Anna Walentynowicz

1. Anna Walentynowicz Niezłomna Polka

2. życiorys • Anna Walentynowicz, Urodziła się 15 VIII 1929 w Równem na Wołyniu (obecnie Ukraina), zginęła 10 IV 2010 w katastrofie lotniczej k. Smoleńska (Rosja). Anna Walentynowicz

3. życiorys • Na początku II wojny światowej, we IX 1939 r. straciła rodziców, a jedynego brata Sowieccy żołnierze (żołnierze Związku Radzieckiego) wywieźli na Wschód. Została przygarnięta przez sąsiadów. W1941 r. przedostała się z nimi pod Warszawę. Anna Walentynowicz późniejsze losy związała jednak z Gdańskiem. • Od samego początku była bardzo pracowitą osobą. Od 1966 r. wykonywała pracę, która wydawałoby się, że jest przeznaczona dla mężczyzn - była suwnicową (obsługiwała suwnicę – urządzenie do przenoszenia ciężkich materiałów) w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. W tej pracy liczy się przede wszystkim dokładność, dlatego na suwnicach pracowało wiele kobiet, które są znane z tej cechy. Anna Walentynowicz była znana wśród załogi - za swoją pracowitość otrzymała tytuł przodowniczki pracy socjalistycznej. Nie mogła jednak liczyć na awans zawodowy, gdyż ważniejsze posady, np. brygadzisty (szef zespołu) były zarezerwowane dla mężczyzn. Takie działania nazywamy dyskryminacjąze względu na płeć. Anna Walentynowicz

4. życiorys • 7 VIII 1980 r. została zwolniona z pracy (na 5 miesięcy przed emeryturą) za działalność w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża – opozycyjnej (sprzeciwiającej się polityce rządu) organizacji walczącej o prawa robotników i obywateli. Żądanie jej przywrócenia stało się 1. postulatem strajku (przerwanie pracy) w Stoczni Gdańskiej, który wybuchł 14 VIII 1980 r.. 16 VIII 1980 pod wpływem strajkujących pracowników i pracowniczek Stoczni Gdańskiej została przywróconado pracy. Po zakończeniu przez Lecha Wałęsę strajku z Aliną Pienkowskązatrzymywała przy bramie nr 3 wychodzących ze Stoczni robotników i wzywała do kontynuacji strajku. Mimo ogromnego autorytetu jakim się cieszyła nie została przywódczynią strajku – niektórzy są zdania dlatego, że była kobietą. Anna Walentynowicz

5. życiorys • Anna Walentynowicz była niebezpieczną osobą dla komunistycznego ustroju państwa. W 1981 r. podczas spotkania z robotnikami w Radomiu dwóch funkcjonariuszy SB (Służby Bezpieczeństwa – tajnej i politycznej policji) podjęło próbę jej otrucia. Anna Walentynowicz

6. życiorys Ciekawostki z życia Anny Walentynowicz: • W 1989 r. przeciwniczka obrad Okrągłego Stołu. W 1989 r. współzałożycielka Fundacji Promocji Sztuki Sakralnej. W latach 1989-1997 współpracowniczka pisma „Poza Układem”. Od 1991 r. na emeryturze. • W 2000 r. odmówiła przyjęcia tytułu Honorowego Obywatela Gdańska. Odznaczona Medalem Wolności przyznawanym przez amerykańską Fundację Ofiar Komunizmu (2005), Orderem Orła Białego (2006). • Od 3 IX 1978 do 27 I 1990 rozpracowywana przez Wydz. IIIA/Inspektorat 2 KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. Suwnicowa/Emerytka. Bibliografia: • M. Łątkowska, A. Borowski, Encyklopedia „Solidarności”, www.encyklopedia-solidarnosci.pl/wiki/index.php?title=Anna_Walentynowicz, dostęp 10.04.2013 r. • K. Murawski, Kobiety Solidarności, www.ikm.gda.pl/DzialaczkiSolidarnosci, dostęp 08. 04. 2013 r. • S. Cenckiewicz, Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929-2010), Poznań 2010. Anna Walentynowicz

7. Galeria Zdjęcia niepublikowane Autor: Robert Kwiatek Anna Walentynowicz

8. Galeria Anna Walentynowicz Anna Walentynowicz i Jarosław Kaczyński

9. Galeria Anna Walentynowicz Andrzej Gwiazda i Anna Walentynowicz

10. Galeria Anna Walentynowicz Anna Walentynowicz i Edmund Krassowski – przeglądanie teczek w IPN

11. Galeria Anna Walentynowicz Anna Walentynowicz w swoim mieszkaniu w Gdańsku Wrzeszczu

12. Galeria Anna Walentynowicz Anna Walentynowicz w drodze pod Pomnik Stoczniowców

13. Galeria Anna Walentynowicz Anna Walentynowicz – domowe pamiątki

14. Galeria Anna Walentynowicz zmarła 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku. Zginęła w katastrofie lotniczej rządowego samolotu. Anna Walentynowicz