacji miedzy nakladami inwestycyjnymi, nadwyzka i produkcja. Kiedy postep techniczny przynosi poprawe wydajnosci pracy, wtedy lepsze sa techniki kapitalochlonne, mimo iz korzysci plynace z ich stosowania sa relatywnie mniejsze, zas moment maksymalizacji dochodu przesuwa sie na pózniej. W efekcie Z. Dobrska i A. Muller zakwestionowali wniosek Sena, ze dla KSR optymalne sa techniki kapitalochlonne, dowodzac, ze te kraje powinny raczej stosowac techniki posrednie, stanowiace kombinacje okreslonego zestawu kapitalochlonnych i pracochlonnych technik produkcyjnych.

    31. 31 KRYTYKA MODELU SENA PRZEZ EKONOMISTÓW ZACHODU Natomiast ekonomisci zachodni koncentrowali sie w swej krytyce modelu wyboru techniki produkcji w ujeciu A.K. Sena na akcentowaniu zjawiska znieksztalcen relacji cen i kapitalu w warunkach KSR z powodu niewlasciwego funkcjonowania rynku i nadmiernego interwencjonizmu panstwowego, co czesto prowadzi tam do wyboru technik nadmiernie kapitalochlonnych. Ponadto – jak trafnie podkreslala F. Stewart – Sen pomijal nieslusznie kwestie zróznicowania motywów wyboru technologii w przekroju róznych typów przedsiebiorstw, tj. korporacji transnarodowych (KTN), duzych lokalnych firm prywatych, przedsiebiorstw panstwowych oraz malych i srednich przedsiebiorstw miejscowych. Dokonujac wyboru techniki produkcji, KTN daza do maksymalizacji zysku po opodatkowaniu w skali miedzynarodowej. Celem duzych firm krajowych jest maksymalizacja zysku po uregulowaniu miejscowego podatku dochodowego (CIT). Przedsiebiorstwa panstwowe moga, lecz nie zawsze musza kierowac sie maksymalizacja zysku, próbujac realizowac okreslone cele makroekonomiczne lub spoleczne. Drobni przedsiebiorcy lokalni priorytetowo traktuja zarobienie pieniedzy na utrzymanie rodziny.

    32. 32 PRAKTYCZNE DYLEMATY WYBORU TECHNIK PRODUKCJI W KSR Wyniki empirycznych badan nad technikami produkcji w KSR wskazuja, ze w sektorze nowoczesnym preferuja one stosowanie technologii kapitalochlonnych i relatywnie zaawansowanych, zazwyczaj importowanych z KWR lub towarzyszacych bezposrednim inwestycjom KTN. Ale transfer przez KTN zachodnich technik wytwórczych, niedostosowanych do specyficznych wymagan KSR, powodowac moze znieksztalcenia strukturalne i marnotrawstwo dostepnych srodków. Jest to wówczas technika niewlasciwa (inappropriate technology). Natomiast kwestia wlasciwej techniki (appropriate technology) produkcji nie tylko sprowadza sie w warunkach KSR do wyboru odpowiedniej technologii sposród juz znanych i stosowanych w gospodarce swiatowej, lecz polega takze na poszukiwaniu i rozwoju nowych technik, odpowiednio dostosowanych do skomplikowanej rzeczywistosci gospodarczo-spolecznej tych krajów. Pojecie wlasciwej technologii jest utozsamiane z koncepcja technologii posredniej Schumachera, postepowej techniki Mardsena lub alternatywnej technologii Dicksona. Powinna byc to technika efektywna, nowoczesna i zarazem pozwalajaca na wzrost zatrudnienia, uwzgledniajaca wspólczesny etap rewolucji naukowo-technicznej.

    33. 33 7. KONCEPCJE WSPÓLZALEZNOSCI HANDLU ZAGRANICZNEGO I ROZWOJU EKONOMICZNEGO KSR Od lat 50-tych równolegle formulowano koncepcje o pozytywnym lub negatywnym wplywie wymiany handlowej na tempo wzrostu gospodarczego w krajach slabo rozwinietych. Przedstawicielemi pierwszego z tych nurtów byli R. Nurske i J. Viener , którzy twierdzili, ze handel jest motorem wzrostu. W szczególnosci R. Nurkse, odwolujac sie do historii wymiany handlowej miedzy Anglia i zamorskimi obszarami nowego osadnictwa, dowodzil, iz eksport przez KSR surowców i artykulów zywnosciowych oraz import z KWR maszyn i gotowych wyrobów przemyslowych (wzmocniony przez przywóz kapitalu) powinien sprzyjac wzrostowi ekonomicznemu KSR (poprzez uruchomienie mechanizmów mnoznika i akceleratora). Ale - zdaniem krytyków - dane empiryczne dotyczace handlu zagranicznego w relacji KSR-KWR nie potwierdzaly tej tezy.

    34. 34 POGLADY ZWOLENNIKÓW ROZWOJU WYMIANY HANDLOWEJ KSR Teorie handlu jako „wentyla nadwyzki” ekonomicznej w KSR (the vent-for-surplus theory) rozwinal H.Myint (ekonomista pochodzacy z ówczesnej Birmy): KSR odnosza korzysci z eksportu artykulów rolnych do KWR, bo dzieki temu moga zagospodarowac zarówno tereny dotad niewykorzystywane do celów rolniczych, jak tez wlasne nadwyzki zasobów pracy. Zdecydowanymi oredownikami rozwoju handlu przez KSR byli takze F. Benham (autor koncepcji rozwoju poprzez handel, tj. wykorzystania przez KSR ich korzysci komparatywnych) i G. Haberler. Ten drugi dowodzil, ze wymiana handlowa z zagranica pozwala KSR nie tylko pelniej wykorzystac posiadane zasoby czynników wytwórczych, lecz równiez osiagac korzysci ze skali produkcji (dzieki specjalizacji), stymuluje naplyw obcych kapitalów i technologii (handel pasem transmisyjnym nowych rozwiazan technicznych, pomyslów i umiejetnosci), poprawia konkurencyjnosc i ogranicza pozycje monopolistyczna duzych firm na ich rynkach.

    35. 35 KONCEPCJA WZROSTU ZUBAZAJACEGO KSR WEDLUG J. BHAGWATIEGO Za swej strony J. Bhagwati zwrócil uwage na mozliwosc wystapienia niekorzystnego oddzialywania zwiekszonego eksportu surowców na dobrobyt w niektórych KSR. Sklonilo to go do sformulowania koncepcji wzrostu zubazajacego (immiserising growth). Jesli wzrost gospodarczy polega na zwiekszaniu produkcji i eksportu surowca lub artykulu rolno-spozywczego przez taki KSR, który dostarcza znaczna czesc calej swiatowej podazy tego towaru (np. pozycja Brazylia na rynku kawy, czy Wybrzeza Kosci Sloniowej na rynku kakao), to powazny wzrost wielkosci dostaw – przy niezmienionym, sztywnym popycie – spowoduje spadek cen swiatowych eksportowanego produktu. Pociagnie to za soba pogorszenie sie terms of trade kraju-eksportera, bo nalezy oczekiwac, ze ceny importowanych przezen towarów nie spadna w tym samym czasie.

    36. 36 KONCEPCJA WZROSTU ZUBAZAJACEGO J. BHAGWATIEGO (c.d.) W przypadku, kiedy straty wywolane pogorszeniem sie terms of trade danego KSR beda wieksze od przyrostu jego wplywów eksportowych z tytulu zwiekszenia wolumenu (ilosci) eksportu surowca, wówczas - mimo realizowanego wzrostu gospodarczego - nastapi spadek ogólnego dobrobytu KSR, specjalizujacego sie w eksporcie surowców górniczych lub artykulów rolno-spozywczych. Istote i mechanizm zubazajacego wzrostu gospodarczego mozna tez – jak to uczynil J. Bhagwati - przedstawic w ujeciu graficznym, wykorzystujac w tym celu neoklasyczne krzywe mozliwosci produkcyjnych i obojetnosci konsumentów (szerzej na ten temat w podpunkcie 7 rozdzialu V monografii Z. Kozak oraz w rozdziale 6 podrecznika do MSG A. Budnikowskiego).

    37. 37 TEORIA POGARSZANIA SIE TERMS OF TRADE KSR wedlug PREBISCHA-SINGERA-MYRDALA Autorzy popularnej w latach 50-tych i 60-tych teorii pogarszania sie terms of trade w handlu zagranicznym KSR: a) Raul Prebish (z Argent.) – Sekretarz Wykonawczy Komisji Ekonomicznej ONZ ds. Ameryki Lacinskiej (CEPAL), „ojciec-zalozyciel” i pierwszy szef UNCTAD (1964 – 1969 r.); b) Hans Singer (z W. Bryt.) – ekspert i funkcjonariusz ONZ, a pózniej dyrektor Istitute od Development Studies (Sussex); c) Gundar Myrdal (ze Szwecji) – laureat Nobla z ekonomii (za badania nad ubóstwem w Azji). Podstawa teorii wyniki badan empirycznych (raport ONZ z 1949 r.) nad zmianami terms of trade W. Brytanii w okresie 1870-1947 r. Teza o dlugofalowej tendencji do pogarszania sie towarowych terms of trade KSR, tzn. relacji cen surowców górniczych i artykulów rolnych, eksportowanych przez KSR (do Wlk. Bryt.) w stosunku do cen wyrobów przemyslowych, importowanych przez KSR (z Wlk. Bryt.) - spadek relacji ze 100 w 1870 r. do 59 w 1938 r.

    38. 38 ISTOTA TEORII PREBISCHA-SINGERA-MYRDALA Przyczyny spadkowej tendencji towarowych terms of trade KSR wedlug Prebischa-Singera-Myrdala: O ile w KWR w dlugim okresie wzrost wydajnosci pracy pociaga za soba– wskutek silnej pozycji zwiazków zawodowych –podniesienie plac i poziomu cen artykulów eksportowych, o tyle w KSR poprawa wydajnosci pracy pozwala na obnizke kosztów produkcji i spadek cen eksportowanych surowców i produktów rolnych. Rezultatem tego jest pogarszanie sie terms of trade KSR. b) Innym powodem spadku terms of trade KSR jest silniejszy wzrost ich popytu na artykuly przemyslowe importowane z KWR w porównaniu z popytem swiatowym na surowce i towary rolne eksportowane przez kraje slabo rozwiniete. Wynika to zarówno z dzialania prawa Engla (wraz ze wzrostem dochodów ludnosci maleje udzial wydatków na zywnosc, co powoduje spadek cenowej elastycznosci popytu na artykuly spoz.), jak tez z wyzszej dochodowej elastycznosci popytu na towary przemyslowe niz na surowce i zywnosc.

    39. 39 WNIOSKI Z TEORII PREBISCHA-SING.-MYRD. Rekomendacje praktyczne Preb.-Sing.-Myrd. pod adresem polityki gospodarczej KSR: Aby zapobiec dalszemu spadkowi terms of trade, KSR powinny zmienic strukture wlasnej produkcji, przesuwajac czynniki wytwórcze z górnictwa i rolnictwa do przemyslu,co wymaga przyspieszenia industrializacji, a zwlaszcza podjecia produkcji artykulów przemyslowych dotad importowanych z KWR. W tym celu konieczna jest realizacja strategii substytucji importu (lub strategii produkcji antyimportowej) i zapewnienie ochrony celnej nowym galeziom przemyslu (tzw. infant industry). Ale wedlug krytyków teorii Prebischa-Singera-Myrdala: 1) W praktyce okresy spadku terms of trade KSR przeplataja sie z okresami ich poprawy (przynajmniej czesciowej). 2) istnienie naturalnych (fizycznych) ograniczen wzrostu podazy towarów surowcowo-rolnych moze zapobiegac nadmiernemu spadkowi ich cen i pogarszaniu sie terms of trade KSR.

    40. 40 8. MODELE INDUSTRIALIZACJI KRAJÓW AZJI POLUDNIOWO-WSCHODNIEJ I PANSTW AMERYKI LACINSKIEJ

    41. 41 FAZY INDUSTRIALIZACJI KRAJÓW AZJI POLUDNIOWO-WSCHODNIEJ

    42. 42 ETAPY INDUSTRIALIZACJI KRAJÓW AMERYKI LACINSKIEJ

    43. 43 9. DYSKUSJA NAD ZWIAZKAMI MIEDZY SPOLECZNYM PODZIALEM DOCHODÓW I WZROSTEM GOSPODARCZYM

    44. 44 CZY NIERÓWNY PODZIAL DOCHODÓW POBUDZA WZROST GOSPODARCZY ? W mysl ekonomii neoklasycznej i keynesistowskiej, nierównosci w podziale dochodów sa wrecz konieczne dla przyspieszenia wzrostu gospodarczego. Duza sklonnoscia do oszczedzania i inwestowania odznaczaja sie bowiem tylko ludzie relatywnie zamozni, podczas gdy biedacy calosc swoich dochodów przeznaczaja na konsumpcje. Róznice dochodowe sprzyjajac zatem powinny wzrostowi gospodarczemu (poprzez zwiekszanie oszczednosci i inwestycji). Natomiast eliminacja nierównosci spolecznych zapewnia wprawdzie wieksza sprawiedliwosc, lecz odbija sie negatywnie na procesie wzrostu (bo zmniejsza oszczednosci i inwestycje). Przyjmujac, ze – jak glosili ekonomisci neoklasyczni - wzrost ekonomiczny odbywa sie i rozprzestrzenia powoli, lecz stale „na podobienstwo spadajacej kropli wody drazacej skale” (trickle down effects), aby poprawic warunki zycia ubogich grup ludnosci, trzeba przyspieszyc tempo wzrostu gospodarki.

    45. 45 NIERÓWNY PODZIAL DOCHODÓW A WZROST GOSPODARCZY W PRAKTYCE Ze swej strony ekonomisci keynesistowscy dostrzegali potrzebe pewnej korekty mechanizmu rynkowego poprzez progresywne opodatkowanie wysokich dochodów, czesciowe subsydiowanie kosztów utrzymania grup ubogich i inwestycje panstwowe zwiekszajace popyt, poprawiajace koniunkture i pobudzajace wzrost gospodarczy. Jednak badania empiryczne nad doswiadczeniami praktycznymi rozwoju spoleczno-ekonomicznego wybranych krajów Ameryki Lacinskiej i innych regionów ubogiego Poludnia, jakie byly prowadzone na poczatku lat 70-tych m.in. przez R. Weisskoffa, A. Fishlowa, D. Seersa, I. Adelman i C. Morrisa, nie potwierdzily slusznosci powyzszych koncepcji ekonomistów neoklasycznych i keynesisowskich, dotyczacych pozytywnych wspólzaleznosci miedzy wzrostem gospodarczym i spolecznym podzialem dochodów.

    46. 46 PRZEWARTOSCIOWANIE PODEJSCIA DO PODZIALU DOCHODÓW W KSR Okazalo sie, ze w rzeczywistosci przyspieszenie wzrostu zazwyczaj pociagalo tam za soba poglebianie sie nierównosci spolecznych i pogorszenie sie sytuacji materialnej najubozszych warstw ludnosci, zamiast przynosic oczekiwane ograniczenie skali ubóstwa. Wynikal stad wniosek o koniecznosci interwencji panstwa na rzecz bardziej równomiernej redystrybucji dochodów i ograniczania skali ubóstwa. Przelomowym momentem w dyskusji naukowej nad przewartosciowaniem podejscia do wzrostu ekonomicznego i spolecznego podzialu dochodu stalo sie opublikowanie w roku 1974 raportu pt.: „Redystrybucja wraz ze wzrostem: Polityka na rzecz poprawy podzialu dochodu w krajach rozwijajacych sie w kontekscie wzrostu gospodarczego” („Redistribution with Growth...”). Na zlecenie Banku Swiatowego raport ten przygotowal - kierowany przez R. Jolly’ego - zespól ekspertów z Instytutu Studów nad Rozwojem Uniwersytetu Sussex (H. Chenery, M.S. Ahluvalia, C.L.G. Bell i J.H. Duloy).

    47. 47 10. EWOLUCJA STRATEGII WALKI Z UBÓSTWEM LANSOWANEJ PRZEZ EKSPERTÓW BANKU SWIATOWEGO W oparciu o koncepcje redystrybucji wraz ze wzrostem zespól R. Jolly’ego zaproponowal nowa, interwencjonistyczna strategia zwalczania ubóstwa w KSR.Ale nie spotkala sie ona poczatkowo z poparciem ze strony kierownictwa Banku Swiatowego i rzadów KWR (które maja – jak wiadomo - decydujacy glos w procesie podejmowania decyzji w Banku). Dopiero drastyczne pogorszenie sie na progu lat 80-tych sytuacji ekonomiczno-spolecznej i pojawienie sie kryzysu zadluzenia w wielu nienaftowych KSR (od Meksyku poczynajac) spowodowalo zmiane strategii walki z ubóstwem, która – zdaniem Z. Kozak - byla lansowana i praktycznie wspierana przez Bank Swiatowy od 1983 r. Ta zmieniona strategia zakladala dosc szerokie wykorzystanie instrumentów interwencjonizmu panstwowego na rynkach czynników produkcji, towarów i uslug, w sferze produkcji rolnej i przemyslowej, technologii i oswiaty, infrastruktury, polityki fiskalnej, polityki swiadczen spolecznej itp.

    48. 48 INTERWENCJONISTYCZNA STRATEGIA OGRANICZANIA UBÓSTWA W KSR W mysl zmienionej przez Bank Swiatowy strategii walki z nedza, polityka placowa powinna zmierzac do zmniejszenia ceny pracy (tj. placy) w KSR poprzez znoszenie plac minimalnych i ograniczan swobody ksztaltowania plac (narzucanych zwlaszcza przez branzowe uklady zbiorowe), zmniejszanie stawek podatków od wynagrodzen oraz skladek na ubezpieczenia emerytalne i zdrowotne. Interwencja na rzecz spadku ceny kapitalu (w szczególnosci w pracochlonnych dziedzinach produkcji ) polegac powinna – wedlug Banku Swiatowego - na zwiekszaniu podazy srodków finansowych ze zródel wewnetrznych poprzez stymulowanie oszczednosci firm i zamozniejszych gospodarstw domowych, upowszechnianie relatywnie tanich kredytów bankowych i pozyczek udzielanych przez kasy i fundusze oszczednosciowo-kredytowe (zwlaszcza mini-kredytów dla malych i sredniej wielkosci firm), wprowadzanie doplat budzetowych do kredytów i ubezpieczen kredytowych.

    49. 49 ZALECANE KIERUNKI INTERWENCJI W ROLNICTWIE I SFERZE FISKALNEJ Wedlug strategii zalecanej przez Bank Swiatowy, walce z nedza sluzy równiez aktywne wspieranie przez wladze panstwowe KSR rozwoju ich rolnictwa i przetwórstwa rolno-spozywczego poprzez realizacje reform agrarnych, wzmacnianie drobnych i wiekszych gospodarstw farmerskich, ulatwienia kredytowe dla rolników, rozbudowe sieci skupu plodów rolnych i zaopatrzania rolników w srodki produkcyjne, gwarantowanie przez panstwo minimalnych cen zbytu na produkty rolne. Dopuszczano tez mozliwosc subwencjonowania produkcji oraz eksportu surowców rolniczych i artykulów zywnosciowych. Z kolei, aby zapewnic KSR wieksze dochody budzetowe, eksperci Banku Swiatowego rekomendowali wprowadzanie podatku od nieruchomosci i podatku spadkowego (zwlaszcza wobec zamozniejszych warstw spolecznych), obciazanie wiekszym podatkiem akcyzowym luksusowych towarów konsumpcyjnych (zazwyczaj importowanych) oraz dzialania na rzecz wiekszej przejrzystosci i poprawy sciagalnosci podatków.

    50. 50 PREFERENCJE PODATKOWE I DOSTAWY BEZPLATNE DLA NAJBIEDNIEJSZYCH Natomiast w ramach prorozwojowych i prospolecznych zmian w polityce podatkowej KSR zalecano ograniczanie skali lub calkowite zwalnianie od opodatkowania konsumpcji podstawowych artykulów spozywczych i uslug (dostaw wody, energii elektrycznej, rozmów telefonicznych, uslug transportu zbiorowego itp.), stosowanie zwolnien lub niskich stawek opodatkowania dochodów najubozszych grup spolecznych. Wsród rekomendowanych przez siebie instrumentów walki z ubóstwem w KSR Bank Swiatowy wymienial bezposrednie dostawy przez panstwo dóbr konsumpcyjnych dla najbiedniejszych ludzi na zasadach braku odplatnosci lub po preferencyjnych niskich cenach (dzieki dofinanowywaniu ze srodków budzetowych). Przykladowo chodzi tu o darmowe dozywianie dzieci i mlodziezy w szkolach, zapewnianie – obok bezplatnych badan lekarskich – darmowych leków zwalczajacych malarie, gruzlice, czy AIDS, nieodplatne dostawy przez firmy panstwowe elektrycznosci i wody dla biedaków, tworzenie sieci sklepów panstwowych sprzedajacych po niskich cenach postawowe artykuly spozywcze i srodki higieniczne itp. Sporym mankamentem jest jednak trafianie czesci bezplatnych lub tanio sprzedawanych towarów w rece osób nieuprawnionych.

    51. 51 REZYGNACJA Z INTERWENCJONIZMU NA RZECZ STRATEGII PRORYNKOWEJ Dalsza ewolucja strategii rozwoju KSR, lansowanej przez Bank Swiatowy, swiadczy o tym, ze zalecenia zwiekszonego interwencjonizmu panstwowego mialy charakter przejsciowy. Biorac pod uwage nasilajaca sie powszechnie krytyke, kierownictwo i eksperci Banku bardzo szybko, bo juz w drugiej polowie lat 80-tych porzucili poprzednia, interwencjonistyczna wersje strategii na rzecz strategii prorynkowej o charakterze zdecydowanie liberalnym. Towarzyszylo temu odchodzenie w skali globalnej, tj. nie tylko w KSR, lecz takze w KWR i w krajach socjalistycznych o nakazowo-rozdzielczym modelu kierowania zyciem gospodarczym, od etatyzmu gospodarczego panstwa (polegajacego na dzialalnosci przedsiebiorstw panstwowych, czyli – wystepowaniu przez wladze publiczne w charakterze przedsiebiorców), rezygnacja z prób scentralizowanego planowania rozwoju oraz ograniczanie skali administracyjno-biurokratycznej regulacji panstwowej przy równoczesnym podejmowaniu dzialan na rzecz liberalizacji, deregulacji i prywatyzacji gospodarki oraz urynkowienia procesów rozwojowych.

    52. 52 11. UPOWSZECHNIENIE POGRAMÓW STABILIZACJO-DOSTOSOWAWCZYCH I PARADYGMATU RYNKOWEGO W koncu lat 80-tych kierownictwa MFW i Banku Swiatowego, przy wsparciu aktywnym rzadu USA, zapronowaly wladzom zadluzonych i przezywajacych trudnosci gospodarcze KSR udzielenie pomocy finansowej w realizacji strategii wychodzenia z kryzysu pod warunkiem przyjecia i wcielenia w zycie programów stabilizacji sytuacji makroekonomicznej i dostosowan strukturalnych. Programy te okreslone zostaly zbiorczo przez J. Williamsona mianem konsensusu waszyngtonskiego (Washington Consensus). Glówne elementy nowej polityki stabilizacyjno-dostosowawczej: 1) zapewnienie dyscypliny finansów publicznych i równowagi budzetu, 2) obnizenie stawek podatków, lecz poszerzenie bazy podatkowej, 3) koncentracja wydatków budzetowych na finansowaniu oswiaty, ochrony zdrowia i podstawowej infrastruktury ekonomicznej (przy równoleglym eliminowaniu subsydiów panstwowych),

    53. 53 ZAKRES POGRAMÓW STABILIZACJI I DOSTOSOWAN STRUKTURALNYCH (c.d.) Charakterystyka glównych elementów konsensusu waszyngtonskiego (c.d.): 4) liberalizacja rynków kapitalowych i prywatyzacja sektora finansowego, 5) wprowadzenie jednolitego i stabilnego kursu walutowego, uwolnienie stóp procentowych i skuteczna walka z inflacje (stabilizacja cen), 6) liberalizacja handlu zagranicznego (obnizka taryf celnych i znoszenie protekcyjnych ograniczen pozataryfowych), 7) prywatyzacja przedsiebiorstw panstwowych, ochrona wlasnosci prywatnej i ulatwienie dzialalnosci firmom prywatnym (zwlaszcza poprzez deregulacje gospodarki), 8) ochrona i przestrzeganie praw wlasnosci intelektualnej (przemyslowej), 9) wspieranie i ochrona zagranicznych inwestycji bezposrednich, 10) prowadzenie skutecznej polityki ekologicznej.

    54. 54 PRORYNKOWY I LIBERALNY CHARAKTER KONSENSUSU WASZYNGTONSKIEGO Wedlug pogladów zwolenników konsensusu waszyngtonskiego, mechanizm wolnego rynku powinien efektywniej i skuteczniej sprzyjac stabilizacji, pobudzac procesy niezbednych dostosowan strukturalnych w KSR, jak tez przyczyniac sie do eliminacji zacofania i ubóstwa niz zalecana poprzednio polityka interwencjonizmu ekonomicznego panstwa i protekcjonizmu. Zgodnie z tezami liberalnego paradygmatu, wewnetrzna sfera procesu rozwoju ekonomicznego KSR powinna byc zharmonizowana z otwieraniem gospodarki na wspólprace miedzynarodowa, tj. z rozszerzaniem i liberalizowaniem zewnetrznych stosunków, poniewaz optymalna alokacja zasobów i czynników wytwórczych jest mozliwa jedynie wtedy, kiedy istnieje presja konkurencyjna ze strony rynku swiatowego. Podkreslajac, ze konieczna jest akceptacja przez spoleczenstwa poszczególnych KSR, realizowanej przez ich wladze strategii i polityki stymulowania rozwoju gospodarczo-spolecznego, rzecznicy liberalnego, rynkowego paradygmatu rozwojowego wskazywali na pilna potrzebe demokratyzacji systemów politycznych, zwiekszenia roli organizacji pozarzadowych, poszerzenia sfery wolnosci obywatelskich oraz przestrzegania praw czlowieka.

    55. 55 WYNIKI EKONOMICZNE REALIZACJI KONSENSUSU WASZYNGTONSKIEGO Realizacja polityki stabilizacyjno-dostosowawczej, zgodnej z zalozeniami konsensusu waszyngtonskiego, bezprzecznie sklonila w praktyce rzady wielu KSR do wcielenia w zycie rynkowych reform gospodarczo-spolecznych i rezygnacji z protekcjonizmu na rzecz wiekszego otwarcia na kontakty ekonomiczne z zagranica. Nie tylko ulatwilo to i przyspieszylo globalizacje i liberalizacje gospodarcza w skali globalnej, ale przyczynilo sie zarazem do poprawy efektywnosci gospodarowania, do ozywienia rozwoju KSR i do stopniowego ograniczania róznych przejawów ubóstwa. Ale realizacji zalozen konsensusu waszyngtonskiego towarzyszyly nierzadko akcje protestacyjne ze strony niezadowolonych zwiazków zawodowych, lewicowych partii i ruchów spolecznych.

    56. 56 12. W KIERUNKU KONSENSUSU POSTWASZYNGTONSKIEGO Od polowy lat 90-tych nasilila sie ostra krytyka negatywnych nastepstw spolecznych i ekonomicznych programów stabilizacji i dostosowan. Oskarzano je o poglebianie nierównosci spolecznych, zarzucajac im za malo skuteczne zwalczanie nedzy, zbyt daleko idaca liberalizacje i dezintegracje gospodarki, nadmierne jej otwieranie i utrwalanie zaleznosci ekonomicznej KSR od korporacji transnarodowych i rozwinietych krajów Zachodu. Postulowano zatem zamiane konsensusu waszyngtonskiego konsensusem postwaszyngtonskim. Ten ostatni sprowadza sie do laczenia mechanizmu rynkowego z pewnym stopniem interwencjonizmu (lub regulacji panstwowej). Przypisuje równoczesnie instytucjom oraz uwarunkowaniom spolecznym i ekologicznym kluczowa role w rozwoju gospodarczym.

More Related