Download
1 / 21
210 likes | 363 Views
Taglibro de iu hundo. Kiel vi fartas?. Taglibro de iu hundo. Bone, amiko. 1ª semajno : - Hodiaŭ mi fariĝis unusemajna . Kia ĝojo alveni al ĉi tiu mondo!. 1ª monato : - Mia panjo zorgas tre bone pri mi. Ĝi estas modela patrino !.
E N D
Taglibro de iu hundo... Kiel vi fartas? Taglibro de iu hundo... Bone, amiko.
1ª semajno:- Hodiaŭ mi fariĝisunusemajna. Kia ĝojoalvenialĉitiu mondo!
1ª monato :- Mia panjozorgastrebonepri mi. Ĝi estas modela patrino!
2 monatoj: - Hodiaŭ onidisigismin de mia patrino. Ĝiiĝistremaltrankvilakaj, per siarigardo, adiaŭis min. Mi esperas ke mia nova “homafamilio” zorgutielbonepri mi kielĝiĝinfaris.
4 monatoj:- Mi kreskisrapide; ĉioallogas min. Estas diversajinfanojenlahejmokajili estas por mi kvazaŭ“fratetoj”. Ni estas treludemaj, ili tiras mianvostonkaj mi mordetasilin.
5 monatoj:- Hodiaŭonisevereadmonis min. Mia mastrinofrapismin, cxar mi “pisis” ene de la domo. Sedonineniamdirisal mi ke tio neestusebla. Krome mi dormasenlaenirejo. Neestisebleal mi nepisi.
Mi estas feliĉa hundeto! Mi havas iun hejmon, mi sentas min sekura, protektita... Mi pensas ke mia homa familio amas min kaj permesas al mi multajn aferojn. La korto estas tute por mi kaj, kelkfoje, mi troigas, fosante la grundon, kiel miaj antaŭloj, la lupoj, por kaŝi manĝaĵon. Neniam oni edukis min. Probable estas pro tio ke ĉio, kion mi faras estas korekta! 8 monatoj:
- Hodiaux mi fariĝisunujara. Mi estas plenkreskahundo. Miajmastrojdiraske mi kreskis multe plioliliatendis. Kiomfieraili devas estipri mi!!! 12 monatoj
13 monatoj:- Hodiaŭonikatenligisminkaj mi restispreskaŭsenmova, nepovanteiri sub lasunonaŭ sub amikanombron. Onidiraskeoniobservosminkajankaŭilidiraske mi estas nedankema. Mi komprenasnenion, kio estas okazanta.
15 monatoj:- Nenio estas kielantaue... Mi restas enverando. Mi sentas mintre sola. Mia familionepluvolasmin! Kelkfojeiliforgesaske mi malsataskajsoifas. Kiampluvas, mi restas neprotektita...
16 monatoj:- Hodiaŭoniforprenismin de laverando. Mi estas certa ke mia familiopardonis min. Mi fariĝistiomfeliĉake mi ĝojesaltadis. Mia vostoŝajnisventolilo. Kromeonikondukosmin por promenikunili...
… Ni iris survoje al iu autoŝoseo kaj, subite, ili haltigis la aŭtomobilon. Ili malfermis la pordon kaj mi feliĉa malsupreniris de la aŭto, pensante ke ni travivos tiun tagon en la kamparo. Mi nur ne komprenis kial ili tuj fermis la pordon kaj foriris. “Aŭdu, atendu!" mi bojis... Oni forgesis min... Mi postkuris la aŭton per miaj tutaj fortoj. Sed vane. Ili estis forgesintaj min.
17 monatoj:- Vane mi klopodistrovilavojonal mia hejmo. Mi estas kaj sentas mintuteperdita! Survoje mi trovas bonkorajnhomojn, kiujrigardasmintristecekaj donas ional mi por manĝi. Mi plenkoredankasalili per mia rigardo. Mi ŝatuskeoniadoptumin, ĉar mi estostrelojala. Sedilinurdiras: “kompatindahundeto, ĝitutcerteperdiĝis de siajmastroj”.
18 monatoj:- Iuntagon mi preterpasislernejonkajvidismultajninfanojnkajjunulojnsimilajnalmiaj “fratetoj”. Mi alproksimiĝiskajiugrupeto, ridante, ĵetisŝtonojnsur min. Unueltiujŝtonetojvundisunuelmiajokulojkajekdetiam mi nesukcesasvidipere de ĝi.
19 monatoj:- Nekredeble!?! Kiam mi estispli bela, onikompatis min. Nun mi estas malforta; mia aspektoŝanĝiĝis. Mi perdislavidkapablon de unuelmiajokulojkajlahomojsvingasbalailon, kiam mi intencaskuŝi sub ombro.
20 monatoj:- Mi preskaŭnepovasmoviĝi! Hodiaŭkiam mi klopodistransiristratoniuaŭtomobilo atingis min! Mi estisensekuralokonomata “trotuaro”, sed mi neniamforgesoslapleruzanrigardon de laŝoforo, kiukontentis por atingi min. Bedaurinde li nesukcesismortigimin! Kiomteruredolorasmiajkoksoj!...
… Miaj bestpiedoj ne plu obeas al mi kaj malfacile mi treniĝis ĝis la greso, vojborde...
Antaŭ dek tagoj mi estas sub la suno, la pluvo, la malvarmo, nenion manĝinte. Eĉ moviĝi mi ne sukcesas. La doloro estas netolerebla! Mi fartas tre malbone; mi restadis en malseka loko kaj ŝajnas ke eĉ mia lanugo estas falanta...
Kelkaj homoj preterpasas kaj eĉ ne vidas min; aliaj diras “restu malproksime!!!” Mi estas preskaŭ nekonscia. Sed iu stranga forto igas min malfermi la okulojn. La dolĉeco de ŝia voĉo igis min reagi. “Kompatindahundeto, kiamaniere oni lasis vin”, ŝi diris...Kune kun ŝi estis sinjoro, kun blanka antaŭtuko. Li komencis tuŝi min kaj diris: “Mi treege bedaŭras, sed ĝi estas nesavebla” Estas preferinde ke ĝi ne plu suferu!
Multe plorante, la ĝentila sinjorino konsentis. Per granda streĉo, mi movis la voston kaj rigardis ŝin, dankante pri la helpo. Mi nur sentis la pikdoloron kaj por ĉiame dormis, pensante pri la kialo de mia naskiĝo, se neniu volis min...
