Zwierciadła optyczne

1. Zwierciadła optyczne Opracowała Paulina Bednarz

2. zwierciadłem optycznym nazywamy gładką powierzchnię o nierównościach mniejszych aniżeli długość fali świetlnej, co sprawia, iż w minimalnym stopniu rozprasza ona światło, odbijając większą jego część. Dawniej zwierciadła wykonywano poprzez polerowanie metali, później została opracowana technologia nakładania na taflę szklaną cienkiej warstwy metalicznej (zwykle srebra) metodami chemicznymi. Obecnie produkuje się je poprzez naparowanie próżniowe na szkło warstwy metalu (głównie glinu). Swoje zastosowanie znalazły one między innymi w budowie teleskopów optycznych, kondensatorów, reflektorów, interferometrów czy rezonatorów optycznych. 

3. Zwierciadła możemy podzielić ze względu na kształt powierzchni. Wyróżniamy zatem zwierciadła płaskie - stosowane głównie w celu zmiany kierunku biegu, bądź też rozdzielenia promieni świetlnych - tzw. zwierciadła półprzepuszczalne. ` W zwierciadle płaskim - rysunki powyżej - obraz obiektu P powstaje poprzez wykonanie odbicia symetrycznego względem płaszczyzny zwierciadła powstały obraz – oznaczony jako O - jest pozorny tzn. prosty i tej samej wielkości przy zachowaniu pozorności odległości. ,

4. Zwierciadła kuliste opracowane zostały na bazie części gładkiej, wypolerowanej powierzchni kuli, pokrytej warstwą odbijającą. • Jeśli jako zwierciadło wykorzystujemy wewnętrzną powierzchnię kuli, to jest to zwierciadło wklęsłe. punkt O to styczna promienia kuli, ale też podwójna ogniskowa, zaś punkt F nazywamy ogniskiem zwierciadła- to punkt przez który przechodzą po odbiciu od powierzchni zwierciadła kulistego wklęsłego promienie świetlne. Obraz pozorny zwiększa się stosunkowo ze zmniejszeniem odległości obiektu poniżej podwójnej ogniskowej (odległość pkt F od zwierciadła) , a zmniejsza ze zwiększeniem.

5. Zwierciadła kuliste wypukłe Jeśli jako zwierciadło wykorzystujemy zewnętrzną powierzchnię kuli, to jest to zwierciadło wypukłe. Zwierciadło kuliste wypukłe posiada ognisko pozorne. Wiązka promieni równoległych do osi głównej po odbiciu staje się wiązką promieni rozbieżnych. Jeżeli linie obrazujące promienie odbite przedłużymy w kierunku wnętrza zwierciadła, to przetną się w jednym punkcie położonym na osi głównej, w ognisku pozornym F.