Cartografie van de fotosfeer

1. 12:05:57 UT 12:25:00 UT 12:36.51 UT 12:44:50 UT 13:00:56 UT 13:11:27 UT 13:31:36 UT USET: waarnemingen van de fotosfeer en de chromosfeer Cartografie van de fotosfeer Deze beelden zijn gemaakt door een camera gemonteerd op een telescoop. Het licht valt in op een filter met een metaallaag die met een factor 1/100 000 verduistert. We volgen de dagelijkse evolutie van de zonnevlekkengroepen en de faculae, dit zijn heldere gebieden meestal in de buurt van zonnevlekken. We zijn hierdoor in staat om de globale zonneactiviteit te meten en zelfs te voorspellen op een termijn van enkele uren tot meerdere jaren. Met deze data kunnen we de variatie van de luminositeit van de zon door toedoen van variërende zonnevlekken en faculae analyseren. • Waarnemingen van de chromosfeer • De oranje/rode beelden werden gemaakt in de golflengte van Hα van waterstof van 692nm (rood). Deze beelden worden gebruikt bij de analyse van • zonnevlammen: de zonneschijf licht plaatselijk op, soms worden schokgolven waargenomen (Moreton golven). • protuberansen, dit is een plasmawolk die boven het zonneoppervlak hangt. Magnetische lussen vormen als het een ware een hangmat waarin het plasma rust. • En combinaison avec les images spatiales et les données radioastronomiques, ces observations chromosphériques fournissent: • un système d'alerte en temps réel (éruptions et éjections de filaments) • Tekeningen van zonnevlekken • Het waarnemingsstation van Ukkel is een van de hoofdstations van het wereldwijd netwerk van zonneobservatoria dat werd uitgebouwd door het SIDC. • Het beeld van de zon wordt geprojecteerd op een papier. De waarnemer tekent met de hand de zonnevlekken over. • Deze tekeningen laten ons toe om op een eenvoudige manier: • de zonnevlekken en de groepen te tellen, • de zonnevlekkengroepen in te delen volgens morfologie (complexiteit), • de positie van de zonnevlekken te bepalen. • Dit lijkt misschien erg archaïsch en achterhaald. Maar, gecombineerd met de visuele waarnemingen van de andere 80 stations, vormen deze tekeningen: • Een zeer waardevol en consistent archief van de zonneactiviteit. Dit archief gaat tot 4 eeuwen in de tijd terug, lang voordat de fotografie ontwikkeld was. • De basis om de zonneactiviteit op kort, middellange en lange termijn te voorspellen. • une information sur la position de l'éruption et sur l'orientation du champ magnétique qui parfois est éjecté en direction de la Terre. • une mesure de l'énergie dégagée lors de l'éruption. • (soit l'équivalent de milliers de bombes atomiques en quelques secondes). Zonnevlam van 28/10/2003 • De collectie van USET data • Tekeningen van zonnevlekken: • - Collectie van 1939 tot hedendaags (~500 tekeningen/jaar) • - Gedigitizeerd sinds 2002, verwerkt sinds 1980. • Wit-licht en Hα CCD beelden: • - Besichkbaar sinds 2002 (~1700 beelden/jaar) • "Real-time" beelden • + • archief • beschikbaar op: Transit van Venus (8/6/2004) www.sidc.be/USET Wist je dat? De fotosfeer is de onderste laag van de zonneatmosfeer. De temperatuur bedraagt ongeveer 6000°. De fotosfeer is de laag waar warmte en zichtbare licht worden uitgezonden, vandaar de naam met Griekse origine. Het is dit licht dat ons verblindt. Kijk dus nooit met het blote oog rechtsstreeks naar de Zon! De fotosfeer is regelmatig bezaaid met donkere vlekken, dit zijn de fameuze zonnevlekken. Zonnevlekken zijn kouder dan de rest van het oppervlak en herbergen een grote concentratie van magnetische veldlijnen. Het is nu net dit dynamisch magnetisch veld dat verantwoordelijk is voor energetische en explosieve fenomenen zoals zonnevlammen. Wist je dat? De chromosfeer is de laag net boven de fotosfeer. De temperatuur in de chromosfeer neemt toe tot ongeveer 10000°K. Deze temperatuur zorgt ervoor dat magnetische structuren zoals filamenten en protuberansen zichtbaar worden. Wanneer het magnetisch veld onstabiel wordt, kan de aanwezige energie exploderen in de vorm van bv zonnevlammen. Door de zichtbaarheid van het magnetisch veld in de chromosfeer, zijn zonnevlammen zichtbaar in de chromosfeer. In de fotosfeer daarentegen, hebben zonnevlammen geen afdruk in het zichtbare licht. Pour capter la plus faible lumière de la chromosphère, il faut utiliser un filtre isolant une bande étroite de longueur d'onde, le plus souvent dans une raie d'absorption de l'hydrogène ou du calcium.