Pamiętacie podział ekonomii na MIKROEKONOMIĘ i MAKROEKONO-MIĘ?

1. GŁÓWNE RACHUNKI MAKROEKONOMICZNE Pamiętacie podział ekonomii na MIKROEKONOMIĘ i MAKROEKONO-MIĘ? MIKROEKONOMIA zajmuje się gospodarowaniem jednostek lub nie-wielkich grup jednostek (konsumentów, producentów, instytucji państ-wowych). MAKROEKONOMIA zajmuje się zachowaniem całej gospodarki. KOMENTARZ: Ten podział jest UMOWNY (np. czy analiza przemysłu w województwie Podlaskim należy do makroekonomii?). W dodatku to, jak zachowują się zmienne makroekonomiczne, zależy np. od zachowań pojedynczych konsu-mentow, inwestorów. Makroekonomiści są zatem zainteresowani także MIKROEKONOMICZ-NYMI PODSTAWAMI MAKROEKONOMII (ang. microfoundations).

2. 1. „WYDATKOWA”, „DOCHODOWA” I „PRODUKCYJNA” METO-DA LICZENIA PKB. 1.1. PKB SUMĄ WYDATKÓW NA DOBRA FINALNE.  Aby obliczyć wynik rocznej pracy społeczeństwa w gospodarce otwartej, sumujemy roczne wydatki na nowe dobra finalne. To się nazywa WYDATKOWA METODA (ang. expenditureapproach) liczenia PKB. Chodzi o: wydatki konsumentów na konsumpcję, C, wydatki firm na inwestycje, I, wydatki państwa na zakup dóbr, G, wydatki zagranicy na dobra wytworzone w naszym kraju, X. Pomniejszona o zakupy dóbr zag-ranicznych (import, Z) suma tych wydatków stanowi produkt krajowy brutto (PKB, Y). Y = C + I + G + X - Z.

3. 1.2. PKB SUMĄ DOCHODÓW CZYNNIKÓW PRODUKCJI W danym okresie suma wartości kupionych przez konsumentów, firmy, państwo i zagranicę nowych dóbr finalnych równa się sumie dochodów właścicieli czynników użytych w celu wyprodukowania tych dóbr. A zatem PKB można również obliczyć, sumując te dochody. To się nazywa DOCHODOWA METODA (ang. income approach) liczenia PKB. Oto jej uzasadnienie.

4. Roczny utarg producentów dóbr finalnych składa się z: 1. zysku właścicieli kapitału rzeczowego; 2. płac pracowników; 3. kosztówrzeczowych. Te koszty rzeczowe stanowią utarg producentów dóbr pośrednich „pier-wszego rzędu”, potrzebnych do wytworzenia dóbr finalnych. Jednak utarg ten również składa się z: 1. zysku właścicieli kapitału rzeczowego; 2. płac zatrudnionych pracowników; 3. kosztów rzeczowych, czyli utargu producentów dóbr pośrednich „drugiego rzędu”, zużywa-nych do produkcji dóbr pośrednich „pierwszego rzędu”. Także ten utarg składa się z zysku, płac i kosztów rzeczowych „trzeciego rzędu”. Itd. Posuwając się „w głąb” procesu produkcji dowolnego dobra finalnego, odkrywamy w końcu, że producent dóbr pośrednich kolejnego rzędu nie zużywa dóbr pośrednich. Wartość tych dóbr pośrednich „os-tatniego rzędu” w całości składa się z dochodów właścicieli czynników. KAŻDA CZĄSTKA WARTOŚCI DÓBR FINALNYCH JEST ZYS-KIEM, PŁACĄ LUB WYNAGRODZENIEM WŁAŚCICIELI DÓBR POŚREDNICH OSTATNIEGO RZĘDU, CZYLI BOGACTW NATU-RALNYCH.

5. Każda cząstka wartości dóbr finalnych jest zyskiem, płacą, czyli wynag-rodzeniem pracy lub wynagrodzeniem właścicieli dóbr pośrednich os-tatniego rzędu, czyli bogactw naturalnych. U P D F Z PUPDP1 Z P UPDP2 Z P UPDP3 ......... Z P UPDPO Z P gdzie: UPDF - utarg producenta dobra finalnego. Z – zysk. P – płace. UPDP1 - utarg producentów dóbr pośrednich „pierwszego rzędu”. UPDP2 - utarg producentów dóbr pośrednich „drugiego rzędu”. UPDP3 - utarg producentów dóbr pośrednich „trzeciego rzędu”. UPDP0 - utarg producentów dóbr pośrednich „ostatniego rzędu”, czyli bogactw naturalnych.

6. 1.3. PKB SUMĄ WARTOŚCI DODANEJ W GOSPODARCE. PKB można także obliczyć metodą produkcyjną (ang. production approach), sumując powstającą w gospodarce wartość dodaną (ang. value addad). WARTOŚĆ DODANA jest różnicą wartości sprzedanych dóbr i kosztu ku-pionych w celu ich wyprodukowania dóbr pośrednich. Na rysunku tworzonej przez kolejnych producentów wartości do-danej odpowiadają zsumowane zysk i płace powstające przy produkcji, ko-lejno, dóbr finalnych, dóbr pośrednich pierwszego rzędu, dóbr pośrednich drugiego rzędu itd. Ponieważ utarg producentów dóbr pośrednich os-tatniego rzędu, UPDPO, składa się wyłącznie z wartości dodanej, to suma wartości wytworzonych na rysunku dóbr finalnych jest równa sumie war-tości dodanej powstałej w trakcie tego procesu produkcyjnego. UPDF Z PUPDP1 Z P UPDP2 Z P UPDP3 ......... Z P UPDPO Z P

7. 1.4. PKB A DOBROBYT SPOŁECZNY. Y = C + I + G + X - Z. Wynik obliczeń PKB ma DWA podstawowe zastosowania: PO PIERWSZE, PKB jest wykorzystywany jako MIARA EFEKTÓW PRACY SPOŁECZEŃSTWA uzyskanych w pewnym okresie. PO DRUGIE, PKB jest MIARĄ POZIOMU ŻYCIA SPOŁECZEŃST-WA (czyli poziomu jego „DOBROBYTU”, ang. welfare) . Przydatność PKB w obu tych zastosowań jest krytykowana.

8. WADY PPRODUKTU KRAJOWEGO BRUTTO (PKB) PKB MIARĄ EFEKTÓW PRACY SPOŁECZEŃSTWA Np. PKB nie uwzględnia produkcji dóbr finalnych w „szarej strefie” i w gospodarstwach domowych. PKB MIARĄ POZIOMU ŻYCIA („DOBROBYTU”, ANG. WELFARE) SPOŁECZEŃSTWA PKB nie uwzględnia wielu zjawisk, od których zależy poziom życia spo-łeczeństwa (np. bezpieczeństwa, negatywnych i pozytywnych efektów zewnętrznych, ilości czasu wolnego).

9. Przyjrzyjmy się teraz najbardziej znanemu spośród innych niż PKB mierników dobrobytu społecznego, czyli WSKAŹNIKOWI ROZWOJU SPOŁECZNEGO (ang. Human Development Index, HDI).

10. WSKAŹNIK ROZWOJU SPOŁECZNEGO (ang. Human Development In-dex, HDI) Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (ang. United Nations Development Programme, UNDP) HDI ma mierzyć SZANSE JEDNOSTEK REALIZACJI ICH WRODZO-NYCH MOŻLIWOŚCI. Zdaniem twórców HDI szanse te zależą nie tylko od POZIOMU DOCHODÓW, lecz także od wielu innych okoliczności, spoś-ród których – arbitralnie – uwzględniają oni ZDROWIE i WYKSZTAŁCE-NIE.

11. Otóż HDI jest ŚREDNIĄ WAŻONĄ TRZECH MIERNIKÓW, KTÓRE DOTYCZĄ ZDROWIA, EDUKACJI I DOCHODÓW PER CAPITA. MIARĄ POZIOMU ZDROWIA jest wskaźnik przeciętnej długości życia (ang. life expectancy index, LEI), obliczany zgodnie ze wzorem: LEI = (LE-25)/(85-25). MIARĄ POZIOMU EDUKACJI jest wskaźnik edukacji (ang. education in-dex, EI), obliczany zgodnie ze wzorem: EI=⅔•odsetek osób dorosłych potrafiących czytać i pisać + ⅓•odsetek dzieci w wieku szkolnym objętych formalną edukacją). MIARĄ POZIOMU DOCHODÓW jest wskaźnik dochodów (ang. income index, II), obliczany zgodnie ze wzorem: II = [log(GDP per capita PPP $)-log(100)]/[log(40 000)-log(100)].

12. Konstrukcja trzech mierników cząstkowych sprawia, że ich wartości za-wierają się między 0 a 1. Wagi przypisywane tym miernikom wynoszą po ⅓, co powoduje, że również syntetyczny HDI należy do przedziału <0; 1>. Np., w 2002 r. w Polsce przeciętne dalsze trwanie życia osoby w wieku 0 lat wynosiło 73,8 lat, wskaźnik alfabetyzacji był równy 99,7%, a wskaźnik skolaryzacji - 90,0%, PKB per capita PPP wynosił 10 560 USD. W efekcie syntetyczny wskaźnik HDI był równy 0,85, co dawało Polsce 37 miejsce na 177 krajów świata objętych badaniem (o 13 pozycji lepiej niż w rankingu wg PKB PPP per capita). (Pierwsze trzy miejsca zajmowały: Nor-wegia, Szwecja i Australia).

13. Zauważ, że jedną z cech HDI jest podporządkowanie konstrukcji cząstko-wego wskaźnika dochodów (i tylko jego) idei malejących przychodów. Jest ono skutkiem użycia w odpowiednim wzorze logarytmów poziomów docho-du per capita.

14. II = [log(GDP per capita PPP $)-log(100)]/[log(40 000)-log(100)].

15. Ranking społeczeństw wg kryterium poziomu HDI odznacza się bardzo wy-soką korelacją z rankingiem społeczeństw wg poziomu PKB per capita. Jednak np. kraje realnego socjalizmu mają zaskakująco wysoki poziom HDI, czego przyczyną jest względnie rozwinięta oświata i służba zdrowia w tych krajach (np. w 2001 r. Kuba i Ukraina zajmowały odpo-wiednio 52 i 75 miejsce na świecie w hierarchii HDI oraz 90 i 98 miejsce w hierarchii PKB per capita). Odwrotnie jest m. in. w przypadku niektórych eksporterów ropy naftowej (np. Kuwejt, Arabia Saudyjska).

16. 2. PRZYPŁYWY I ODPŁYWY (ang. injections, leakages). Jak wiemy, zsumowawszy wynagrodzenia właścicieli czynników, pows-tałe przy produkcji dóbr finalnych i dóbr pośrednich, Y2, potrzebnych do produkcji dobr finalnych, otrzymamy wartość dóbr finalnych powsta-łych w tym okresie, Y1 (Y1=Y2). Obrazem powstawania i podziału PKB na dochody właścicieli czynników produkcji jest model RUCHU OKRĘŻNEGO WYDATKÓW I DOCHODÓW W GOSPODARCE.

17. 2.1. RUCH OKRĘŻNY WYDATKÓW I DOCHODÓW W GOSPODARCE. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d OZNACZENIA: C – wydatki na konsumpcyjne dobra finalne; S – oszczędności; Z – import; X – eksport; I – inwestycje; Td – podatki bezpośrednie; G – wydatki państwa na zakup dóbr; B – zasiłki wypłacane przez państwo; (NT = Td – B) – po-datki netto; Y1 – suma wydatków na dobra wchodzące w skład PKB; Y2 – równa wydatkom na dobra wchodzące w skład PKB suma dochodów właści-cieli czynników; Yd – dochód do dyspozycji gospodarstw domowych.

18. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d S E K T O R P R Y W A T N Y Dochód ze sprzedaży czynników (Y2=Y1) gospodarstwa domowe przeznacza-ją na podatki netto (NT), na konsumpcje dóbr krajowych (C) – import (Z) i NA OSZCZĘDNOŚCI (S). Zakładam, że inwestycje (I) są finansowane oszczędnościami (S), za pośrednictwem systemu finansowego. S E K T O R P U B L I C Z N Y Państwo podatkami bezpośrednimi (Td) i pośrednimi (Te)zabiera właścicie-lom czynników część ich dochodów. (Zakładam, że państwo nie ma docho-dów z własności, D=0, i że podatki pośrednie są równe zeru, Te=0). Państwo kupuje dobra wytworzone przez firmy (G) i rozdaje pie-niądze zasiłkami (B). (Zasiłki są wypłacane tylko gospodarstwom domowym; NT=Td-Bto podatki netto, NT=t·Y, gdzie „t” to stopa opodatkowania netto). Z A G R A N I C A Zagranica kupuje dobra w naszym kraju; to jest eksport (X). Także my ku-pujemy dobra za granicą; to jest import (Z). (Zakładam, że import dotyczy tylko dóbrkonsumpcyjnych; Z=KSI·Y, gdzie KSI to krańcowa skłonność do importu).

19. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d 1. Konsumenci nie wydają całych dochodów na konsumpcję dóbr wytwo-rzonych w kraju... ODPŁYWY Z RUCHU OKRĘŻNEGO – dochody gospodarstw domowych, które nie są wydawane na krajowe dobra konsumpcyjne. 2. Produkty finalne od przedsiębiorstw kupują nie tylko gospodarstwa domowe za dochody ze sprzedaży czynników... PRZYPŁYWY DO RUCHU OKRĘŻNEGO - dochody przedsiębiorstw, które nie są wydatkami gospodarstw domowych sfinansowanymi dzięki sprzedaży czynników.

20. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d ODPŁYWY: oszczedności (S), podatki netto (Td-B), import (Z). PRZYPŁYWY: inwestycje (I), wydatki państwa na dobra (G), eksport (X). Oczywiście istnieją inne odpływy (np. wysyłane do ojczyzny zarobki gastar-beiterów pracujących w naszym kraju) i przypływy (np. przesyłane do kra-ju zyski zagranicznych filii naszych firm). Pomijamy je, chcąc uprościć analizę.

21. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d MODEL RUCHU OKREŻNEGO DOCHODÓW I WYDATKÓW: PRZYKŁAD ZASTOSOWANIA Co stałoby się, gdyby w następnym okresie z danych oszczędności, S, banki, np. finansując prywatne inwestycje I, stworzyły dwa razy więcej pieniądza, M? Odpowiadając, wykorzystamy równanie wymiany: M·V=P·Y (AD=AS). Wzrost ilości pieniądza w obiegu, M, może mieć różne skutki. Np: 1. Wzrosnąć mogą TYLKO ceny, P (MP). 2. Wzrosnąć może TYLKO realna produkcja, Y (MY1). 3. Wzrosnąć mogą i ceny i produkcja: (MP  i Y1). Zależnie od scenariusza na rysunku powyżej różnie zmienią się wtedy (no-minalne i realne) wartości Y1 i Y2 i ich części.

22. PRZYKŁAD, c.d. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d Który scenariusz ziści się po wzroście I (lub C lub G lub X...), zależy od cech konkretnej gospodarki. Skrajne możliwości intelektualni spadkobiercy A. Smitha („klasycy”) i J. M. Keynesa („keynesiści”) opisują za pomocą, odpo-wiednio, pionowej i poziomej linii zagregowanej podaży makroekonomicz-nej, AS (zob. rysunki A, B; rysunek C to wariant pośredni). AS C/ A/ P P B/ P AS AS P* 0 0 0 Y Y Y Y* (MP  i Y1) (MP) (MY1)

23. 2.2. RÓWNOŚĆ PRZYPŁYWÓW I DOPŁYWÓW. Z naszego modelu ruchu okrężnegowynika, że odpływy ZAWSZE równają się przypływom. Przecież: X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d (1) Y1= C + I + G + X – Z. (2) Y1= Y2. → I + G + X = S+ NT + Z. (3) Y2 = S + C + NT.

24. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d 2.2. RÓWNOŚĆ PRZYPŁYWÓW I DOPŁYWÓW. W modelu ruchu okrężnego odpływy ZAWSZE równają się przypływom: (1) Y1= C + I + G + X – Z. (2) Y1= Y2. → I + G + X = S+ NT + Z. (3) Y2 = S + C + NT. Natomiast w modelu keynesowskim w stanie krótkookresowej nierów-nowagi gospodarki suma planowanych wydatków: Ipl+Gpl+XplMOŻE różnić się od sumy planowanych dochodów: Spl+NTpl+Zpl. (Ludzie chcą wydać mniej lub więcej, niż wynoszą ich dochody). Faktyczne inwestycje, I, i osz-czędności, S, różnią się wtedy od planowanych, Ipl i Spl, co zapewnia równość odpływów i przypływów.

25. 3. ZASTOSOWANIA RÓWNANIA: I + G + X = S+ NT + Z. Z równości odpływów i przypływów, I+G+X=S+NT+Z, wynikająważne wnioski, dotyczącestosunku wielkości występujących w nim zmiennych, czyli STRUKTURYGOSPODARKI. Umożliwiają one interpretację tego, co dzieje się w gospodarce.

26. 3.1. BILANS WYDATKÓW I DOCHODÓW SEKTORA PRYWATNEGO, SEKTORA PUBLICZNEGO I ZAGRANICY. • I + G + X = S+ NT + Z (S – I) = (G – NT) + (X – Z)(1) • Posługując się nawiasami, pogrupowałem zmienne w pary. Oto ich inter-pretacja: • (G–NT) – różnica wydatków publicznych i wpływów z opodatkowania netto • (stan budżetu państwa). • (X–Z) - różnica eksportu i importu (stan bilansu handlowego). • (S–I) – różnica dochodów i wydatków sektora prywatnego.

27. X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d DYGRESJA (S–I) – różnica dochodów i wydatków sektora prywatnego. Co to znaczy? Y2=C+S+NT to dochody sektora prywatnego (ich podział opisuje dolna część modelu ruchu okrężnego). C+I+NT to wydatki sektora prywatnego (raz jeszcze przyjrzyj się modelowi ruchu okrężnego...). Zatem różnica dochodów i wydatków sektora prywatnego równa się: (C+S+NT) - (C+I+NT) = (S-I). KONIEC DYGRESJI

28. Czego dowiadujemy się z równania (1): (S – I) = (G – NT) + (X – Z)? Otóż ewentualnej nadwyżce dochodów nad wydatkami sektora prywatnego (S-I) nad jego wydatkami ODPOWIADA nadwyżka wydatków sektora pub-licznego i (lub) zagranicy nad ich dochodami. To ustalenie pozwala lepiej zrozumieć\procesy zachodzące w gospodarce (zob. następne slajdy).

29. Informacji o zmiennych z równania (S–I)=(G–NT)+(X–Z) dostarczają krajo-we systemy rachunkowości społecznej (ang. national income accounts). Oto przykład z 1999 r.; poszczególne wielkości wyrażono w % PKB: G-NT - - - - - - Np. pomyśl o Irlandii. Co właściwie działo się tu z nadwyżką do-chodów sektorów prywatnego i publicznego nad ich wydatkami?

30. A co powiesz o Francji i Hiszpanii? Jak kraje te finansowały deficyt budże-towy? - G-NT - - - - -

31. Jednak np. Portugalia i Grecja finansują deficyt budżetu środka-mi zagranicznymi... - G-NT - - - - -

32. Zaś Stany Zjednoczone, które również są dłużnikiem świata, mają nadwyżkę, nie deficyt budżetu. Środki zagraniczne służą tu finansowaniu nadwyżki prywatnych inwestycji nad oszczędnościami obywateli. - G-NT - - - - -

33. 3.2. OD CZEGO ZALEŻY WIELKOŚĆ INWESTYCJI W KRAJU? I + G + X = S+ NT + Z → S + (NT – G) = (X – Z) + I. (2) Czego dowiadujemy się o gospodarce z równania (2)? Otóż, okazuje się, że wielkość inwestycji w kraju, I, zależy od wielkości tzw. oszczędności naro-dowych [S+(NT–G)] i salda bilansu handlowego (X–Z).

34. S + (NT – G) = (X – Z) + I. To zaskakujące: poprawie bilansu handlowego (X-Z) – PRZY STAŁYCH OSZCZĘDNOŚCIACH NARODOWYCH, S+(NT–G)– towarzyszy zmniej-szenie się inwestycji prywatnych, I. Natomiast pogorszeniusię bilansu handlowego– PRZY STA-ŁYCH OSZCZĘDNOŚCIACH NARODOWYCH – towarzyszy zwiększenie się prywatnych inwestycji. JAK TO MOŻLIWE?

35. S + (NT – G) = (X – Z) + I. Otóż np. pogorszenie się bilansu handlowego oznacza: 1. spadek eksportu, X, i (lub) 2. wzrost importu, Z. Ad. 1. Mniej niż do tej pory naszych oszczędności narodowych [S+(NT–G)] ucieka za granicę, finansując naszą nadwyżkę bilansu handlowego. Pozosta-jąc w kraju, te oszczędności powodują wzrost zapasów lub wzrost prywat-nych inwestycji produkcyjnych (czyli wzrost inwestycji, I).A Ad. 2. Większa niż do tej pory część oszczędności narodowych [S+(NT–G)] zagranicy przybywa do kraju, finansując nasz rosnący deficyt bilansu hand-lowego, a „przy okazji” także rosnące inwestycje sektora prywatnego.B ------------------------- A Gdyby te krajowe oszczędności finansowały wydatki państwa, oszczędności narodowe – wbrew założeniu – nie byłyby stałe, lecz zmniejszyłyby się. B Gdyby te zagraniczne oszczędności finansowały wydatki państwa, oszczędności naro-dowe – wbrew założeniu – nie byłyby stałe, lecz zmniejszyłyby się.

36. 3.3. ZWIĄZEK PRZYCZYNOWY A ZALEŻNOŚĆ STRUKTURALNA. Nie należy mylić zależności strukturalnej, która dotyczy względnej wielkości zmiennych, ze związkiem przyczynowym tych zmiennych. Powiedzmy, że: 0 < (S – I) = (G – NT) + (X – Z). Otóż do takiej sytuacji mogło dojść na różne sposoby... 1. Być może, w tym okresie państwo i (lub) zagranica wydawały więcej niż wynosiły ich dochody i ta nadwyżka tworzyła nadwyżkę dochodów sektora prywatnego nad jego wydatkami. (S – I) = (G – NT) + (X – Z), 2. A może sektor prywatny oszczędzał więcej niż wydawał. To te jego osz-czędności, np. pożyczone, umożliwiły państwu i (lub) zagranicy wydawanie więcej niz wynosiły ich dochody. (S – I) = (G – NT) + (X – Z). Innymi słowy, za równaniem: (S – I) = (G – NT) + (X – Z) mogą się kryć różne zależności przyczynowe.

37. Mechaniczne posługiwanie się równaniem przypływów i odpływów skutkuje błędami. I + G + X = S+ NT + Z  I = S + NT – G + Z – X. (3) Czyżby zwiększenie podatków, NT, o 1 mld zł powodowało wzrost inwestycji o 1 mld zł? Wszak: I=S+NT–G+Z–X? Zwolennik takiego poglądu zakłada, że wzrost podatków NT o 1 mld nie zmieni innych niż inwestycje, I, przypływów i odpływów. Tymcza-sem popatrzmy na równanie (3) i obraz ruchu okrężnego...

38. I = S + NT – G + Z – X. (3) X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWO DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d Analiza i równania (3) i rysunku ujawnia, że wzrost NT może skutkować np. takim samym wzrostem G (bez zmiany I) lub równym co do wielkości bez-względnej spadkiem S (znowu bez zmiany I). W obu przypadkach równanie: I=S+NT–G+Z– X pozostanie prawdziwe, a inwestycje się nie zwiekszą.

39. DEFICYTY BLIŹNIACZE (ang. twin deficits) to występujące jednocześnie deficyt budżetowy i deficythandlowy. Dyskusje o przyczynach powstania deficytów bliźniaczych w USA w końcu XX w. dostarczają przykładu, wynikających z mylenia zależności struktural-nej i związku przyczynowego, sporów towarzyszących wykorzystaniu równa-niaprzypływów i odpływów.

40. Dla jednych deficyt budżetowy w Stanach był przyczyną deficytu handlo-wego. Ich zdaniem zrównoważenie handlu zagranicznego wymagało usunię-cia deficytu budżetowego. Wszak: I + G + X = S+ NT + Z  (X – Z) = (S – I) + (NT – G). (4) A zatem im mniejsze (NT–G), tym – ceteris paribus – mniejsze (X–Z)!

41. Inni sądzili, że to spowodowany protekcjonizmem Europy i Japonii deficyt handlowy był przyczyną deficytu budżetowego. Wszak: I + G + X = S+ NT + Z  (NT-G)=-S+I+(X–Z). (5) A zatem, im mniejsze (X-Z), tym – ceteris paribus – mniejsze (NT–G)!

42. Jeszcze inni uważali, że to niedostatek prywatnych oszczędności spowodował deficyt handlowy. Wszak: I + G + X = S+ NT + Z  (X – Z) = (S – I) + (NT – G). (6) A zatem, im mniejsze (S – I), tym – ceteris paribus – mniejsze (X – Z)!

43. Kto ma rację w takich sporach, zależy od natury związków przyczynowych zmiennych z równania przypływów i odpływów (np. związków (X–Z), (S–I) i (NT–G).

44. Dla jednych deficyt budżetowy w Stanach był przyczyną deficytu handlo-wego. Ich zdaniem zrównoważenie handlu zagranicznego wymagało usunię-cia deficytu budżetowego. Wszak: I + G + X = S+ NT + Z  (X – Z) = (S – I) + (NT – G). (4) A zatem im mniejsze (NT–G), tym – ceteris paribus – mniejsze (X–Z)! Otóż deficyt budżetowy [(NT–G)<0] rzeczywiście MOŻE być przyczyną deficytu handlowego [(X–Z)<0]. Np. ekspansywna polityka fis-kalna i deficyt budżetowy mogą doprowadzić do zwiększenia się produkcji, Y, i – przy danej krańcowej skłonności do importu, KSI - importu, Z. Efek-tem może być deficyt bilansu handlowego.

45. Inni sądzili, że to spowodowany protekcjonizmem Europy i Japonii deficyt handlowy był przyczyną deficytu budżetowego. Wszak: I + G + X = S+ NT + Z  (NT-G)=-S+I+(X–Z). (5) A zatem, im mniejsze (X-Z), tym – ceteris paribus – mniejsze (NT–G)! Deficyt handlowy [(X - Z) < 0] MOŻE okazać się przyczyną defi-cytu budżetowego [(NT – G) < 0]. Np. duzy import, Z, może zastępować pro-dukcję krajową, Y, powodując zmniejszenie się wpływów z opodatkowania, NT (NT = t•Y), i – deficyt budżetu.

46. Jeszcze inni uważali, że to niedostatek prywatnych oszczędności spowodował deficyt handlowy. Wszak: I + G + X = S+ NT + Z  (X – Z) = (S – I) + (NT – G). (6) A zatem, im mniejsze (S – I), tym – ceteris paribus – mniejsze (X – Z)! Małe prywatne oszczędności [(S–I)<0] MOGĄ spowodować defi-cyt handlowy [(X-Z)<0]. Np. spadek oszczędności, S, może oznaczać dużą konsumpcję, C, i duże: wydatki zagregowane, AE, produkcję, Y, i – import, Z. Efektem może być zatem deficyt bilansu handlowego. OTO WNIOSEK: ABY USTALIĆ, KTO MA RACJĘ, TRZEBA ZBADAĆ ZACHOWANIE ODNOŚNYCH ZMIENNYCH. (NP. CZY RZECZYWIŚ-CIE KONSUMPCJA I IMPORT ROSŁY, POWODUJĄC POGORSZENIE SALDA BILANSU HANDLOWEGO?

47. 4. INNE RACHUNKI MAKROEKONOMICZNE: BUDŻET PAŃSTWA I BILANS PŁATNICZY. Dwa inne rachunki makroekonomiczne: BUDŻET PAŃSTWA i BILANS PŁATNICZY uzupełniają i uszczegóławiają informacje o przypływach i odpływach zawarte w modelu ruchu okrężnego. BUDŻET PAŃSTWA uzupełnia i uszczegóławia informacje o wydatkach, G, i dochodach państwa, NT, oraz pokazuje, jak finansowany jest ewentualny deficyt budżetowy. BILANS PŁATNICZY uzupełnia i uszczegóławia informacje o transakcjach kraju z zagranicą X i Z oraz ujawnia sposób finansowania ewentualnego deficytu handlowego. BILANS PŁATNICZY BUDŻET PAŃSTWA X Z I S Y1 = C+I+G+X-Z C G GOSPODARSTWA PRZEDSI BIORSTWA PAŃSTWO Ę DOMOWE Y Y = Y - NT NT=T – B 2 d 2 d

48. 4.1. BUDŻET PAŃSTWA. Po pierwsze, budżet państwa uzupełnia i uszczegóławia informacje o wy-datkach i dochodach państwa, G i NT.

49. 1,9 26,6

50. Po drugie, budżet państwa pokazuje, jak finansowany jest ewentualny de-ficyt budżetowy. Ogólnie, deficyt budżetowy może zostać pokryty długiem (lub – na krótką metę - sprzedażą majątku państwa). Państwo może zadłużyć się w sektorze prywatnym lub zagranicą albo samo u siebie, wykorzystując w tym celu państwowy BANK CENTRALNY: G – NT = DPS + DCB, gdzie: (G – NT) to deficyt budżetowy; DPS to zmiana stanu długu państwa u podmiotów sektora prywatnego i zagranicy; DCB to zmiana stanu długu państwa w banku centralnym.