KORIAN-WĘDROWIEC PONAD MORZEM MGŁY

1. Uzupełnij tabelę: Cytat z „Kordiana”Juliusza Słowackiego Cecha bohatera " Bez harmonii wyrazów... Niech grom we mnie wali(...) Boże! zdejm z mego serca jaskółczy niepokój". "(...) lecz ja nie mam wiary, Gdzie ludzie oddychają, ja oddech utracam(...) Dróg zawartych przesądem nie przestąpię krokiem" O! nie wiem! nie wiem - jest to gwiazda obłąkana. Co dnia ją trzeba tracić, co dnia szukać trzeba...". " Dziwna ciekawość życia prowadzi w podróży, A za ciekawość trzeba nieszczęściami płacić, I nigdy zmysłów w jednej burzy nie utracić... Jam je utracił! Boże! zmiłuj się nademną!" "Czekam - nad otchłaniami niebieskimi stoję(...) Gwiazdy! wy gdzieś leciciejak żurawi stada! Gwiazdy! polecę z wami po niebios szafirze!". "Posępny, tęskny, pobladły, Patrzę na kwiatów skonanie I zdaje mi się, że mnie wiatr rozwiewa." "Otom ja sam, jak drzewo zwarzone od kiści, Sto we mnie żądz, sto uczuć, sto uwiędłych liści" "Jam bezsilny! Nie mogę jak Edyp zabójca, Rozwiązać wszystkich sfinksów zagadki na świecie" "Z wyniosłych myśli ludzkich niedowiarka okiem.Wsteczną drogą do źródła mętnego powracam" "...Niech grom we mnie wali! Niech w tłumie myśli jaką myśl wielką zapali..." "Boże! zdejm z mego serca jaskółczy niepokój (…) Daj życiu duszę i cel duszy wyprorokuj..." "Boże jak ten stary, Rósł zapałem w olbrzyma, lecz ja nie mam wiary, gdzie ludzie oddychają, ja oddech utracam" "Trzeba mi nowych skrzydeł, nowych dróg potrzeba." „Może lepiej się rzucić w lodowe szczeliny?” „Jam jest posąg człowieka , na posagu świata”

2. Caspar David Friedrich, Wędrowiec ponad morzem mgły, 1818, Kunsthalle, Hamburg, Niemcy Bohater romantyczny – typ samotnika, odwrócony względem widza, kontemplujący naturę. Światło przebija przez warstwy chmur i mgły, rozjaśnia obraz, sygnalizuje nadchodzącą nadzieję. Kompozycja prowadzi widza do centrum obrazu – skupia jego wzrok na wysokości oczu wędrowca – w ten sposób utożsamia oglądającego z podróżnikiem. Natura: bezkresna przestrzeń z zanikającym horyzontem, potęguje nastrój tajemnicy. Jednocześnie groźna, bezwzględna, silna, pobudzająca do refleksji o ludzkiej egzystencji. Malarz stosuje ograniczoną paletę barw – w obrazie dominują odcienie, błękitu, szarości, lekkie żółcienie – wszystkie są rozbielone. Kontrastuje z nimi ciemne plamy skał i wędrowca. W ten sposób został osiągnięty efekt melancholii, nostalgii a kontrast potęguje sposób przedstawienia relacji: człowiek-natura (samotny mężczyzna - stroma skała, przepaść; profanum-sacrum). wykonał: Tadeusz Banowski