Download
1 / 10
E N D
Tygrys syberyjski, tygrys amurski (Panthera tigris altaica) – drapieżny ssak z rodziny kotowatych, największy z podgatunków tygrysa. Porównywalne rozmiary osiąga jedynie tygrys bengalski (P. t. tigris). Zbliżony wielkością tygrys kaspijski (P. t. virgata) uznawany jest już za gatunek wymarły. Tygrys syberyjski to podgatunek o niskim poziomie zmienności genetycznej.
Zimowa sierść jest żółtawa i długa (40 do 60 mm na grzbiecie i 70 do 105 mm na brzuchu), a letnia – rudopomarańczowa, jaśniejsza niż u pozostałych tygrysów, z ciemnobrązowymi pręgami – pozostałe podgatunki mają pręgi raczej czarne niż brązowe. Dojrzały samiec osiąga długość ponad 300 cm (razem z ogonem) przy masie ciała dochodzącej do 300 kg. Samice są mniejsze – osiągają do 260 cm długości i ważą od 100–167 kg. Największy dziko żyjący osobnik, jakiego odnotowano – zastrzelony w ZSRR w 1943 – ważył 306,5 kg, a największy żyjący w niewoli – 423 kg i mierzył 3,9 m całkowitej długości (razem z ogonem). Długość górnych kłów sięga 75 mm, a czasem nawet 90 mm.
Ponieważ tygrys ten zamieszkuje tereny, gdzie narażony jest na temperatury poniżej -40 °C, dlatego jako jedyny tygrys posiada w pachwinach i na brzuchu ok. pięciocentymetrową warstwę tłuszczu. • Poluje na duże ssaki, głównie dziki i jelenie, atakuje również bydło domowe. Ciąża trwa trzy i pół miesiąca, rodzą się 2–3 młode. Żyje około 15 lat.
Na skutek działań wojennych na terenach zajmowanych przez tygrysa syberyjskiego, a także polowań – w tym dla sportu – jego populacja zmniejszyła się do około 50 osobników w latach 40. XX wieku. Pomimo podjętych przez władze rosyjskie działań zmierzających do ochrony tygrysa zabijano do 60 osobników rocznie, co groziło wybiciem całej populacji do roku 2000. Wprowadzono szereg działań w ramach planu ustabilizowania syberyjskiej populacji. Obecnie uznaje się, że podstawowy cel został osiągnięty, a liczba tygrysów syberyjskich zaczyna wzrastać. Mimo tego wciąż gatunek ten znajduje się na granicy wymarcia.
