HIP – HOP

1. Opracował; Karol Zwierzykowski Piotr Abramczyk HIP – HOP Pogoda na dziś

2. GARŚĆ HISTORII • Hip-hop to zjawisko, bądź też ruch kulturowy, rozpoczęty przez Afroamerykanów i Latynosów we wczesnych latach 70. XX wieku w nowojorskim Bronksie. Hip-hop zaczął powoli przenikać do świata kultury masowej na początku lat 80., by w następnej dekadzie rozprzestrzenić się na każdy zakątek globu. Za początek ruchu hiphopowego uważa się zwykle wczesne dokonania DJ Kool Herca (ok. 1969-1971), a DJ Hollywood jest uznawany za pierwszego, który określił kulturę mianem "hip-hopu".

3. POCZĄTKI • USA – muzyka ulicy – slumsy - Wu-Tang Clan, Cypress Hill, Beastie Boys • W Europie – przez Francję, Niemcy • W Polsce boom w latach 90’ - Leroy, Wzgórze YaPa3, Kaliber44, Nagły Atak Spawacza

4. Początki Polska

5. GŁÓWNE ELEMENTY • MCing (rapowanie) • DJing (didżejowanie) • Gaffiti (malowanie) • Breakdance (tańczenie) • Beatbox (naśladowanie) • Inne (polityka, moda, slang, przemysł filmowy)

6. Rapowanie I • W Ameryce warstwa liryczna rapu opiera się na slangu używanym w czarnych gettach. W Polsce hip-hop odwołuje się do języka ulicy - hip-hopowe teksty są doskonałą manifestacją rapowego, jak i ogólnie "osiedlowego" slangu oraz języka używanego przez młodzież. Niecenzuralność rapowych tekstów jest głównym źródłem kontrowersji, jakie wzbudza hip-hop. Silny nacisk kładzie się na sprawne władanie językiem przez MC, cenione są oryginalne rymy, umiejętności poetyckie i interpretacyjne (każdy raper wykonuje tylko swoje własne teksty), niespodziewane zbitki słowne, sprawne improwizowanie (freestyle), no i oczywiście dobry "flow", czyli jak potok słów płynie do beatu. Przekaz, który ma być autentyczny, w znacznej mierze nawiązuje do własnych przeżyć i otoczenia autora, a co za tym idzie hip-hopowe produkcje są zbiorowo w unikatowym stopniu autoportretem pokolenia ich twórców. Raperzy są elokwentnymi gwiazdami hip-hopu - postaciami popularnymi wśród hiphopowych środowisk, jak i medialnie.

7. Życie jest kur*wskie patrz jak się porobiło Tylko dobrze byś chciał żyć żeby tylko tak było Mało tego nic nie idzie jakbyś sobie tego życzył Teraz ryczeć się chce i wku*wiony wstajesz krzyczy Wycisz wszystkie brudne myśli ze złba skasuj Widzisz ogłupiony umysł poranioną dusze ratuj Swoich bliskich nie katuj kiedy brat na twoich oczach pomóż bratu. Ważne dłonie pomocne O niej nie myśl jak o su*e, pomyśl jak o siostrze, a ty nie wstydź się dziewczyno ciuchów drugiej kategori, bo czy warto się sku*wić po to by być modnym? Teksty

8. Teledyski • Obrazy ze świata młodych • Obrazy ze świata subkultury • Pokazujące problemy życia • Szokujące i bulwersujące obrazy • Nowoczesna technika realizacji • Nowoczesny sprzęt

9. Slums Attack feat. Kroolik Underwood "Samotność po zmroku"

10. Didżejowanie II • Didżej lub DJ (ang. Disc Jockey – Dee Jay) – osoba grająca muzykę na dyskotekach, najczęściej przy pomocy gramofonów. Osoba prowadząca dyskoteki przy pomocy sprzętu didżejskiego (obecnie najpopularniejszy zestaw to 2 odtwarzacze płyt CD lub/i 2 gramofony oraz mikser). Praca didżeja polega na miksowaniu piosenek, a prościej – na likwidowaniu wyraźnych przejść między piosenkami. • Niektórzy didżeje tworzą również swoją własną muzykę, bądź remiksują (zmieniają podkład, dodają efekty itp.) znane utwory. Ostatnio dużą popularnością wśród didżejów cieszą się starsze utwory z lat 80 i lat 70, głównie utwory funkowe i disco. • Ostatnio często można się spotkać z pojęciem Vidżej (VJ – Visual DJ), określające didżeja łączącego elementy dźwiękowe z wizualnymi. Kolorowe animacje, urywki filmów czy pokazy zdjęć wyświetlane są w rytm muzyki, najczęściej na dużym telebimie. Innym przykładem efektów wizualnych używanych na dyskotekach i występach są pokazy laserów (spotykane głównie na imprezach z muzyką elektroniczną) – kolorowe wiązki światła tworzą różne kształty, imitują prawdziwe przedmioty, oddają tematykę danego utworu.

11. Didżejowania II

12. Dj Decks

13. Tworzenie utworów Mei „ Przykre, ale prawdziwe” Cubase Acid Muza Słowa Całość

14. Malowanie I • Malowanie i pisanie po murach bloków, kamienic, budynków publicznych, na stacjach metra ipo wagonach pociągów powiązane z innymi rodzajami hiphopowej aktywności. Przeważnie odbywa się to bez zgody właściciela malowanego obiektu, a więc przez "establishment" uznawane jest za przejaw wandalizmu. Dzieło zostaje zamalowane na polecenie właściciela budynku i znika bezpowrotnie, chyba że zostało sfotografowane i opublikowane. Czasem odbywają się tzw. jamy (czyt. dżemy), czyli imprezy okolicznościowe podczas których ściany oddane grafficiarzom są legalnie malowane. • Ludzie mylnie byle bazgroł na murze zwą "graffiti", gdy on z tą sztuką nie ma nic wspólnego, a już najmniej słowa nawołujące do nienawiści do jakiejś grupy ludzi, czy choćby klubu sportowego. Graffiti z założenia przedstawia hasła pozytywne, dotyczące wolności czy pokoju. Dziś przeważnie w artystyczny sposób namalowany tag (czyli ksywka, pseudonim) podświadomie ujawnia bunt grafficiarza wobec rzeczy, które mu się nie podobają np. nierówność, nieuczciwa polityka osób rządzących krajem. • Dzięki murom grafficiarze często pozdrawiają zaprzyjaźnione ekipy i pokazują swój styl, oryginalność i umiejętności. Za pomocą pociągów można pokazać swe dzieło w odległych miejscach. • Istnieje szeroko rozwinięty slang grafficiarzy. W którym np. "wypad na yard" (czyli zajezdnię pociągów) owocuje "wholecar'ami" (czyli pomalowanymi w całości wagonami).

15. Malowanie II

16. Malowanie III

17. Malowanie IV

18. Tańczenie I • Z prywatek Bronksu i Harlemu wyrósł kolejny składnik kultury hiphopu: breakdance. Wyłonił się on dzięki wprowadzeniu przez DJa Herca techniki wydłużania za pomocą dwóch egzemplarzy tej samej płyty tzw. break (czyt. brejk), czyli fragmentu utworu z bogatą linią perkusyjną stanowiącego swego radzaju chwilowe "złamanie" stałej rytmiki utworu. Rozpoczęcie przez DJa zapętlania break'a było jednoczesnym sygnałem dla b-boys i b-girls (b pochodzi od break) by rozpoczęli swój taniec. Jego wykonawcy przykuwają uwagę płynnymi ruchami, gimnastyczną sprawnością i figurami akrobatycznymi. Widowiskowości dodaje niewielka powierzchnia, na której realizowane bywają najbardziej nawet skomplikowane układy. Mieszanka różnorodnych wpływów kulturowych wzbogacała breakdance o nowe kroki i triki.

19. Tańczenie II

20. Tańczenie III

21. Naśladowanie • Beatbox to technika rytmicznego naśladowania dźwięków – np. perkusji, linii basowej, skreczy – za pomocą narządów mowy - ust, języka, gardła czy przepony. Technika, przez niektórych określana jako hiphopowy odwrót od maszyn, poprzez naśladowanie głosem rytmów i dźwięków paradoksalnie inspirowana jest estetyką maszynistyczną.

22. WYGLĄD I

23. Wygląd II B3, Malita, Moro, Smith, Mass, Clinic

24. POZYTYW I

25. Breakdance dla Jana Pawła II

26. Dziękujemy za obejrzenie naszej prezentacji.