1 / 24

تریکوموناس واژینالیس

تریکوموناس واژینالیس. جنس تریکوموناس شامل تاژکدرانی است که دارای 5ـ3 تاژک قدامی، یک غشاءمواج، یک اگزوستیل و معمولا یک سیتوستوم هستند. سه گونه ی انسانی آنها عبارتند از : تریکوموناس واژینالیس در واژن تریکوموناس هومی نیس در روده تریکوموناس تناکس در دهان.

gari
Download Presentation

تریکوموناس واژینالیس

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


  1. تریکوموناس واژینالیس جنس تریکوموناس شامل تاژکدرانی است که دارای 5ـ3 تاژک قدامی، یک غشاءمواج، یک اگزوستیل و معمولا یک سیتوستوم هستند.

  2. سه گونه ی انسانی آنها عبارتند از : • تریکوموناس واژینالیس در واژن • تریکوموناس هومی نیس در روده • تریکوموناس تناکس در دهان.

  3. تریکوموناس واژینالیس بزرگترین و قوی ترین تریکومونادها و تنها انگل بیماریزای این گروه است. • برخی معتقدند که عفونتهای شدید ناشی از تریکوموناس هومی نیس ممکن است باعث اسهال شوند. • نام بیماری، واژینیت تریکومونادی، اورتریت، پروستاتووزیکولیت

  4. تولید مثل تک یاخته از طریق تقسیم دوتایی طولی و تقسیم میتوز هسته صورت می گیرد. • تروفوزوئیت تریکوموناس واژینالیس یکی از مقاومترین تک یاخته های انگلی است.

  5. همه گیر شناسی • شیوع عفونت در زنان تقریبا 25ـ 10% است. • این رقم در گروههایی که بهداشت زنانه را رعایت نمی کنند بیشتر است. • تنها 1/7 زنان مبتلا به تریکوموناس از وجود نشانه های بیماری شکایت دارند.

  6. آسیب شناسی و نشانه شناسی • تریکوموناس واژینالیس عامل ایجاد کننده ی واژینیت پایدار است و این تاژکدار مسئول التهاب خفیف در واژینیت می باشد. • شواهد موجود مبین فعالیت سمی انگل در محیط کشت سلولی و ایجاد واژینیت در زنانی است که کشت باکتریایی آنها منفی است.

  7. فلور باکتریایی و وضعیت فیزیولوژیک واژن، از جمله PH در زمره ی عوامل تعیین کننده برای استقرار عفونت هستند. • در واژینیت تریکومونادی، دیواره ی واژن برجسته و حساس و گاهی پرخون و همراه با خونریزی نقطه ای و در موارد پیشرفته دارای نواحی گرانولر است.

  8. تشخیص • تشخیص بالینی بر اساس نشانه هایی چون سوزش، ترشح کرم رنگ کف دار و ضایعات نقطه ای و پرخونی واژن استوار است. • تشخیص میکروسکپی با قرار دادن ترشحات تازه ی واژن بر روی یک قطره سرم فیزیولوژی و جستجوی تریکوموناس متحرک انجام می گیرد.

  9. در برخی از موارد آزمایش میکروسکوپی منفی است، کشت ترشحات می تواند به تشخیص عفونت کمک کند. • محيط كشت دورسه، دياموند و ‍CPLM • در مردان ترشحات پروستات از طریق مجرا و نیز ادرار باید اخذ شدهمورد آمازمایش قرار گیرد.

  10. تریکوموناس تناکس تریکوموناس تناکس یا بوکالیس مشابه انتاموبا ژنژیوالیس در کیسه های چرکی و کریپت های لوزه ای زندگی می نماید و گاهی متعاقب استنشاق ترشحات دهانی سبب عفونت برونشیال یا ریوی موقت می گردد.

  11. Trichomonastenaxtrophzoite. Trichomonas tenax trophozoite : Typical characteristics Size range 5 to 14 μm long Shape Oval to pear Nuclei One, vesicular filled with chromatin granules, ovoid Flagella Five total, all originating anteriorly : four extends anteriorly One extends posteriorly Other structures Undulating membrane extending 2/3 of body length Thick axostyle Small anterior cytosome opposite undulating

  12. Cytosome Nucleus Axostyle Flagella Posterior flagellum Costa Posterior Axostyle

  13. Life cycle Trichomonas tenax trophozoites survive in the body as mouth scavengers that feed primarily on local microorganisms. Located in the tartar between the teeth, tonsillar crypts pyorrheal pockets, and gingival margin around the gums, T. tenax trophozoites multiply by lonitudinal binary fission. These trophozoites are unable to survive the digestive process.

  14. Clinical symptoms The typical Trichomonastenax infection does not produce any notable symptoms. On a rare occasion, T. tenax has been known to invade the respiratory tract, but this appears to have mainly occurred in patients with underlying thoracic or lung abscesses of pleural exudates.

More Related