Anoresja

1. Anoresja

2. Czym właściwie jest anoreksja?

3. Anorexia (grec. an – brak, orexis – apetyt) należy do grupy zaburzeń odżywiania, w której odczuwa się lęk, z powodu nie spełniania wymogów współczesnego świata co do własnego Wyglądu oraz w sposób zaburzony spostrzegania własnego ciała. Zgodnie ze znaczeniem terminu „anoreksja” przyjęło się błędne twierdzenie, że chorobie tej towarzyszy brak apetytu. Tymczasem osoby cierpiące na anoreksję czujągłód, ale odmawiają spożywania posiłków i wyznaczają sobie niski limit wagi w obawie przed przytyciem. Anoreksję cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany (nie leczona zabija ok. 10% przypadków). Dochodzi w niej do utraty łaknienia oraz spadku wagi (co najmniej o 25% poniżej wagi wyjściowej), następuje odmowa utrzymania ciężaru ciała powyżej granicy wagi minimalnej dla wieku i wzrostu, intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością oraz zaburzony obraz własnego ciała tj. osoba chora uważa, że jest zbyt gruba mimo tego, że tak naprawdę jest już wyniszczona.

4. Statystyki

5. Anoreksja dotyka najczęściej dziewczęta w okresie dojrzewania- między 12 a 19 rokiem życia. Niestety ta granica nieustannie się obniża- znane są przypadki występowania anoreksji u dzieci od 4 roku życia. Chłopców również dotyka ta choroba, jednak zdarza się to znacznie rzadziej.

6. Anoreksja chorobą psychiczną

7. Zrozumienie anoreksji dla osoby zdrowej jest trudne - ciężko wyobrazić sobie, jak ktokolwiek mógłby dobrowolnie głodzić się. Ciężko zrozumieć także to, że niejedzenie i inne typowe dla anoreksji zachowania to coś więcej niż chęć schudnięcia. Wiele osób nazywa zaburzenia odżywiania, w tym anoreksję, fanaberią. Tymczasem anorektyczne odchudzanie się ma dużo bardziej skomplikowaną naturę.Drastyczne odchudzanie się jest najbardziej widocznym, ale także najbardziej powierzchownym elementem choroby. Istota anoreksji to także próba uzyskania kontroli nad swoim życiem lub ciałem, pole do rywalizacji i pokazania innym swojej siły i wytrzymałości, manifestacja niezwykle niskiej samooceny (głodówka jako kara za brak doskonałości). Bardzo istotnym elementem anoreksji jest również sposób w jaki jest traktowana przez osobę na nią cierpiącą. Anorektyczki bardzo często czują się dobrze chorując, głównie przez to złudne poczucie kontroli i wewnętrznej siły.

8. Wpływ mediów

9. Początek fali zachorowań na anoreksję, którą obserwujemy do dzisiaj miała początek w latach 50-tych XX wieku - był to czas rozwoju mass mediów, ich rosnącego wpływu na światopogląd, oraz coraz łatwiejszy dostęp do nich. Telewizja, kolorowe magazyny, przemysł kosmetyczny i filmowy, oraz świat mody ukształtowały stereotyp pięknej, popularnej i, co najważniejsze, chudej kobiety.  Na każdym pokazie mody w telewizji możemy zobaczyć wiele modelek, które są tak niedożywione, że bez problemu można im policzyć żebra. Oczywiście jest to walor, który stanowi o „być albo nie być” danej modelki. Projektanci mody mają bardzo duże wymagania, zgodnie z którymi kobiety noszące rozmiar powyżej 36 są za grube, aby występować na pokazach. Jeżeli nawet nie śledzimy najnowszych trendów w modzie, to możemy spotkać się z takimi kobietami w reklamach. Niekoniecznie są znanymi aktorkami czy piosenkarkami, które bardzo szybko stają się naszymi ideałami. Następnie tylko trochę wysiłku, wymówień i powoli dążymy do swoich ideałów piękna. Tutaj trzeba mocno zaznaczyć, że nie zawsze te nasze wzory wyglądają tak samo w rzeczywistości. Często zdjęcie przychodzi wielkie metamorfozy za pomocą odpowiednich programów komputerowych, które pokazują przedstawiany obiekt w zupełnie innym świetle, powodując znaczne polepszenie wyglądu. Takie „cudo” trafiając na olbrzymi bilboard, pozostaje w głowie młodej osoby na długo, stając się ideałem kobiety.

10. Osobowość anorektyczki

11. Uważa się, że osoby dobrowolnie poddające się głodówkom są inteligentne, uparte w dążeniu do wyznaczonego celu, przesadnie ambitne, oraz mają niskie poczucie wartości odnośnie swojej osoby, a także swoich osiągnięć. Inne cechy kojarzone z anorektyczkami to perfekcjonizm, chłód emocjonalny, podatność na krytykę, brak zaufania zarówno do siebie samej, jak i do innych, a także nadmierne przywiązywanie wagi do popełnianych błędów.Warto wspomnieć także o tym, że u wielu anorektyczek choroba ta wykształca się w okresie dojrzewania, kiedy ciało zmienia swój kształt, nabiera kobiecości, powodując wzmożone uczucie niepewności co do własnej osoby. W takim ujęciu wielu psychologów określa anoreksję jako wyraz lęku przed dorosłością, nie tylko w sferze zmian fizycznych, ale także zwiększającej się odpowiedzialności i presji związanej z podejmowaniem życiowych decyzji.

12. Skutki choroby

13. utrata zarówno tkanki tłuszczowej, jak i mięśniowej zaburzenia hormonalne problemy z oddychaniem spowolnienie rytmu serca niskie ciśnienie krwi osłabienie zębów i kości sucha, łuszcząca się skóra wypadanie włosów zimne dłonie   niedokrwistość (anemia) zaburzenia miesiączkowania lub jej zupełny brak bezsenność bóle głowy omdlenia podkrążone oczy bladość skóry brak energii depresja drażliwość zakłopotanie myśli samobójcze (połowa przypadków śmiertelnych następuje w wyniku samobójstwa)

14. Mity o anoreksji

15. 1)Anoreksja jest fanaberią, a najlepszy sposób na wyjście z niej to po prostu normalne jedzeniePomimo nagłośnienia problemu i coraz większej ilości publikacji na ten temat, wciąż wiele osób sądzi, że anoreksja to tylko fanaberia rozpieszczonej nastolatki, która chce osiągnąć figurę swoich idolek z kolorowych gazet. Tymczasem anoreksja jest poważnym zaburzeniem psychicznym, a nie kwestią wyboru czy stylem życia, które prowadzi do wyniszczenia organizmu, a aż w 10 proc. przypadków do śmierci osoby chorej. Trzeba zrozumieć, że anorektyk, podobnie jak osoba uzależniona, nie może tak po prostu zaprzestać swoich szkodliwych praktyk i powrócić do normalnego funkcjonowania. Osoby chore potrzebują profesjonalnej pomocy i dużego wsparcie ze strony najbliższych.2)Anoreksja dotyczy wyłącznie kobietRzeczywiście anoreksja dotyczy przede wszystkim kobiet, jednak mężczyźni także mogą na nią chorować. Szacuje się, że około 6% chorujących na anoreksję to mężczyźni. Dane te mogą być zaniżone właśnie ze względu na błędne przekonanie, że jest to zaburzenie dotyczące tylko kobiet (lekarze unikają diagnozowania anoreksji u mężczyzn, sami chorzy unikają piętna chorych na kobiecą chorobę). Ze względu na rosnącą ilość przypadków męskiej anoreksji wprowadzono nawet pojęcie manoreksji. 3) Anorektyczki zawsze są bardzo chude i wyglądają jak "szkielet"Owszem , anoreksja prowadzi do znacznego spadku wagi, jednak ma ona głównie podłoże psychiczne, dlatego nie zależnienie od wagi czy wyglądu można na nią chorować.4) Anoreksja to pełna kontrola nad własnym ciałemOsoby chore uważają, ze koncentrując całe swoje życie wokół niejedzenia, kalorii i odchudzania mają kontrolę nad samym sobą. W rzeczywistości jest całkiem odwrotnie, bo to tak naprawdę choroba je kontroluje.

17. Szansa na wyzdrowienie

18. Anoreksja nie jest chorobą  nieuleczalną, lecz jej leczenie jest procesem długim i trudnym, trwale udaje się wyleczyć zaledwie połowę chorych. W większości przypadków opiera się ona jednak na hospitalizacji, w celu zwiększenia masy ciała, rozwinięcie umiejętności prawidłowego odżywiania i uleczenie psychiki anorektyczki. Tak więc najskuteczniejsze jest połączenie odżywienia organizmu z psychoteriapią. 1)DietaW momencie gdy pacjent jest gotowy do powrotu do spożywania normalnych posiłków wprowadzany jest odpowiedni plan diety - z reguły złożony z kilku posiłków (5-6), stopniowo zwiększających swoją kaloryczność, w pierwszej fazie często w postaci płynnej. Pokarm musi być bogaty w składniki odżywcze, lekkostrawny i zajmujący jak najmniejszą objętość. Z reguły żywienie zaczyna się od 1000-1500 kcal, dochodząc do 2-3 krotnie większych porcji. Zazwyczaj bardzo trudno jest przytyć osobom chorym, jednak przyrost ich masy ciała musi być na bieżąco kontrolowany.2)PsychoterapiaNie jest proste namówić chorego do podjęcia leczenia psychiatrycznego. Żadne formy nacisku nie są skuteczne, wręcz przeciwnie, przynoszą odwrotny efekt, chory zamyka się w sobie, co może wręcz uniemożliwić niesienie mu skutecznej pomocy. Dlatego ważne jest, aby w pierwszej kolejności zdobyć jego zaufanie oraz znaleźć przyczynę choroby, a dopiero wtedy zmotywować do podjęcia walki o życie i zdrowie.

20. Test na anoreksję

21. Czujesz się gruba/gruby nawet jeżeli inni ludzie mówią ci, że jesteś szczupła/szczupły?    Jesz bardzo mało, głodzisz się? Po posiłkach masz poczucie winy? Często się ważysz. Odczuwasz lęk przed przytyciem. Chętnie przygotowujesz posiłki dla innych, nie jedząc ich przy tym. Martwisz się o to, co będziesz jeść, starannie planujesz posiłki i ich kaloryczność. Wolisz jeść w samotności, odczuwasz lęk, gdy inni obserwują cię jak jesz. Miewasz ataki obżarstwa, po których stosujesz środki przeczyszczające lub intensywne ćwiczenia.        Nie mówisz wiele o swojej obawie bycia grubą/grubym, ponieważ nikt nie potrafi zrozumieć jak się czujesz.    Kłamiesz na temat tego co zjadłaś/zjadłeś.         Czujesz niepokój na myśl o jedzeniu.    Intensywnie ćwiczysz w celu spalenia zbędnych kalorii. Czujesz się wyczerpana/wyczerpany, nie masz energii na cokolwiek. Odczuwasz chłód organizmu lub zawroty głowy. Pięć pozytywnych odpowiedzi może sugerować chorobę.  Diagnoza tej choroby nie jest oczywiście tak prosta i przedstawiony poniżej test nie zastąpi wizyty u lekarza, jednak jeśli podejrzewasz, że możesz cierpieć na anoreksję Oceń, czy zgadzasz się z poniższymi stwierdzeniami:

23. Gdzie szukać pomocy?

24. Lista adresów ośrodków i specjalistów zajmujących się terapią zaburzeń łaknienia znajduje się na stronie www.anoreksja.org

25. Dziękujemy Wyk. Michalina Waniewska oraz Julia Tchorz