Download
1 / 53
530 likes | 646 Views
Mont Ventoux 1998. (Perpignan II). Winksele les Mezures (156 km in 7u40).
E N D
Mont Ventoux 1998 (Perpignan II)
Winksele les Mezures (156 km in 7u40) Ceymeulen reed op de eerste dag eens niet lek. We begonnen met een stevig ontbijt. Via Neerijse reden we naar Wavre. Dit was nog een doenbare weg. Vandaar reden we naar Ottignies en Gembloux. Onderweg stopten we even om wat te eten. Jan wierp zijn banaan in de tuin van ne pee met nen hond. In Fosse-la-Ville waren onze beste pijlen al verschoten. Toch zijn we altijd tempo blijven rijden tot we uiteindelijk een automaat zagen. Dan in tempo langs de Maas naar Fumay en Révin. Daar aten we spaghetti en tagliatelli carbonara. Tenslotte reden we nog naar la Mazure i.p.v. Monthermé. De camping lag nog 5 km buiten la Mazure. Goed sanitair, slechte ondergrond.
Les Mazures Ste. Menehould (127 km) Van la Mazure naar Charleville-Mézières, waar we een plaatselijke ronde deden. Over 25 km naar Flieze. Om 3 uur eindelijk eten. Er was echter enkel konijnenbrood. We frisbeeden ook. Plots maar 40 km meer naar Ste. Menehould. We dachten vroeger eten te kopen, maar geen winkels te bespeuren in deze pisdorpjes. Dan de laatste 20 km maar in 45 min zodat we om 18u35 in Ste. Menehould nog een Chopi open vonden waar we ravioli kochten. Gelukkig was het bijna gans de dag droog gebleven. ’s Avonds speelden we nog wat met de frisbee.
Ste. Menehould Joinville (98 km) Tussen twee buien door braken we onze tent af. Onder een kiosk in het centrum aten we ons ontbijt. Het was koud (10°C). Om kwart na elf vertrokken we aan een rustig tempo. Reeds snel kreeg Freek pijn aan zijn knie. Toen we om 2 uur ons brood met chocolade opaten was deze pijn al heel erg. Na de middag kon Freek Wets en Stefaan niet meer volgen. In een apotheek kocht hij gel tegen de spierpijn maar dat hielp natuurlijk niet. Omdat de pijn niet meer te dragen was en hij bijna niet meer vooruit raakte stopten we in Joinville. We aten macaroni. De camping was in het stadspark. ’s Avonds gingen we in een plaatselijk café op groot scherm de halve finale Brazilië-Nederland volgen.
Joinville Selongey (125 km) Met pijn in het hart namen wij afscheid van onze fietskameraad Freek die moest afhaken wegens knieperikelen, waardoor meteen onze koptrekker wegviel. Met 2 begonnen we aan een lastige etappe. Vooreerst moesten we de schade tot in Froncles goedmaken wat niet zonder problemen verliep, in het eerste dorp bleek onze kaartleeskunst niet optimaal, we reden immers een plaatselijk ronde zonder het zelf te beseffen. Tegen half 2 arriveerden we in Chaumont waar Wets de bakker wou binnentreden via de ruit. Voorts op te merken valt dat we een spelletje speelden met de regen; kw aan, kw uit.
Voor we Chaumont binnenreden werden we nog verrast door een steile welkomstklim. Tegen 2 uur begonnen we aan een zeer lastige namiddag van 75 km. Ten eerste hadden we de wind op kop, daarenboven moest er meer geklommen dan gedaald worden, we reden dan ook door de Haute-Marne, waar we begonnen met een klim van 4 km. Af en toe won de zon het gevecht met de wolken, in die mate zelfs dat we onze zonnecrème moesten gebruiken. Het saaiste stuk was een km-lange weg die licht bergop ging langs de autostrade Parijs-Dijon-Lyon. Terwijl we onze laatste kilometers afhaspelden (eindelijk bergaf) zit Ceymeulen in bad met een heerlijk muziekje.
Vanaf 3 uur zaten we door onze drankvoorraad heen en gingen in het volgende dorp de nodige inkopen doen, althans dat was de bedoeling maar een winkel bleek in die streek onvindbaar. Tegen 6 uur arriveerden we in Selongey waar we op de camping in het Nederlands verwelkomd werden. Na het verorberen van spaghetti kwamen er 4 Hollandse meiden naast ons hun tent neerzetten.
Selongey Mervans (110 km) ’s Ochtens zag de hemel er nog steeds barslecht uit; dreigende wolken waar voortdurend regen uitviel. Het was echter niet de regen maar wel de wind die de rit beheerste en spijtig genoeg voor ons was dat wind op kop. De dag werd “gekleurd” met oneindig lange rechte stukken licht bergop maar door de aanhoudende wind leken ze op heuse beklimmingen. Het grootste tandwiel van voor (3) werd die dag nauwelijks gebruikt, sterker nog het was de versnelling 2-4 die meestal gebruikt werd. ’s Middags aten we in Genlin, een klein stadje ter hoogte van Dijon. We maakten van de gelegenheid gebruik om even naar het thuisfront te bellen.
In de namiddag bleef de wind ons parten spelen maar ook de frisheid was ver zoek zodat de laatste 30km loodzwaar werden. Tijdens onze voorlaatste pauze maakten we nog een praatje met een plaatselijk landbouwer die dacht dat de mens in België een taal sprak die leek op het Frans. De kilometers voor Pierre-de-Bresse zaten we echt op ons tandvlees , eerst begon het te regenen, later werden we geteisterd door een plotse honger zodat we uiteindelijk zeer tevreden in de plaatselijke supermarkt een pak choco-princen konden kopen. Met verse krachten konden de laatste 20 km worden afgemaald.
Mervans Dompierre-sur-Veyle (95 km) Het 6de ontwaken op Franse bodem leverde alweer een Belgische hemel op, geen spatje blauwe lucht te bespeuren; gelukkig viel er uit die hele wolkenmassa nauwelijks een druppel. Het landschap veranderde nu drastisch tegenover de vorige dagen; weg met de onuitgestrekte graanvelden. De omgeving kleurde groener met af en toe een bos en de wegen begonnen opnieuw te golven zoals de eerste dag. De wind bleef echter een grote vijand. Rode draad doorheen de voormiddag waren de talrijke Zwitserse nummerplaten. De ochtend in Mervans werd nog opgevrolijkt door een trouwfeest.
’s Middags tijdens het verorberen van onze dagelijkse baguette met chocolat vond de apotheose van het slechte weer plaats onder de vorm van een hevig onweer. Daarna verscheen de door ons zo gewenste blauwe hemel, weliswaar bezet door 10-tallen schapenwolkjes. De temperatuur begon eindelijk zuiderse vormen aan te nemen, insmeren was de boodschap en voor het eerst in deze fietsvakantie konden onze ondertussen fel bezwete pullen uitgelaten worden. In de namiddag waren het de grote hoeveelheid Belgische nummerplaten die opvielen. Alvorens ons een weg te banen door Bourg-en-Bresse bevoorraden we ons in een Stoc-supermarkt om met voldoende drank de laatste fase van de dag in te zetten.
Na wat zoekwerk in het grote Bourg-en-Bresse vonden we het juiste spoor en een 15-tal kilometers voor onze aankomst aten we opnieuw een pak choco-princen, daar kwamen we de eerste “donbe” tegen, dit zijn allemaal kleine meertjes waardoor de streek gekenmerkt wordt, we zaten trouwens in de Ain, het eerste departement van Frankrijk. Tegen half 6 kwamen we dan uiteindelijk aan in Dompierre-sur-Veyle na een al bij al rustige etappe. Voor het eerst deze vakantie heerste er een echte zomeravond met open hemel.
Valréas Mont Ventoux Omstreeks 11u vertrokken Jan, Joris en Gerrit met de fiets naar de voet van de Mont Ventoux. Freek en Stefaan die lichtjes gekwetst was aan de knie en geen risico’s wou nemen volgden met de volgwagen. De rit bevatte een tweetal colletjes van 3de categorie als opwarming van de col buiten categorie die later op de dag zou beklommen worden. Om 15 uur arriveerden we reeds in Bédoin waar we op zoek gingen naar een camping. In de eerste camping (nudistencamping) werden we afgewezen omdat we aangekleed aankwamen. De tweede was reeds volzet. Tenslotte vonden we een plaatsje op een derderangscamping met uitzicht op de ‘reus van de Provence’.
Om 17 uur begonnen we dan aan de gevreesde col die aan Simpson het leven kostte. De eerste 7 km van deze 22 km lange beklimming waren nog niet te steil. Toch reden we rustig in groep om krachten te sparen voor wat komen zou. Freek die een ontsteking aan de knie had was toen reeds te voet vertrokken. Joris was niet in zijn beste dag en geraakte tot op 11 km van de top. Hier moest Gerrit die een te grote versnelling draaide lossen. Deze col mag de zwaarste genoemd worden die in de Tour voorkomt. Hij is zeer lang; de eerste 15 km (in de bossen) is het zeer warm zodat het asfalt bijna smelt. Vanaf 7 km van de top valt de begroeiing weg, daalt de temperatuur zeer sterk en wordt je bijna van de weg geblazen;
de top die dan de hele tijd in het vizier ligt lijkt niet dichterbij te komen. Jan die sterk voor de dag kwam bereikte de top reeds om 19u30, ongeveer gelijk met Freek. Stefaan, die naar het einde toe wat last kreeg van de knie arriveerde tien minuten later. Om 20u30 bereikte tenslotte ook de volledig leeggereden Gerrit de top. Omdat het verschrikkelijk koud was boven daalden we onmiddellijk terug af. De eerste 7 km was de gevoelstemperatuur onder de 0°C, zodat de vingers niet aan bevriezing ontkwamen. Geleidelijk steeg de temperatuur dan en een half uurtje later kwamen we terug aan op de camping waar Joris al een uur in een warm bed lag.
