Mennesker med utviklingshemming skal heller ikke diskrimineres

1. Mennesker med utviklingshemming skal heller ikke diskrimineres Anne Jorunn Økland Landsstyremedlem i Norsk Forbund for Utviklingshemmede

2. Først litt om brukarmedvirkning Ferie skal jo gi oss opplevingar og inspirasjon og nye venner slik at vi får overskudd. Ferie for mange av oss skaper ensomhet og isolasjon! Mangen av oss gleder seg til ferien er over! slik er det bare – synd men sant! Dette såg vi i Stord og Fitjar lokallag. Me starta ein sommarleir for vaksne med utviklingshemming. Leiren som skulle vere eit tilbod til våre medlemme vart veldig populær. Nå har det utvikla seg til å bli ein leir med deltakare frå hele Hordaland og nokon frå Rogaland.

3. På den leiren jobbar eg med min brukermedvirkning. Eg har ansvar for å handle inn til den populære hobbystova og å drive denne, eg har ansvar for diskoteket og eg samarbeider med andre med såkalla utviklingshemming om å vere disk jockey. Eg er med på styremøta, og i de to siste åra er det eg som har bestemt tema for leiren. I år skal vi ha om friluftsliv og speiderting. Eg skal laga 40 sjal til leiren. Vi har lavo, kos rundt bålet, pinnebrød, natursti, riding og mykje anna. Leiren har støtte frå staten, men det er ikkje alltid at kommunane vil gje støtte.

4. Så litt om arbeid • Å ha noe å stå opp til om morgonen. • Det er viktig at det er noe som ventar på meg. • Noen som treng deg, ser deg. Det er veldig viktig. • Ver open og positiv. • Ver interessert og ikkje negativ til nokon. • Eit felles samfunn og inkludering i samfunnet. Det synest eg er viktig. • Arbeid og trening er positivt og nødvendig. • Eg har hatt mange rare arbeidsplassar. • Eg skal roe ungane, men først skal dei synge songar som er veldig bråkete. Så skal eg aleine roe 20 ungar som er store i kjeften.

5. Eg slutta av meg sjølv nokon plassar, og eg er flytta frå plass til plass. Dette er ikkje som for andre i arbeidslivet. Eg har lang erfaring med stell av barn. Eg har fire flotte tantebarn og mange andre som eg passar. Når foreldra har vore på arbeid eller på tur har eg hatt ansvar for dei aleine. Her er nokre eksemplar frå ein arbeidsplass i ein barnehage. Møter – er ikkje med på personale og andre møte, får ikkje tilbod om kurs, ”Barn og ungdomsarbeidar”

6. Julebordet - eg blei ikkje spurd. Dei spør ikkje om eg drikk alkohol, berre seiar at det blir mykje drikking og at det ikkje passar for meg. Fredagen hadde dei vinutlodding. Dei bestemte at dette ikkje passa for meg. Eg vart ikkje inkludert. Når eg bytar på dei små så står personalet over meg så eg får tusen tommeltottar. Dei skulle vist meg meir tillit, men eg vart såra av å bli oversett og undervurdert. Til slutt brumma eg litt for eg følte at nok er nok. Då vart eg oppsagd på dagen. Vanleg oppseiingstid gjeld ikkje for meg i praksisplass.

7. Vi må få slutt på å seie opp på dagen. Vi må få orden på det. Det er alltid to sider av ein sak, finne ut av problemet. Vi må snakke saman og stole på kvarandre, tilgi kvarandre. Det er som regel en misforståelse. Vi må bli meir som hand i hanske (samarbeide). Når eg begynner på ein plass er eg interessert i å bruka meg. Eg likar ikkje når eg får beskjed om å sitta å vente, kanskje i fleire timar for dei trur ikkje eg kan jobbe sjølvstendig. Skoleminner fra min egen tid er ikke bare gode.

8. Skule Fra 1. til 3. klasse minnes eg stort sett at eg var glad – at alt var bra. Men minnene fra 4. – 6. er noe godt, men mye trist og leit. Eg ble ”tatt ut” fra klassen min kvar dag for å få ekstraundervisning. Når eg tenker tilbake, så lekte eg stundom i inne sandkassen mens resten av klassen hadde undervisning. Titt og ofte besto ekstra undervisningen av at vi drog inn til sentrum, gikk på kafé, ein tur i banken – Neida – det var ikke eg som veksla eller tok ut pengar – det gjorde læraren som skulle ha pengar til å kjøpe mat og lodd i pengelotteriet!

9. Eg var også ein del i lærarens heim. Spilte forskjellige spill – laget hage – planta og sådde frø til læraren. Det var jo kjekt, men ikke så kjekt at læraren da ofte satt i telefonen og pratet med slekt og venner. Skolekjøkken hadde eg saman med resten av klassen min, men eg hadde også ekstratimar med matlaging. Når eg tenker tilbake på de tre siste årene på barneskolen så føler eg at eg sto utanfor fellesskapet både i timane og i friminutta. Til tider forsvann læraren når eg fikk ekstra timer og da måtte eg ”styre seg sjølv” og vente – kva lærte eg av det bortsett frå å vente? Eg har snakka med ein del andre på min alder. Noen har gode minner – mens andre ikke vil snakke om den tida. Eg lurer på hvorfor? ? ? Er det fordi det skaper triste og vonde minner? Ein sa at han ville glømme den tida.

10. Eg trur at hadde mine ekstra timer vært fylt med meir lese, skrive og regnetrening – normal skoleundervisning, ja – da ville eg følt meg sterkare den dagen skoletida min var over. Eg føler at det er så mange ”hull” i mine kunnskapar – men takk og lov for at eg nå får være med på så mye saman med NFU. Det styrker meg og hjelper meg til å fylle opp i disse hullene eg har. Skolesituasjonen – et vanskelig og sårt tema – skuletida skal vel – bør vel være ein glad – trygg og lærerik tid for alle!!!! Rart nok fekk eg som mitt første verv, sekretærrolla i Stord og Fitjar NFU lokallag. Det starta ein prosess. Eg bestemte meg at eg skal lære å lese og skrive, og eg skal lære meg data.

11. Det var ikke lett å få hjelp til dette, men til slutt fekk eg godkjend vaksenopplæring. Og no begynner eg å få det til, og det kjennes herlig. Eg berre spør meg sjølv korfor kunne ikke eg få denne hjelpen då eg gjekk i skulen? Husk vi har bare ein utviklingshemming, vi er ikke dumme.

12. Dikt Å vera utviklingshemma det er greit. Eg ville ikke nokon annan Eg er glad for at eg er den eg er Eg likar å trene. Eg likar å strikke. Eg likar å passe barn. Eg liker å reise,laga mat,vere med venner.Besøke.vere aktiv.vere med. Eg er glad i menneskjerog meg sjølv.