1 / 39

Partie i systemy partyjne.

Instytucjonalizacja partii politycznych, czyli jak powstaje partia polityczna. . Instytucja w znaczeniu politycznym wg. A. Antoszewskiego i R. Herbuta: wyodrebniony zesp

erasmus
Download Presentation

Partie i systemy partyjne.

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


    1. Partie i systemy partyjne. Wyklady: 3, 4 i 5

    2. Instytucjonalizacja partii politycznych, czyli jak powstaje partia polityczna. Instytucja w znaczeniu politycznym wg. A. Antoszewskiego i R. Herbuta: wyodrebniony zespól osób, dysponujacy okreslonymi zasobami organizacyjnymi oraz materialnymi, które pozwalaja mu na udzial w zyciu politycznym. wg. P. Hall: formalne zasady, procedury nadrzednosci i podporzadkowania oraz standardy dzialan praktycznych, które strukturyzuja relacje miedzy jednostkami w ramach ukladów organizacyjnych aktywnych we wspólnocie politycznej.

    3. Instytucjonalizacja partii politycznych Partia polityczna – organizacja a instytucja. Organizacja- trwale (wzglednie) i celowe uregulowanie ludzkich zachowan Instytucja to organizacja „widoczna” w otoczeniu spolecznym i politycznym, która posiada wplyw na to otoczenie i która wymusza na otoczeniu reakcje. Partie uwidocznione w ewidencji partii politycznych niekoniecznie musza miec spoleczne i polityczne znaczenie.

    4. Instytucjonalizacja partii politycznych W pogladach na instytucjonalizacje mozna rozróznic podejscie: historyczne i socjologiczne, zwracajace uwage na determinanty powstania partii tkwiace w ich otoczeniu instytucjonalno – politycznym, spolecznym lub kulturowym. oparte o teorie racjonalnego wyboru, zgodnie z która, partia powstaje na skutek rywalizacji jednostek i grup, które utrwalaja swoja pozycje poprzez instytucjonalizacje partii. cecha wspólna wszelkich koncepcji instytucjonalizacji partii politycznych jest zgoda co do traktowania instytucjonalizacji partii jako procesu, a nie jednostkowego zdarzenia, choc niekiedy proces ten moze przebiegac b. szybko.

    5. Instytucjonalizacja partii politycznych Koncepcje instytucjonalizacji: wg. Philip’a Selznicka tzw. infuzja wartosci Instytucjonalizacja partii jest procesem uzaleznionym od zmiany w stosunku czlonków organizacji do wlasnej partii. Partia poczatkowo tworzona jest dla realizacji celów zakladanych przez jej czlonków/zwolenników (organizacja celowa), traktowana jest instrumentalnie (przedmiotowo) – jezeli cele zostana osiagniete lub tez poniosa fiasko, wtedy - zaklada sie - partia ulega rozwiazaniu. Jednak gdy czlonkowie/zwolennicy partii zmienia do niej stosunek (nastapi sakralizacja partii), bedzie ona dla nich podmiotem, punktem odniesienia wówczas partia zaczyna funkcjonowac jako wartosc samoistna. Koncepcja Selznicka zaklada, ze instytucjonalizacja partii jest procesem zachodzacym w jej szeroko ujetym obrebie.

    6. Instytucjonalizacja partii politycznych Koncepcja Samuela Huntingtona - stabilizacji okreslonych wzorców zachowan Partia polityczna zaczyna podlegac rutynizacji, zachowania staja sie schematyczne w reagowaniu na bodzce zewnetrzne, powtarzalne i przewidywalne. Jest to proces stopniowy. Wg. S. Huntingtona wystepuja nastepujace mierniki poziomu instytucjonalizacji: - adaptacja, zdolnosc przetrwania mierzona kryzysami, które mogly polozyc kres partii lub generacja przywódców, - kompleksowosc, jako umiejetnosc pogodzenia w strukturze partii zróznicowanych podsystemów (USA), - autonomia, rozumiana jako umiejetnosc zaznaczenia wlasnej odrebnosci wobec otoczenia, - koherencja, traktowana wyznacznik poziomu niezaleznosci od wlasnego spolecznego zaplecza

    7. Instytucjonalizacja partii politycznych Koncepcja Angelo Panebianco, wedle której instytucjonalizacja partii przebiega w dwóch wymiarach: wewnetrznym i zewnetrznym. wymiar zewnetrzny instytucjonalizacji wyraza sie w uzyskaniu przez partie autonomii wobec otoczenia, wymiar wewnetrzny instytucjonalizacji wyraza sie uzyskaniu przez partie „systemowosci” czyli utrwalonych procedur wewnatrzorganizacyjnego funkcjonowania partii.

    8. Instytucjonalizacja partii politycznych Mierniki instytucjonalizacji wg. A. Panebianco: istnienie centralnej, pozaparlamentarnej organizacji partyjnej (poziom wplywów frakcji parlamentarnej i kierownictwa pozaparlamentranego, stopien biurokratyzacji partii), poziom jednolitosci struktur organizacyjnych (znaczenie ma rozwój partii poprzez penetracje terytorialna, dyfuzje terytorialna, system mieszany), regularnosc i dywersyfikacja zródel finansowania, relacje z organizacjami afiliowanymi (posiadanie sponsora, stopien lojalnosci wobec sponsora), wystepowanie norm pozastatutowych i zakres regulacji nimi stosunków wewnatrzpartyjnych

    9. Instytucjonalizacja partii politycznych Koncepcja Roberta Harmela i Larsa Svåsanda opisujaca kolejne poziomy stabilizacji partii politycznej Faza identyfikacji – nastepuje krystalizacja wartosci (program) i zasad dzialania (organizacja) partii, uzyskiwanie stopniowej autonomii ideowej (programowej) i organizacyjnej, Faza organizacji – utrwalenie jednolitych zasad dzialania, wytworzenie procedur zarzadzania partia, sprawdzian wyborczy Faza stabilizacji – partia uzyskuje podmiotowosc polityczna, staje sie punktem odniesienia dla innych uczestników sceny partyjnej, wejscie w nowa skale problemów zwiazanych z przetargami i kalkulacja polityczna; faza pelnej dojrzalosci Faza schylkowa

    10. Modele organizacyjne partii politycznych Partia kadrowa – niski poziom instytucjonalizacji wg. kryteriów A.Panebianco gdy chodzi o: organizacje - brak rozbudowanych struktur organizacyjnych, brak jednolitych struktur organizacyjnych, slabe i zdecentralizowane kierownictwo partyjne, nieformalne zasady wyboru przywództwa, brak silnego przywództwa parlamentarnego i niewielki stopien korelacji dzialan frakcji parlamentarnej z kierownictwem partyjnym, duza swoboda dzialan parlamentarzystów, baza czlonkowska niesformalizowana i nieliczna, duze znaczenie nieformalnych powiazan,

    11. Partia kadrowa Zródla finansowania duze znaczenie srodków finansowych indywidualnych czlonków partii, akcyjnosc pozyskiwania srodków finansowych, uzaleznienie od duzych donatorów, brak lub niewielkie znaczenie skladek czlonkowskich,

    12. Partia kadrowa Program mozliwe oparcie sie na zalozeniach ideologicznych lub doktrynalnych, odwolywanie sie do stosunkowo waskiej grupy wyborców, prymat osobistego uczestnictwa, zróznicowany wplyw programowy sponsora

    13. Partia masowa Wg. Klasyfikacji A.Panebianco organizacja wysoko zinstytucjonalizowana gdy chodzi o organizacje: - silnie sformalizowana struktura organizacyjna, duze znaczenie podstawowych jednostek organizacyjnych (filia terenowa), scentralizowane kierownictwo partyjne, rozbudowane czlonkostwo frakcja parlamentarna podporzadkowana centralnemu kierownictwu partii, duze znaczenie demokracji wewnatrzpartyjnej i cial kolegialnych

    14. Partia masowa Zródla finansowania duze znaczenie skladek, opodatkowanie parlamentarzystów, zróznicowany stosunek do duzych sponsorów Program - najczesciej partie ideologiczne, przestrzegajace dyscypliny programowej przez czlonków partii, - odwolywanie sie do duzych grup wyborców (np. klas lub warstw spolecznych), - rozbudowana funkcja integracji spolecznej

    15. Partia wyborcza – catch all party Geneza: utrzymywanie sie na scenie politycznej partii kadrowych, które konsekwentnie odrzucaly wizje spoleczenstwa proponowana przez partie masowe, partie kadrowe nie odwolywaly sie do konkretnych grup spolecznych, nie identyfikowaly sie z nimi, zanikanie dotychczasowych podzialów socjopolitycznych (tzw. cleavages), utrata mozliwosci dysponowania elektoratem przez partie (zanik masowej integracji), pojawienie sie niepartyjnych osrodków oddzialywania (przyciagania) na elektorat, zmiana stylu rywalizacji politycznej,

    16. Partia wyborcza – catch all party Zmiany w modelu organizacyjnym partii pierwszy opisal Otto von Kirchheimer w 1966r.; jego tezy to: koniec ery ideologii, obserwowana zmian nastawienia partii, które z obronców zasad ideologicznych staja sie organizacjami zainteresowanymi sukcesami wyborczymi i mozliwoscia rzadzenia; czesto dochodzi do „dziwnych” z punktu widzenia ideologicznego porozumien i sojuszy miedzy partiami, które jednak umozliwiaja partiom udzial we wladzy, w zachowaniach wyborców dostrzec mozna spadek znaczenia motywacji ideologicznej, partie dokonuja zmiany swojej strategii wyborczej, poprzez jej dezideologizacje i ukierunkowanie oferty wyborczej szeroko, nie zamykajac sie na scisle okreslone grupy spoleczne czy srodowiska (zarówno podmiotowo jak i przedmiotowo),

    17. Partia wyborcza – catch all party zmiana oferty i strategii wyborczej partii prowadzi do jej sukcesów wyrazajacych sie przyrostem glosów, zdaniem O. v. Kirchheimera upowszechnienie sie modelu partii wyborczej wplywa na zmiane rywalizacji w obrebie systemu partyjnego; tymczasem zdaniem S. Volinetza ta teza nie sprawdzila sie, gdyz w latach 1970 – tych i pózniej wzrósl poziom frakcjonalizacji systemóe partyjnych Cechy partii wyborczej: Catch all party zmienia oblicze partii, gdyz mniej istotna jest funkcja integracji i wynikajaca z niej strategia izolacji i penetracji wlasnego srodowiska, co wplywa na zmiane postrzegania roli czlonków partii – kluczowa staje sie kategoria wyborcy Catch all party to wyraz odchodzenia od partii ideologicznych ku partiom pragmatycznym, pojawia sie uniwersalna oferta wyborcza

    18. Partia wyborcza – catch all party Priorytetem partii typu wyborczego staje sie wyborca i sukces wyborczy – stad nacisk na profesjonalizacje oddzialywania, glównie wyborczego (kampanii wyborczej) i rozwój narzedzi marketingowych, co oslabia biurokracje partyjna, Strategia wyborcza zaklada pozyskiwanie glosów z róznych srodowisk, brak scislego zakotwiczenia w okreslonej grupie spolecznej – pojecie strategii produkcji glosów, Oslabienie zinstytucjonalizowanych relacji z grupami spolecznymi; to co kiedys budowalo pozycje partii (bylo jej atutem), dzisiaj traktowane jest jako obciazenie, balast, Partie wyborcze traca zdolnosc mobilizowania masowego elektoratu, Partie wyborcze utrwalaja swoja pozycje nie dzieki wyborcom lecz dzieki pozyskaniu „przyczólków” w instytucjach panstwowych (P.Mair, R. Katz)

    19. Partia - kartel Koncepcja wypracowana przez R. Katz’a i P. Mair’a partie polityczne w trakcie dlugoletniej obecnosci w aparacie panstwa, systematycznie doprowadzaja do jego „kolonizacji” Partie utrwalaja swoje wplywy w panstwie poprzez uczestnictwo jej przedstawicieli w organach panstwa, Uczestnictwo przedstawicieli poszczególnych, glównych partii politycznych we wladzach prowadzi do utrwalenia sie mechanizmów kooperacji tych partii, poczatkowo w aparacie panstwowym, co nastepnie przenosi sie na stosunki w systemie partyjnym, Kooperacja partii ma istotny wplyw na system partyjny – partie kartelu utrwalaja swoja pozycje i utrudniaja (uniemozliwiaja) wejscie do tego „klubu” partii mniejszych lub nowych,

    20. Partia kartel Zatarciu ulega podzial partii na rzadzace i opozycyjne, gdyz wszystkie partie kartelu w równym (podobnym) stopniu uczestnicza w podejmowaniu decyzji politycznych Ta sytuacja ogranicza rywalizacje w ramach systemu partyjnego; rywalizacja odnosi sie do tych obszarów, które sa akceptowane (wygodne) –samoograniczenie rywalizacji i strategia powstrzymywania sie, Zasadniczym zródlem pozycji partii jest czerpanie ze zródel materialnych, organizacyjnych i finansowych panstwa (subwencje panstwowe); Obok podzialu wplywów w organach panstwa, dla partii – kartelu wazny staje sie podzial wplywów w mediach, gdyz sa one waznym instrumentem oddzialywania na elektorat Pozycja czlonków partii i jej wyborców ulega zmianie, gdyz staja sie oni istotni z punktu widzenia legitymizacji prawa partii do rzadzenia.

    21. Partie polityczne w regulacjach normatywnych XIX w. era liberalizmu i neoabsolutyzmu nie sprzyjala prawnemu normowaniu partii politycznych; dla liberalów partie sa wyrazem osobistych zainteresowan jednostek, a regulacje prawne wkraczajace w sfere osobistego zaangazowania byly uwazane za nadmierna (niedopuszczalna) ingerencje panstwa w sfere wolnosci jednostki (J.J. Rousseau, EJ. Sieyes (Francja), L. v. Haller, Stahl (Niemcy), J.Mill i J.Bentham (Anglia), a takze G. Washington i J.Maddison (Stany Zjednoczone).

    22. Partie polityczne w regulacjach normatywnych Zwolennicy neoabsolutyzmu (np. G.W.F.Hegel) , uwazali, ze istnienie partii politycznych jest wyrazem organizowania sie obywateli przeciwko wladzy, a regulacja prawna moglaby zostac uznana za akceptacje ich dazen a nawet ich wspieranie. Stad tendencje do zakazu dzialania partii politycznych. Przyklad Loi Le Chapelier czy ustawodawstwa antysocjalistycznego Bismarcka. Jak zgodnie zauwazaja badacze zagadnienia, o nieskutecznosci sankcji prawnych ustanowionych wspomniana ustawa skierowanych przeciwko socjaldemokracji w latach 1878 – 1890 najlepiej swiadczy fakt,ze o ile na ten ruch polityczny oddano w 1878r ok 2,5% glosów, to w latach nastepnych odpowiednio 3% (1881r ), 10% (1884r) i 20% (1890r )

    23. Partie polityczne w regulacjach normatywnych Pierwsze regulacje normatywne maja charakter posredni, gdyz sa efektem wprowadzania proporcjonalnosci wyborów. Instytucja listy wyborczej popieranej przez wyborców w procedurze rejestracyjnej jak i rejestrowanej na obszarze calego kraju byla wyrazem umiejetnosci organizacyjnych partii. Stad uznaje sie na przyklad, ze konstytucyjne podstawy dzialania partii politycznych Belgii znajduja jedynie swe posrednie zakotwiczenie w art. 48 konstytucji (z 1831r.), ustanawiajacym zasade proporcjonalnosci wyborów. Podobny efekt odniosly przepisy konstytucyjne m.in. w Niemczech (art. 17 i 22 Konstytucji z 1919r.), Austrii (art. 26 Konstytucji z 1920r.), Czechoslowacji (§ 8 Konstytucji z 1920r.), Litwy (art. 25 Konstytucji z 1928r.), Rumunii (art. 64 Konstytucji z 1923r.), a takze w Polsce (art. 11 i art. 36 Konstytucji z 1921r.). Tak wiec mozna powiedziec, ze konstytucje posrednio - gdyz nie wymieniajac ich z nazwy - uznaly istnienie partii politycznych co najmniej jako instytucji niezbednej dla wylaniania parlamentu.

    24. Partie polityczne w regulacjach normatywnych Na przelomie XIX i XX wieku partie polityczne pojawiaja sie w regulaminach parlamentarnych poprzez: - przyznanie deputowanemu prawa koalicji, jednak bez okreslania przedmiotu dzialania parlamentarnych organizacji deputowanych, - faktyczne znaczenie frakcji parlamentarnych ujawnialo sie w tych postanowieniach regulaminów, które sile (wielkosc) frakcji parlamentarnej czynily (zasada parytetu) zasadniczym kryterium komponowania skladu organów (np. prezydiów i komisji izb) parlamentarnych, a takze okreslania kolejnosci mówców, - fakt, iz autentyczny osrodek kierowniczy parlamentu kryje sie w partiach potwierdzalo - niekiedy prawnie niesformalizowane -uzaleznienie szeregu decyzji parlamentu od opinii przedstawicieli (najczesciej przewodniczacych) frakcji dzialajacych na wspólnych zebraniach i tworzacych m.in. w Niemczech czy Polsce tzw. konwenty seniorów.

    25. Partie polityczne w regulacjach normatywnych W okresie miedzywojennym ujawnil sie destrukcyjny aspekt dzialania partii politycznych, które udowodnily, ze potrafia mobilizowac duzy czesci spoleczenstw w celu obalenia istniejacego systemu politycznego (przyklady Wloch, Hiszpanii, Niemiec, Czechoslowacji, Estonii, Rumunii, Bulgarii) W tej sytuacji pojawila sie koncepcja tworzenia regulacji prawnych dajacych demokracjom zdolnosc obrony; istota tych regulacji bylo reagowanie na pewne objawy aktywnosci partii (np. umundurowanie funkcjonariuszy partyjnych, istnienie bojówek, prasa partyjna), Cecha tych regulacji byla fragmentarycznosc, brak regulacji traktujacych partie w sposób kompleksowy i zarazem ustrojowy.

    26. Partie polityczne w regulacjach normatywnych Po II wojnie swiatowej rozpoczal sie okres aktywnej regulacji dzialalnosci partii politycznych, przede wszystkim w panstwach, które byly doswiadczone totalitaryzmem lub autorytaryzmem (Wlochy, Niemcy, Hiszpania, Grecja, Portugalia), a po 1989r. panstwa dawnego bloku wschodniego. Wspólczesnie kolejna fala prawnej instytucjonalizacji partii objela panstwa znane z duzej wstrzemiezliwosci do takich regulacji, glównie ze wzgledu na holdowanie zasadom liberalizmu w relacjach panstwo - jednostka (Belgia, Holandia, Wielka Brytania)

    27. Partie polityczne w regulacjach normatywnych Przedmiotem regulacji sa: warunki dzialania partii w panstwie demokratycznym, ustrój wewnetrzny partii, zasady tworzenia partii, zasady delegalizacji partii zasady finansowania partii Do warunków dzialania partii w panstwie zalicza sie: pluralizm polityczny, zasade jawnosci, zasade demokratycznosci metod dzialania, warunek uczestnictwa w wyborach, nakaz powstrzymywania sie od stosowania przymusu w zyciu publicznym

    28. Partie polityczne w regulacjach prawnych W zakresie ustroju wewnetrznego partii: zasada jawnosci czlonkostwa (co wzbudza watpliwosci z punktu widzenia ochrony danych osobowych), jawnosci struktur (koniecznosc podania do publicznej wiadomosci statutu, uwidocznienia wszystkich zmian statutu), demokratycznosci funkcjonowania (wybory wladz, znaczenie organów kolegialnych, zakaz partii wodzowskich) W zakresie tworzenia partii: system zgloszeniowy (notyfikacyjny), system rejestracyjny, system koncesyjno – administracyjny. W zakresie delegalizacji: delegalizacja w procedurze sadowej, quasi – sadowej (Trybunaly Konstytucyjne), administracyjny zakaz dzialania.

    29. Partie polityczne w regulacjach prawnych Zródla finansowania partii – poczatkowo zasada finansowania bez ograniczen zarówno przez czlonków partii (finansowanie wewnetrzne, glównie poprzez skladki, cegielki), jak i jej zwolenników, a takze podmioty zainteresowane nie tyle calosciowo pojmowanym programem lecz pewnym jego elementami – doprowadzilo to do scislego powiazania partii z biznesem oraz do upodobnienia partii politycznej do grupy nacisku Po II wojnie swiatowej kwestia finansowania partii stala sie kluczowa z punktu widzenia obszaru regulacji normatywnej: uznano, ze nalezy ograniczac i uporzadkowac finansowanie zewnetrzne (ustalenie limitów finansowych, dokumentowanie wplaty z danego zródla), wprowadzono finansowanie z budzetu panstwa, poczatkowo w ramach refundacji kosztów wyborczych, pózniej na dzialalnosc statutowa – po raz pierwszy niemiecka ustawa o partiach politycznych z 1967r. Z finansowaniem partii z budzetu powiazany jest wymóg jawnosci finansowania wraz z obowiazkiem sprawozdawczym.

    30. Zasadnicze klasyfikacje partii politycznych Wedlug kryterium organizacyjnego: partie posrednie (brytyjska Partia Pracy, Austriacka Partia Ludowa (chadecja){zróznicowanie charakteru, od relacji partia – sponsor po relacje partia platforma}, partie bezposrednie, partie wewnetrznie i zewnetrznie tworzone (M.Duverger), personalist parties (J.Haider, J.M. LePen, S.Berlusconi) – czy nawiazanie do partii wodzowskich?

    31. Zasadnicze klasyfikacje partii politycznych Wedlug kryterium funkcjonalnego: partie rewolucyjne, partie konstytucyjne, Partie prosystemowe, partie antysystemowe (kwestionowanie zasad rzadzacych systemem politycznym, jego prawowitosci); kontrowersje budzi odpowiedz na pytanie o to czy partia antysystemowa wylacznie podwaza lad demokratyczny), partie protestu (cudzoziemcy – Republikanie w Niemczech, polityka podatkowa – Partia Postepu w Danii i w Norwegii, polityka integracji europejskiej – LPR w Polsce, polityka ekologiczna – Partia Automobilistów w Szwajcarii), partia promotor (Partie Zielonych), partia jednego przedsiewziecia (Forza Italia), partie reprezentacji, partie integracji

    32. Zasadnicze klasyfikacje partii politycznych Wedlug kryterium roli spelnianej w systemie partyjnym: partia relewantna, partia nierelewantna (pytanie o kryterium relewantnosci np. ilosc oddanych glosów w wyborach, ilosc posiadanych mandatów w parlamencie); wg. G. Sartoriego o relewantnosci partii moga swiadczyc dwa kryteria: potencjal koalicyjny partii (partia jest relewantna jezeli bez wzgledu na rozmiar zajmuje pozycje umozliwiajaca wplywanie na powstanie koalicji parlamentarnej) oraz potencjal szantazu (pozycja zajmowana przez partie wplywa na strategie/taktyke rywalizacyjna pozostalych partii) Partie male (powyzej 1%), partie duze (powyzej 15%), Partie inicjujace, partie dopelniajace (partie relewantne, obie moga stanowic o powstaniu wiekszosci parlamentarnej/rzadowej, jednak ich udzial w tworzeniu takiej wiekszosci jest zróznicowany – rózni je potencjal koalicyjny)

    33. Zasadnicze rodziny partii Pojecie rodziny partii – partie polityczne róznych panstw o podobnych programach (ideologiach) stosunkowo wczesnie zaczely budowac porozumienia ponadnarodowe np. w 1823r. odbylo sie we Francji pierwsze spotkanie liberalów francuskich, wloskich, angielskich i hiszpanskich. Z czasem pojawila sie wiez programowa, a niekiedy takze organizacyjna miedzy tymi partiami, np. W panstwach Unii Europejskiej partie zbiezne programowo tworza w Parlamencie Europejskim stosunkowo jednorodne grupy eurodeputowanych.

    34. Zasadnicze rodziny partii. Liberalowie. Poczatek partii liberalnych w Europie – I pol. XIX w., choc w Wielkiej Brytanii wigowie juz w XVIII w.; wolnosc jednostki, panstwo – stróz nocny, wolnosci polityczne konstytucyjnie gwarantowane, konstytucjonalizm, demokratyzacja ustroju, rzady parlamentarne, powszechnosc wyborów, panstwo swieckie Powszechnosc wyborów paradoksalnie oznacza stopniowe zmniejszanie sie elektoratu partii liberalnych, a niektóre postulaty liberalów przejmowane sa przez partie socjalistyczne i socjaldemokratyczne.

    35. Zasadnicze rodziny partii. Liberalowie. Po II wojnie swiatowej ujawniaja sie dwa nurty liberalizmu: prawicowy (neoliberalizm), konsekwentnie przeciwny ingerencji panstwa w gospodarke, domagajacy sie redukcji panstwa socjalnego, opowiadajacy sie za indywidualna przedsiebiorczoscia, domagajacy sie silnych gwarancji dla wolnosci jednostki, zasadniczy rywal partii chadeckich; flamandzka partia Wolnosci i Postepu (VLD) holenderska Partia Ludowa na Rzecz Wolnosci i Demokracji (VVD), czeska Obywatelska Partia Demokratyczna (ODS), Liberalna Partia Australii (LPA), Liberalna Partia Kanady (LPC), lewicowy (liberalizm socjalny), uznajacy prawa socjalne w tym np. udzial w zarzadzaniu zakladem pracy, akceptacja spolecznego egalitaryzmu, wsparcie dla instytucji demokracji bezposredniej, wsparcie dla swobód obyczajowych; holenderscy Demokraci ‘’66, finska Liberalna Partia Ludowa (LKP), brytyjscy Liberalni Demokraci, dunscy Radykalni Demokraci. - od 1947r. dziala Miedzynarodówka Liberalna

    36. Konserwatysci Poczatki partii konserwatywnych siegaja przelomu XIX i XX w. (z wyjatkiem konserwatystów brytyjskich) i byly reakcja srodowisk centroprawicowych na szybki rozwój masowych partii lewicowych. Partie konserwatywne byly przeciwne wszelkim haslom rewolucyjnym, zadaniom dokonania gwaltownych zmian spolecznych, ekonomicznych i obyczajowych. W odróznieniu od partii liberalnych kladly nacisk na silne panstwo, stanowczo strzegace dotychczasowego ladu i przeciwdzialajace zarówno haslom radykalnych zmian jak i wybujalego indywidualizmu. Partie konserwatywne najczesciej przyjmuja model partii kadrowej. Wspólczesne partie konserwatywne opowiadaja sie za: silna pozycja panstwa w stosunkach miedzynarodowych (nieufnosc do postepujacej integracji europejskiej), panstwem gwarantujacym skutecznie lad i bezpieczenstwo wewnetrzne, opartym na tradycyjnych wartosciach spolecznych i moralnych, gospodarka rynkowa z ograniczonym do minimum interwencjonizmem panstwa, rozwojem indywidualnej przedsiebiorczosci

    37. Konserwatysci Trzy nurty wspólczesnych partii konserwatywnych: partie konsensualne (apelu ogólnonarodowego) - kieruja swoja oferte do calego spoleczenstwa, unikaja odwolywania sie do podzialów spolecznych,czesto siegaja do hasel ksenofobicznych lub populistycznych celem wytworzenia poczucia ogólnonarodowej wspólnoty, czy jednosci przeciw zagrozeniom zewnetrznym (brytyjska Partia Konserwatywna, irlandzka Fianna Fail, hiszpanska Partia Ludowa) partie antykonsensualne – w swoich programach przeciwstawiaja sie ideii ogólnonarodowej zgody jako swoistego szantazu przed poruszaniem zagadnien kontrowersyjnych np. zadania wprowadzenia zakazu aborcji, obnizenia podatków, likwidacji elementów panstwa socjalnego, federalizacji panstwa itd. (np. wloska Lega Nord, kanadyjska Partia Reform)

    38. Konserwatysci partie umiarkowanego konserwatyzmu, poszukujace kompromisu z zasadnicza czescia partii politycznych, znajdujace sie z reguly w mniejszosci i nie mogace liczyc na status partii inicjujacej, nastawione na lagodzenie zdecydowanych postulatów ideologicznych innych partii, przywiazane do tradycyjnej wartosci moralnych (np. dunska Konserwatywna Partia Ludowa, szwedzka Umiarkowana Partia Koalicyjna) partie konserwatywne sa alternatywa dla partii chadeckich tam, gdzie te nie wystepuja; np. w panstwach skandynawskich, w W.Brytanii, Hiszpanii, Grecji, I odwrotnie, tam gdzie partie chadeckie sa silne (Niemcy, Belgia, Austria, Holandia) tam partie konserwatywne praktycznie nie wystepuja

    39. Socjaldemokraci Partie powstaly w II polowie XIX w. w scislym zwiazku z poszerzaniem praw wyborczych na robotników (w 1863r. Socjaldemokratyczna Partia Niemiec – SPD, w 1868r. holenderska Partia Pracy –PvdA), partie prosystemowe i parlamentarne, co rodzilo konflikty z ruchem komunistycznym, z reguly partie duze, relewantne i inicjujace (od 30% do 40% waznie oddanych glosów); obok wskazanych do najwiekszych partii socjaldemokratycznych zaliczyc nalezy brytyjska Partie Pracy, Socjaldemokratyczna Partie Austrii, Hiszpanska Socjalistyczna Partia Robotnicza, Poczatkowo partie przywiazane byly do dogmatów marksistowskich jak internacjonalizm, rewolucja spoleczna, dyktatura proletariatu, czy uspolecznienie srodków produkcji, lecz na poczatku XX w. partie socjaldemokratyczne staly sie partiami programowo pragmatycznymi, choc niekiedy formalnie niektóre z idei marksistowskich byly zachowane w programach partii (np. do lat 1990 –tych w programie brytyjskiej Partii Pracy zasada dyktatury proletariatu).

    40. Socjaldemokraci Osia programu spoleczno – gospodarczego jest idea panstwa opiekunczego, podkreslajaca dystrybucyjne – reglamentacyjne znaczenie panstwa w odniesieniu do dochodu narodowego, zaangazowanie panstwa w gospodarke (nacjonalizacja pewnych galezi gospodarki), brak zaufania do mechanizmów gospodarki rynkowej, w polityce spolecznej tendencje egalitarne i nastawienie na likwidacje nierównosci spolecznych o róznym charakterze, obowiazek wspierania slabszych, Wspólczesnie partie socjaldemokratyczne zwiekszaja swoje zainteresowanie problematyka ekologiczna, udzielaja poparcia ruchom globalistycznym, wspieraja zmiany ustawodawstwa w sferze obyczajowej (legalizacja zwiazków partnerskich, aborcji, prawa do eutanazji), z reguly opowiadaja sie za panstwem swieckim, zmieniaja swoje nastawienie do dystrybucyjnej roli panstwa, opowiadajac sie za wycofaniem instrumentów bezposredniej ingerencji panstwa w gospodarke, opowiadaja sie za pobudzaniem indywidualnej przedsiebiorczosci Od 1951 r. dziala Miedzynarodówka Socjalistyczna

More Related