Wyk. Magdalena Gołębiowska

1. 7 Cudów Świata Wyk. Magdalena Gołębiowska

2. Historia

3. Najwcześniejsza znana wersja listy została stworzona w II wieku p.n.e. przez Antypatera z Sydonu. Lista, którą znamy dzisiaj została skompletowana w średniowieczu, kiedy to wiele z miejsc na niej umieszczonych już nie istniało. Jako że lista pochodzi głównie z antycznych greckich opowieści, tylko miejsca, które były znane i zwiedzane przez starożytnych Greków zostały na niej umieszczone. Budowle te są uważane za cuda, ponieważ znajdowały się pomiędzy najbardziej popularnymi celami turystycznymi nawet w czasach takich jak 1600 rok p.n.e., Graffiti turystów znajduje się na monumentach w dolinie królów od czasów, kiedy Sfinks miał już tysiąc lat. Jest warte zauważenia, że wszystkie siedem cudów było stworzonych przez człowieka i nie są one dziełami natury. Razem z rewolucją przemysłową i jej wpływem na środowisko i powstaniem ruchu naturalistycznego w turystyce stworzona została lista siedmiu cudów natury.

4. Piramida Cheopsa

5. Piramida Cheopsa jest największą z trzech piramid w Gizie. Uznana została przez starożytnych Greków za jeden z Siedmiu Cudów Świata. Zbudowano ją na sztucznie wyrównanym terenie. Jest zorientowana zgodnie z kierunkami świata. Jej boki są zwrócone dokładnie na południe, północ, wschód i zachód. Wielkie bloki kamienne, z których najlżejsze ważą po 2,5 tony zostały ustawione z wielką dokładnością. Cała budowla składa się z ponad 2,3 mln bloków. W piramidzie Cheopsa znajdują się trzy komory położone na różnych poziomach. Dwie górne należały do króla i królowej. Są one połączone wielką sklepioną galerią długości 47 metrów i wysokości 8,5 metra. Trzecia komora znajdująca się głęboko pod poziomem gruntu, nie została wykończona. Wejście do piramidy Cheopsa zostało ukryte pod obudową z gładkich kamieni. Prawdopodobnie pusta podziemna komora oraz wiodący w dół korytarz miały odwrócić uwagę rabusiów od górnych korytarzy i właściwych komór grobowych

6. Wiszące Ogrody Semiramidy

7. Wiszące ogrody Semiramidy – powstały ok. 600 r. p.n.e. na rozkaz władcy Babilonu, Nabuchodonozora II, dla jego żony Amytis. Był to kompleks kamiennych tarasów, na których rosła bujna roślinność, nawadnianych skomplikowanym, nowatorskim wodociągiem. Prawdopodobnie umieszczone na kolumnach ogrody z daleka wyglądały jak zawieszone w powietrzu (stąd określenie „wiszące”). Zniszczyło je trzęsienie ziemi po I w. p.n.e.

8. Świątynia Artemidy w Efezie

9. Świątynia Artemidy w Efezie znana jest również pod nazwą Artemizjonu. Stanowiła największą ozdobę Efezu w Azji Mniejszej (obecnie Turcja). Była to olbrzymia (110 m na 55 m) świątynia, zbudowana przez króla Lidii Krezusa w VI wieku p.n.e. Ukończenie budowli zajęło 120 lat. W roku 356 p.n.e. świątynię spalił szewc Herostrates, by zyskać rozgłos i sławę. Została odbudowana w IV wieku p.n.e., ale uległa ponownie zniszczeniu w czasie najazdu Gotów w III wieku p.n.e. W roku 1869 ekspedycja zorganizowana przez British Museum odkryła miejsce, gdzie znajdowała się świątynia. Niektóre elementy wystroju efeskiego Artemizjonu można obecnie obejrzeć w tym muzeum. Oryginalny posąg Artemidy, niestety nie zachowany, był wykonany ze złota, srebra, kości słoniowej i czarnego kamienia (zobacz: chryzelefantyna). Można się jedynie domyślać, jak wyglądał, na podstawie opisów i zachowanej kopii. Warto zwrócić uwagę na niezwykły sposób przedstawienia bogini, przypominający bardziej rzeźby egipskie niż greckie.

10. Posąg Zeusa w Olimpii

11. Ten posąg przedstawiał siedzącego na tronie Zeusa. W lewej dłoni trzymał berło, na którego głowicy siedział orzeł. Na jego prawej dłoni stała bogini zwycięstwa Nike. Głowa Zeusa była przyozdobiona wieńcem z gałązek oliwnych. Mierzył 12 m wysokości. Był zdobiony złotem i kością słoniową. Tron również wykonano z kości słoniowej. Posąg Zeusa był największym i najbardziej znanym wizerunkiem Zeusa. Na obrazach, rzeźbach i statuach Zeus przedstawiany był jako mściwy, okrutny i złośliwy bóg. Zeus przedstawiony przez Fidiasza jest mądrym i dobrotliwym mężczyzną, który nie wzbudza lęku. Atleci uważali tę statuę za patrona i sędziego zawodów.

12. Mauzoleum w Halikarnasie

13. MAUZOLEUM W HALIKARNASIE - monumentalny grobowiec władcy Karii (Azja Mniejsza) Mauzolosa (stąd określenie mauzoleum) i jego żony Artemizji. Budowla ta została zaprojektowana przez Pyteosa i Satyrosa na planie prostokąta o obwodzie ok. 125 m; miała ona charakter jońskiej świątyni z kolumnadą, której szczyt wieńczyła schodkowa piramida z kwadrygą. Joński peripteros zdobiły trzy reliefowe fryzy (zawody kwadryg, centauromachia, amazonomachia), będące dziełem Skopasa, Leocharesa, Bryaksisa z Karii i Timoteosa. Znajdowały się na nim także posągi w interkolumniach (ich fragmenty w British Museum). Budowla ta powstała ok. 350 r. p.n.e. i stała się wzorem dla monumentalnych grobowców.

14. Kolos Rodyjski

15. Kolos Rodyjski – olbrzymi posąg boga Heliosa stojący u wejścia do portu na Rodos. Powstał ok. 280 r. p.n.e. jako wyraz wdzięczności za ocalenie po najeździe greckiej floty. Wykonany z brązu i metalu, miał ok. 32-36 m wysokości i ważył ok. 70 t. Prawdopodobnie była to postać stojącego mężczyzny z promienistą koroną dookoła głowy i pochodnią w dłoni, którą zapalano – służył więc jako latarnia morska. Podczas trzęsienia ziemi w 226 r. p.n.e. runął złamany w kolanach (stąd powiedzenie „kolos na glinianych nogach”). Około 653 r. n.e. sprzedali go na złom Arabowie.

16. Latarnia morska na Faros

17. Latarnia morska na Faros – najmłodszy ze starożytnych cudów świata. Zbudowana ok. 280 r. p.n.e. za czasów Ptolemeusza II. Stała u wejścia do portu w Aleksandrii (w Egipcie), na wysepce Faros połączonej z lądem stałym groblą długości 1,5 km. Była to wieża trzykondygnacyjna o wysokości ponad 100 m, ze spiralnymi schodami we wnętrzu, zwieńczona kopułą na ośmiu kolumnach, na której stał posąg Posejdona. Nocą rozpalano na latarni ogień, który ułatwiał nawigację żeglarzom. Wieża została ostatecznie zniszczona przez trzęsienie ziemi w XIV w. n.e. Na jej ruinach w XV w. sułtan Egiptu zbudował fort.