SPOSOBY KOMUNIKOWANIA SIĘ W RODZINIE DZIECKA NIESŁYSZĄCEGO

1. SPOSOBY KOMUNIKOWANIA SIĘ W RODZINIE DZIECKA NIESŁYSZĄCEGO • Milena Kamińska

2. Słyszący rodzice - niesłyszące dziecko Jeżeli po zdiagnozowaniu u dziecka głuchoty rodzicom udzieli się odpowiednich wskazówek i przekaże wiadomości na temat głuchoty i realiów życia niesłyszących, rodzice akceptują dziecko jako „równorzędny podmiot mówiący”. Rodzice dostrzegają fakt znajdowania się dziecka w odmiennej sytuacji i konieczność rozwoju umiejętności komunikowania się za pomocą języka migowego. Rodzicom trudno jest pogodzić się z faktem, że pomimo ich wysiłku i prób komunikacji słownej; dziecko nie rozwija się tak, jak oni uważają, że byłoby prawidłowo. Wzrok ma istotne znaczenie w komunikowaniu się matki z dzieckiem; dla dziecka bardziej zrozumiałe jest to co odbiera wzrokiem a nie słuchem(1r.ż) Język migowy daje rodzicom możliwość porozumiewania się z dzieckiem. Dzięki kontaktom z dzieckiem rodzina otrzymuje wsparcie, co dodatkowo ją motywuje do podejmowania dalszych prób komunikowania się z dzieckiem.Język migowy dał słyszącym rodzicom możliwość lepszego poznania dziecka niesłyszącego oraz poczucie spełniania się w byciu rodzicem owego dziecka. Nawiązanie znajomości z dorosłymi niesłyszącymi, daje rodzicom możliwość stworzenia wizji przyszłego życia ich niesłyszącego dziecka. Dodatkowo rodzice dostrzegają istotę funkcji języka migowego, dzięki któremu niesłyszący mogą się swobodnie kontaktować i spełniać.

3. Rodzice dziecku niesłyszącemu powinni stawiać wymagania podobne do wymagań stawianych słyszącemu, powinni zdawać sobie sprawę, że rozwój dziecka możliwy jest tylko na drodze przezwyciężania trudności płynących z kalectwa, powinni dążyć do przełamania izolacji niesłyszącego od otaczającego je świata, do budzenia, rozwijania i utrwalania zainteresowań oraz kształcenia form postępowania i osiągnięcia pełnego rozwoju. Dokonać tego nie mogą sami, do pracy wychowawczej muszą włączyć się stopniowo wszystkie możliwe czynniki, jak wpływ osób dorosłych z otoczenia dziecka, wpływ kolegów i całego środowiska. Przełamanie i wyrwanie dziecka z izolacji jest głównym zadaniem rodziców. Dzieci niesłyszące muszą poznawać, uczyć się rozumieć wszelkie przejawy życia zachodzące w danym środowisku, gdyż jest to konieczne dla ich rozwoju. Spotyka się rodziny izolujące dzieci niesłyszące od wpływu środowiska-otoczenia, ogranicza to ich rozwój, wyrządza się im krzywdę. Strata szczególnie wartościowych dla rozwoju mowy pierwszych lat życia dziecka niesłyszącego, nie da się powetować nawet wielkim wysiłkiem ze strony dziecka i szkoły w latach nauki.

4. Głusi rodzice – Głuche dziecko • Niesłyszący rodzice w pełni akceptują pojawienie się w rodzinie niesłyszącego dziecka. Rodzice zdający sobie sprawę, iż „gestowe” porozumiewanie się ma równe prawa co inne języki, doświadczają również poczucia posiadania równych praw w byciu rodzicem. Pragną oni również nauczyć dziecko porozumiewania się tym samym językiem co oni. • Rodzice chcą by ich dziecko potrafiło porozumiewać się w różnoraki sposób – należało do społeczności głuchych, jak i słyszących. • Dziecko zaczyna przejawiać pierwsze oznaki komunikacji bardzo wcześnie (matka mu w tym towarzyszy, komunikacją słowno- werbalną) • Niesłyszące matki kierują do dzieci jasne wypowiedzi. Uwzględniając budowę zdań, stosują one zdania odpowiednio zbudowane, łącznie ze złożona konstrukcją zdań. Dla lepszego odbioru przekazu niesłyszące matki mówią wolniej.

5. Sposoby komunikacji: Metoda migowa • Daktylografia - mowa palcowa • Fonogesty • Metoda kombinowana • Metoda totalnej komunikacji

6. Niesłyszące dzieci niesłyszących rodziców są w lepszym położeniu, niż niesłyszące dzieci słyszących rodziców, ponieważ ich rodzice maja świadomość jego oczekiwań dotyczących porozumiewania się i języka. Nie napotykają problemu jakim jest brak komunikacji, a dodatkowo od okresu wczesnego dzieciństwa uczą się posługiwania dwoma językami.