Witam Państwa na wykładzie z podstaw mikroekonomii, :)…

1. Witam Państwa na wykładzie z podstaw mikroekonomii, :)…

2. KONSUMENT

3. Omówimy po kolei: 1. MOŻLIWOŚCI KONSUMENTA, 2. CHĘCI KONSUMENTA 3. DECYZJĘ KONSUMENTA O TYM, KTÓRY ZESTAW (KO-SZYK) KUPOWANYCH DÓBR JEST NAJLEPSZY.

4. MOŻLIWOŚCI KONSUMENTA

5. Niech: • Konsument ma do czynienia tylko z 2 dobrami (X, Y).

6. Niech: 1. Konsument ma do czynienia tylko z 2 dobrami (X, Y). 2. Dobro X kosztuje 2 za jednostkę.

7. Niech: 1. Konsument ma do czynienia tylko z 2 dobrami (X, Y). 2. Dobro X kosztuje 2 za jednostkę. 3. Dobro Y kosztuje 4 za jednostkę.

8. Niech: 1. Konsument ma do czynienia tylko z 2 dobrami (X, Y). 2. Dobro X kosztuje 2 za jednostkę. 3. Dobro Y kosztuje 4 za jednostkę. 4. Dochód konsumenta wynosi 20.

9. W takiej sytuacji możliwości konsumenta opisuje LINIA OGRANI-CZENIA BUDŻETOWEGO (LOB).

10. LINIA OGRANICZENIA BUDŻETOWEGO pokazuje najlepsze (największe) koszyki dobr, które może nabyć konsument, rozporzą-dzający określonym dochodem.

11. LINIA OGRANICZENIA BUDŻETOWEGO pokazuje najlepsze (największe) koszyki dobr, które może nabyć konsument, rozporzą-dzający określonym dochodem. Punkty LINII OGRANICZENIA BUDŻETOWEGO wskazują mak-symalną możliwą do nabycia ilość jednego dobra przy danej ku-pionej ilości drugiego dobra.

12. Oto miara nachylenia LOB:

13. Przesunięcia i zmiany nachylenia LOB

14. Przesunięcia i zmiany nachylenia LOB

15. CHĘCI KONSUMENTA

16. Zakładamy, że „racjonalny” konsument: 1. Zachowuje się logicznie i maksymalizuje zadowolenie („użyteczność”, ang. utility) z kupowanego koszyka dóbr.

17. Zakładamy, że „racjonalny” konsument: 1. Zachowuje się logicznie i maksymalizuje zadowolenie („użyteczność”, ang. utility) z kupowanego koszyka dóbr. 2. Dostrzega i ocenia wszystkie koszyki dóbr.

18. Zakładamy, że „racjonalny” konsument: 1. Zachowuje się logicznie i maksymalizuje zadowolenie („użyteczność”, ang. utility) z kupowanego koszyka dóbr. 2. Dostrzega i ocenia wszystkie koszyki dóbr. 3. Woli więcej, a nie mniej dóbr.

19. Zakładamy, że „racjonalny” konsument: 1. Zachowuje się logicznie i maksymalizuje zadowolenie („użyteczność”, ang. utility) z kupowanego koszyka dóbr. 2. Dostrzega i ocenia wszystkie koszyki dóbr. 3. Woli więcej, a nie mniej dóbr.

20. W tej sytuacji gusty kosumenta będziemy opisywać FUNK-CJAMI UŻYTECZNOŚCI i MAPAMI GUSTÓW konsu-menta.

21. FUNKCJA UŻYTECZNOŚCI jest to reguła, która koszykom dóbr przyporządkowuje tym większe liczby (WSKAŹNIKI UŻYTECZNOŚCI), im wyżej ocenia je konsument.

22. Przykłady FUNKCJI UŻYTECZNOŚCI: U(x, y) = x + y A: (5, 8) B: (14, 0)

23. „MAPA” GUSTÓW KONSUMENTA składa się z KRZY-WYCH OBOJĘTNOŚCI” (na prawdziwej mapie ich odpo-wiednikiem są POZIOMICE). Na KRZYWEJ (LINII) OBOJĘTNOŚCI leżą punk- ty, odpowiadające koszykom dóbr O RÓWNEJ UŻYTECZNOŚCI.

24. Znając FUNKCJIĘ UŻYTECZNOŚCI możemy ustalić rów-nania różnych krzywych obojętności.

25. Przykład: Powiedzmy, że dla kogoś o gustach: U(x, y) = x + y chcemy znaleźć krzywą obojętności, czyli zbiór koszyków (x, y) o wskaźniku użyteczności: U(x, y)= 3. Skoro: U(x, y) = x + y U(x, y) = 3 x + y = 3, więc: y = -x + 3. Spełniające równanie „y = -x + 3” koszyki dóbr mają taki sam wskaźnik użyteczności 3.

26. x + y = 3, więc: y = -x + 3. U(x, y) = x + y U(x, y) = 3 Różnym poziomom wskaźnika użyteczności U(x, y) odpowia-dają różne krzywe obojętności.

27. Linie U1, U2, U3, U4 to przykłady linii obojętności. Na każdej z nich leżą punkty odpowiadające koszykom dóbr o równej użyteczności. Jednak koszyki dobr z różnych linii obojętności mają różne wskaźniki użyteczności.

28. Założenia o „racjonalności” konsumenta , a „mapa gustów” konsumenta Przypominam. „Racjonalny” konsument: 1. Zachowuje się logicznie i maksymalizuje zadowolenie („użyteczność”) z kupowanego koszyka dóbr. 2. Dostrzega i ocenia wszystkie koszyki dóbr. 3. Woli więcej, a nie mniej dóbr.

29. PO PIERWSZE, to, że konsument zachowuje się logicznie i maksymalizuje zadowolenie („użyteczność”) z kupowanego koszyka dóbr stanowi warunek istnienia krzywych obojęt-ności i złożonej z nich „mapy gustów” konsumenta.

30. A>B B>C C>A A? Nie: C! B? Nie: A! C? Nie: B! Konsument, który nie zachowuje się logicznie, nie jest w sta-nie zmaksymalizować swego zadowolenia („użyteczności”). Nie istnieje wtedy „mapa” gustów tego konsumenta, na któ-rej można by wskazać najlepszy koszyk dóbr. 

31. PO DRUGIE, skoro konsument dostrzega i ocenia wszystkie koszyki dóbr, to na „mapie” jego gustów nie ma „białych plam”.

32. PO TRZECIE, skoro konsument „woli więcej, nie mniej, to: 1. Linie obojętności są NACHYLONE UJEMNIE. 2. Linie obojętności NIE PRZECINAJĄ SIĘ. 3. Liniom obojętności BARDZIEJ ODDALONYM od począt-ku układu współrzędnych ODPOWIADAJĄ WIĘKSZE PO-ZIOMY UŻYTECZNOŚCI.

33. Skoro konsument „woli więcej, nie mniej, to: 1. Linie obojętności są NACHYLONE UJEMNIE.

34. Skoro konsument „woli więcej, nie mniej, to: 1. Linie obojętności są NACHYLONE UJEMNIE. 2. Linie obojętności NIE PRZECINAJĄ SIĘ.

35. Skoro konsument „woli więcej, nie mniej, to: 1. Linie obojętności są NACHYLONE UJEMNIE. 2. Linie obojętności NIE PRZECINAJĄ SIĘ. 3. Liniom obojętności BARDZIEJ ODDALONYM od po-czątku układu współrzędnych ODPOWIADAJĄ WIĘKSZE POZIOMY UŻYTECZNOŚCI.

36. A teraz wzbogacimy zestaw założeń o osobowości naszego konsumenta, aby opis jego zachowań lepiej odpowiadał rze-czywistości. OTO NOWE ZAŁOŻENIE: Konsument ceni to, czego ma mało, a lekceważy to, czego ma dużo.

37. Spełnienie warunku, że konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo, WYMAGA, ABY NA RYSUNKU KRZYWE OBOJĘTNOŚCI BYŁY „WYPUKŁE” (W KIERUNKU POCZĄTKU UKŁADU WSPÓŁRZĘDNYCH).

38. Spełnienie warunku, że konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo, wymaga, aby na rysunku krzywe obojętności były „wypukłe” (w kie-runku początku układu współrzędnych). ΔY > ΔY’ !

39. Spełnienie warunku, że konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo, wymaga, aby na rysunku krzywe obojętności były „wypukłe” (w kie-runku początku układu współrzędnych).

40. Spełnienie warunku, że konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo, wymaga, aby na rysunku krzywe obojętności były „wypukłe” (w kie-runku początku układu współrzędnych). ΔY = ΔY’ !

41. Spełnienie warunku, że konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo, wymaga, aby na rysunku krzywe obojętności były „wypukłe” (w kie-runku początku układu współrzędnych).

42. Spełnienie warunku, że konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo, wymaga, aby KRAŃCOWA STOPA SUBSTYTUCJI DOBRA Y DOB-REM X MALAŁA.

43. KRAŃCOWA STOPA SUBSTYTUCJI dobra Y dobrem X, ∆Y1/∆X1, jest to stosunek porcji dobra Y, z której konsument musi zrezygnować, aby niewielka dodatkowa porcja dobra X nie zmieniła oceny jego koszyka, do tej właśnie porcji dobra X.

44. KRAŃCOWA STOPA SUBSTYTUCJI ∆Y1/∆X1

45. KRAŃCOWA STOPA SUBSTYTUCJI ∆Y1/∆X1

46. Pomyśl o takiej oto sytuacji: 1. ∆X1, ∆X2, ∆X3 … ∆X1 = ∆X2 = ∆X3 … 2. ∆Y1, ∆Y2, ∆Y3 … ∆Y1 > ∆Y2 > ∆Y3 …

47. Pomyśl o takiej oto sytuacji: 1. ∆X1, ∆X2, ∆X3 … ∆X1 = ∆X2 = ∆X3 … 2. ∆Y1, ∆Y2, ∆Y3 … ∆Y1 > ∆Y2 > ∆Y3 … Co powiesz o ilorazach: ∆Y1/∆X1 , ∆Y2/∆X2 , ∆Y3/∆X3 … ???

48. Pomyśl o takiej oto sytuacji: 1. ∆X1, ∆X2, ∆X3 … ∆X1 = ∆X2 = ∆X3 … 2. ∆Y1, ∆Y2, ∆Y3 … ∆Y1 > ∆Y2 > ∆Y3 … One MALEJĄ! ∆Y1/∆X1 > ∆Y2/∆X2 > ∆Y3/∆X3 …

49. Zauważ, że krańcowa stopa substytucji dobra Y dobrem X, ∆Y1/∆X1, maleje w miarę wzrostu ilości dobra X i spadku ilości dobra Y w koszyku. (Dokładniej: maleje jej wartość bezwzględna).

50. Okazuje się, że te TRZY ZDANIA: 1. „Konsument wysoko ocenia dobra, których ma mało, nisko zaś te, których ma dużo”;