Mito ou realidade

2. Mito ou realidade • A Guerra de Troia é un acontecemento lendario, elemento esencial da cultura grega. Deu lugar a numerosas obras artísticas, literarias en particular. A guerra de Troia foi unha guerra contra a cidade de Troia e polos exércitos gregos, tras o rapto de Helena de Esparta por Paris de Troia. Esta guerra é a figura central da épica grecolatina. Os antigos crian que os feitos que Homero narrou eran certos. • A Guerra de Troia. É dicir, o que a posteridade chego a saber por conduto da Ilíada sobre este singular evento é só un aspecto, ou un informe local, por dicilo así, dunha crise mundial que azouto o mundo do Mediterraneo cara a finais do segundo milenio e principios do primeiro aC:

3. Mito ou realidade • Os estudiosos do s.XIX situaban por erro os restos de Troia baixo o pequeno pobo de Bunarbashi, a tres horas da costa. A descripción do país que fai Homero parecía unha precisa topografía militar. Segundo os cantos segundo ao sétimo da Ilíada, que describen o primeiro día de combate, os aqueos tivesen que percorrer 84 quilómetros en só nove horas de combate. Nos versos que contan a súa terrible loita contra Aquiles, descríbese como Héctor dá a volta por tres veces á fortaleza de Príamo. Os arredores de Bunarbashi teñen unha pendente demasiado pronunciada como para que fose posible. As excavacións neste lugar non descubriron restos das ciclópeas murallas que encerraban as 62 estancias do castelo de Príamo. Tampouco se atoparon cantidades apreciables do revelador indicio que constitúen os anacos de cerámica.

4. Marco xeográfico

5. Homero: vida e obras • A tradición sostiña que Homero era cego. Sobre o seu nacemento na cidade de Salamina de Chipre, Polo demais a súa biografía é unha folla en branco. Entre os investigadores hai considerable debate sobre se Homero foi unha persoa real ou ben o nome dado a un ou máis poetas orais que cantaban obras épicas tradicionais. • Cuestionouse repetidamente se o autor da Ilíada e A Odisea foi o mesmo poeta, os himnos homéricos e os poemas cíclicos son posteriores a estes dous poemas épicos. Con todo, na antigüidade clásica non só non existían estas dúbidas senón que se consideraban as súas dúas obras principais (A Ilíada e A Odisea) como relatos históricos reais.

6. A GUERRA DE TROIA • Paris é unha figura dá mitoloxía grega, fillo de Príamo (rei de Troia) e de Hécuba, e máis irmán de Hector • Segundo as profecías dúas oráculos, tería causado desasosego na cidade, pois tivera un soño a mesma Hécuba, non cal vía saír lume dás súas pernas, polo que foi abandonado non monte Ida, mais foi aleitado por unha osa (compárese ou caso de Rómulo e Remo, aleitados por unha loba). Logo foi adoptato por un matrimonio, medrando como pastor • Requirido por Hermes, enviado este por Zeus, e sendo considerado, polos deuses, como ou home máis fermoso do mundo, foille pedido que xulgase quen era máis fermosa de entre as deusas Atenea, Hera e Afrodita. A vencedora gañaría a mazá de ouro de Eris (deusa dá discordia, e que non fora convidada á voda de Pelexo e Tetis, pais de Aquiles, que botou a mazá durante a cerimonia, na que figuraba escrito: "Á máis fermosa"). Paris escolleu a Afrodita, como a máis bela dás tres, en xulgamento levado a cabo non Monte Ida.

7. CASAMENTO DE HELENA E XURAMENTO DOS PRETENDENTES • Cando Helena chegou á idade de casar, tivo moitos pretendentes que acudiron desde todas as partes de Grecia, animados pola fama da súa gran beleza e porque ela e o seu futuro esposo reinarían en Esparta. Tindáreo, temendo provocar unha guerra entre os pretendentes rexeitados, seguiu un consello de Odiseo. A cambio, prometeu a este a súa axuda para conseguir á súa sobriña Penélope como esposa O consello de Odiseo consistía en arrincar aos pretendentes o xuramento de acatar a decisión que se adoptase sobre quen sería o esposo de Helena e a obrigación de acudir en auxilio do elixido se nalgún momento a súa esposa fóselle disputada. Unha vez realizado o xuramento, Helena elixiu como marido a Menelao, irmán de Agamenón, rei de Micenas (noutras versións, de Argos), que, á súa vez, casou coa súa irmá Clitemnestra. Menelao e Helena tiveron unha filla, Hermíone.

8. Saga dos atridas • Na mitoloxía grega, os Atridas ou Atreideshoi son os descendentes de Atreo, rei de Micenas. Este patronímico adoita usarse en singular para referirse a Agamenón. Esta liñaxe foi maldicido polos deuses debido a que se fundou co sangue do irmán xemelgo de Atreo, Tiestes, e o seu destino estivo marcado polo asasinato, o parricidio, o infanticidio e o incesto. Só Apolo puido interromper o ciclo de violencia a facer que Orestes, o matricida, fose xulgado no outeiro do Areópago polo primeiro tribunal criminal da cidade de Atenas • .

9. Odiseo: engano e descubrimento • Sendo aínda neno Telémaco, froito da unión desta parella, prodúcese o rapto de Helena por parte de Paris. Inténtase que os antigos pretendentes cumpran o seu xuramento, emprendendo unha campaña baixo un mando único, co fin de conseguir a reparación de tal ultraxe. Para evitar a partida, Odiseo finxe estar tolo cando recibe a visita de Menelao e Palamedes, que estaban recrutando aos expedicionarios. Este, con todo, pon en evidencia a falsidade de tal treta, o que non haberá de perdoarlle xamais o heroe. Antes de partir, aconsella a Penélope que se el morre, case de novo cando Telémaco alcance a idade viril. Odiseo intervén activamente nos preparativos da expedición. El conseguirá a participación de Aquiles na empresa, como posteriormente fará con Neoptólemo. Algunha versión asegura que Odiseo acompañou a Troia a Menelao antes do inicio das hostilidades, co fin de pedir a devolución pacífica de Helena. Tamén neste período desempeña ante Cíniras funcións de embaixador dos Atridas.

10. Tetis, Peleo e nacemento e infancia de Aquiles • Tetis é a nai de Aquiles con Peleo. • A voda de Tetis e Pelexo celebrouse no monte Pelión e a ela asistiron todas as deidades: alí os deuses celebraron o matrimonio cun banquete. Apolo tocou a lira e as Musas cantaron, conta Píndaro. Na voda Quirón regaloulle a Pelexo unha lanza de madeira de fresno e Poseidón os cabalos inmortais, Balio e Janto. Con todo Eris, a deusa da discordia, non fora invitada. En vinganza, arroxou unha mazá dourada na que dicía «para a máis fermosa». (A subseguinte disputa de varias deusas levou ao Xuízo de Paris e terminou ocasionando a Guerra de Troia.)

11. Ifixenia • Na mitoloxía grega, Ifigenia era unha filla do rei Agamenón e a raíña Clitemnestra. Ás veces considéraselle unha filla de Teseo e Helena criada por Agamenón e Clitemnestra • . Artemisa castigou a Agamenón tras matar este un cervo sacro nunha arboleda sacra e alardear de ser mellor cazador. No seu camiño a Troia para participar na Guerra de Troia, os barcos de Agamenón quedaron de súpeto inmóbiles ao deter Artemisa o vento en Áulide. Un adiviño chamado Calcas revelou un oráculo segundo o cal a única forma de tranquilizar a Artemisa era sacrificar a Ifigenia, filla de Agamenón. Segundo algunhas versións, este así o fixo, pero a maioría afirma que Artemisa substituír no último momento por unha corza ou unha cerva e transportouna a Táurica, en Crimea, onde a converteu na súa sacerdotisa e tiña a misión de sacrificar aos estranxeiros como ofrendas á deus • Hesíodo chamábaa Ifimedia no seu Catálogo de mulleres e dicía que se converteu na deusa Hécate. Antonino Liberal dicía que Ifigenia foi transportada á illa Leuce, onde casou con Aquiles baixo o nome de Orsiloquia

12. Loita de Troia. • Agamenòn que era o comandante non podìa perder o seu botìn posto que se se quedaba sen el era unha deshonra. • Por ese motivo decidiu quitarlle a un heroe un botín semellante o que perdera . • Daquela quitalle o botín a Aquiles o cal consistía nunha muller chamada Briseida. • Aquiles enfadado por esta deshonor decide retirarse co seu exercito • Como os gregos sufrian moitas baixas os heroes decidiron solicitarle a Aquiles q volvese dicindo q Agamenon lle devolvería a Briseida

13. Aquiles era mio orgulloso (e o pagaría caro) e rexeitou esta proposta

14. Familia real troiana • Príamo: mítico rei de Troya en época da guerra de Troya. Foi o único fillo de Laomedonte y de la ninfa Estrimón, hija del Escamandro. • Hécuba : e a segunda muller de Príamo e obtivo del unha gran descendencia filla de Dimas. • Hector: Na mitoloxía grega, Héctor foi un prímcipe troiano encargado, na guerra de Troia, de la defensa de la ciudad frente as hostilidades dos aqueos, ata a sua morte a mans de Aquiles. • Andrómaca: Na mitoloxía grega Andrómaca é a esposa de Héctor. Era filla de Eetión, o rei de Tebas que pereceu, xunto cos seus sete fillos homes, a súa nai suicidouse tras perder ao seu esposo e fillos, cando Aquiles asaltou a cidade. Cando Troia foi conquistada, sufriu o horror de ver morrer ao seu marido e ao seu pequeno fillo Astianacte, tamén chamado polo seu pai Escamandro, que foi despeñado desde o alto dunha torre.

15. Casandra: Na mitoloxía grega, Casandra era filla de Hécuba e Príamo, reis de Troia. Foi sacerdotisa de Apolo, con quen pactou, a cambio dun encontro carnal, a concesión do don da profecía. Con todo, cando accedeu aos arcanos da adiviñación, rexeitou o amor do deus; este, véndose traizoado, maldíxoa cuspíndolle na boca: seguiría tendo o seu don, pero ninguén crería xamais nos seus prognósticos. Tempo despois, ante o seu anuncio repetido da inminente caída de Troia, ningún cidadán deu crédito aos seus vaticinios. • Astianacte: a mitoloxía grega, é o fillo de Héctor e de Andrómaca, e por iso neto de Príamo, rei de Troia.

16. MORTE DE PATROCLO • Aquiles autoriza a Patroclo a porse o seu armadura e lanzarse ao combate á cabeza dos seus Mirmidones. Hector dá morte a Patroclo e desposúeo das súas armas. Menelao e Áyax o Grande protexen o seu corpo e entréganllo a Aquiles, quen decide entón retomar as armas para vingalo. • Juegos funerarios: • Incinerizacion. • Carreira de carros. • Una prueba de lucha libre • Una hoplomaquia (combate de gladiadores propiamente dicho)Lamzamento de jabalina y peso • Tiro con arco.

17. Aquiles versus Héctor • Enfurecido pola morte de Patroclo, Aquiles terminou coa súa negativa a loitar e regresou ao campo de batalla matando moitos homes na súa ira, pero sempre buscando a Héctor. Ata loitou contra o deus fluvial Escamandro, que se enfadou porque estaba obstruyendo as súas augas con todos os homes que mataba. O deus intentou afogarlle pero foi detido por Hera e Hefesto. O propio Zeus advertiu a furia de Aquiles e enviou aos deuses para contelos, pois Troia non debía destruírse aínda. Finalmente Aquiles atopou á súa vítima e perseguiu a Héctor ao redor das murallas de Troia. Deron tres voltas ao redor delas ata que Atenea tomou a forma de Deífobo, irmán de Héctor e así convenceu a este último para loitar cara a cara contra Aquiles. Aquiles obtivo a súa vinganza e matou a Héctor cravándolle a lanza no pescozo. Entón atou o corpo ao seu carro e arrastrouno polo campo de batalla durante nove días. Logo presidiu os xogos funerarios en honra de Patroclo. Coa axuda do deus Hermes Príamo, o pai de Héctor, foi á tenda de Aquiles e convenceulle de que lle permitise celebrar os ritos funerarios do seu fillo. A pasaxe final da Ilíada é o funeral de Héctor, tras o que a caída de Troia é só unha cuestión de tempo

18. Cabalo de Troia: Casandra e Laoconte • Casandra previu a destrución de Troia, a morte de Agamenón e a súa propia desgraza, foi incapaz de evitar estas traxedias, tal era a maldición de Apolo. A súa familia cría que estaba tola e, nalgunhas versións, mantivérona encerrada en casa ou encarcerada, o que a fai tolear. Noutras versións, simplemente era unha incomprendida. • os troyanos atoparon un cabalo construído de madeira nas portas de Ilión. É entón cando pronuncia a famosa frase "Timeo Danaos et doa ferentes" (desconfío dos Gregos ata cando traen agasallos). Laocoonte alertou de que dentro do cabalo podía haber tropas aqueas e suxeriu queimalo. Pero as tropas troyanas non lle fixeron caso. Na súa ousadía lanzou paus en chamas co propósito de queimar o cabalo de madeira, no instante que isto ocorre dúas grandes serpes emerxen das augas e devoran aos seus fillos, perplexo lánzase en loita contra as serpes onde tamén resulta devorado.

19. Final: Eneas. • Causada polo rapto de Helena, muller de extraordinaria beleza e esposa do rei de Esparta, Menelao, a guerra de Troia puxo en escena a ilustres heroes troyanos, como Héctor, e gregos como Áyax o Grande, Aquiles ou o soado Odiseo, fillo de Laertes e rei de Ítaca. • Eneas converteuse no máis valeroso dos heroes troyanos, logo de Héctor. Nos combates que tiveron lugar durante a Guerra de Troia, viuse auxiliado e favorecido en varias ocasións por algúns deuses, segundo conta a narración de Homero: foi ferido por Diomedes pero a súa nai Afrodita salvouno. Na acción posterior a propia Afrodita foi ferida por Diomedes. Apolo envolveu a Eneas nunha nube e transportouno a Pérgamo, onde foi curado por Artemisa e por Leto. Posteriormente Eneas estivo a piques de ser novamente ferido por Aquiles e foi novamente salvado por un deus, Poseidón. • En dous poemas perdidos do ciclo troyano ofrecíanse versións diferentes achega do destino de Eneas tras a caída de Troia: na Pequena Ilíada, Eneas foi parte do botín de Neoptólemo e, tras a morte deste en Delfos, Eneas recobraba a súa liberdade; con todo, na Iliupersis, Eneas lograba escapar. Este último poema debeu de constituír unha das fontes principais da tradición latina acerca da fundación de Roma.

20. Morte de Aiax • Pelexou na guerra con coraxe e destreza e suicidouse ao tolear porque os gregos negáronlle as armas do seu amado primo, Aquiles • . Na Ilíada de Homero descríbeselle como un guerreiro de gran estatura e forza colosal, testarudo e de inmenso escudo que en por si é un antemural das falanxes, segundo en destreza e valentía na batalla unicamente por detrás de Aquiles. Non foi ferido en ningunha das batallas relatadas na Ilíada e é o único personaxe de importancia na obra que non recibiu axuda por parte de ningún dos deuses gregos. Do mesmo xeito que Aquiles foi adestrado polo centauro Quirón. Áyax era sen dúbida un dos reis máis importantes no campo de batalla, aínda que non tan sabio como Néstor, Idomeneo ou Menesteo, nin tan hábil como Diomedes, Odiseo ou Palamedes. Mandaba o seu exército levando unha gran machada de guerra e un enorme escudo, acompañado sempre polo seu irmán Teucro. • Áyax preparando o seu suicidioAlgo máis tarde na historia, cando Aquiles morre tras ser alcanzado por unha frecha de Paris, Áyax e Odiseo pelexan por recuperar o corpo do heroe grego e enterralo xunto ao do seu amigo Patroclo. Tras o funeral ambos os heroes gregos reclaman a armadura de Aquiles como recompensa polos seus esforzos. Tras unha disputa de enxeño ou talvez porque Agamenón aborrecía á caste de Éaco, Odiseo recibe a armadura e Áyax furioso cae ao chan exhausto. Cando se levanta, faio tolo de furia e no seu delirio confunde un rabaño de ovellas cos líderes aqueos, Odiseo e Agamenón, matando a todos os animais. Cando Áyax esperta da súa tolemia vese rodeado de sangue e decide quitarse a vida antes que vivir na vergoña e o deshonor. Para iso utiliza a espada de Héctor, que este lle concedeu como un agasallo de honra tras o seu primeiro duelo

21. Regreso de Atridas. • Clitemnestra foi, segundo a mitoloxía grega, unha das Tindárides, filla de Tindáreo e Leda, irmá de Helena de Troia e os Dioscuros. Casou en primeiras nupcias con Tántalo. Tras o asasinato do seu esposo e os seus fillos a mans de Agamenón, rei de Micenas, foi obrigada polos Dioscuros a desposarse co asasino da súa familia. Como esposa de Agamenón, tivo catro fillos: Electra, Ifigenia, Orestes e Crisótemis. O mito di que antes de irse Agamenón a loitar contra Troia un oráculo predixo que os ventos non serían favorables, sendo Ifigenia a ofrenda que deu aos deuses. Clitemnestra sempre odiou ao seu esposo e cando este partiu para Troia tomou como amante a Egisto, primo de Agamenón. Na guerra dise que tivo como concubina a Criseis que pouco despois foi liberada. No palacio real, Clitemnestra choraba a morte da súa filla xunto ao seu amante Egisto.

22. Morte de Agamenón e Casandra • baixo o dominio de Egisto, quen seducira a Clitemnestra durante a ausencia do seu marido. Este invitou a Agamenón á súa chegada a un banquete, no que lle matou a traizón xunto cos seus compañeiros e na mesma ocasión Clitemnestra asasinou a Casandra Odiseo atopouse coa sombra de Agamenón no inframundo Menelao erixiu un monumento en honra do seu irmán no río Exipto.Pausanias afirma que na súa época existía aínda un monumento a Agamenón en Micenas

23. Vinganza : Orestes e Electra. • Segundo a historia homérica Orestes estaba ausente de Micenas cando o seu pai volveu da Guerra de Troia e foi asasinado polo amante da súa esposa, Egisto. Oito anos despois Orestes volveu de Atenas e vingou a morte do seu pai asasinando ao amante da súa nai. Segundo Píndaro, Orestes foi salvado pola súa aia Arsínoe ou a súa irmá Electra, que lle sacou do país cando Clitemnestra quería matarlle. Fuxiu a Fanote no monte Parnaso, onde o rei Estrofio fíxose cargo del. • No seu vixésimo aniversario o oráculo de Delfos ordenoulle volver ao seu fogar e vingar a morte do seu pai. Orestes regresou a casa xunto co seu amigo Pílades, fillo de Estrofio. Segundo Esquilo, Orestes atopouse coa súa irmá Electra ante a tumba de Agamenón, onde ambos foran a render honras ao defunto; recoñecéronse e planearon como Orestes levaría a cabo a súa vinganza. A mesma historia básica é narrada de formas diferentes por Sófocles e Eurípides nas súas respectivas obras tituladas Electra

24. “ A Odisea “ • A tribo dos cícones aparece, na Ilíada, entre os tracios aliados de Troia e que residían entre o río Axio e o Hebro, río que limitaba co territorio dos tracios petos. Na Odisea, Ulises, segundo conta Alcínoo, ao seu regreso de Troia atacou por sorpresa a Ismaro, unha cidade dos cicones. Odiseo e os seus homes asasinaron á maioría dos cicones cos cruzáronse, mentres queimaban as cidades ciconias e capturaban a mulleres ciconias; pero máis tarde chegaron reforzos cicones e atacaron aos invasores aqueos, matando a moitos deles, aos que Odiseo e os seus homes forzaron a fuxir nos seus barcos, coas súas tripulacións moi reducidas. Despois de que saíron correndo transcorreron nove días cun intenso temporal. Ismaro debía estar situada cerca do monte do mesmo nome, na costa meridional tracia, a uns 25 km ao oeste da cidade de Zona. Ismaro logo chamouse Ismara. En Ismara, había un lago, o Ismaris, tamén concocido como Corrente de Odiseo.Marón, sacerdote de Apolo na cidade ciconia de Ismaro, foi protexido, así como a súa familia, por Odiseo do saqueo. Marón regaloulle un viño doce moi forte, co que despois lograría embriagar a Polifemo.Outras cidades ciconias eran Jantea e Maronea.

25. Lotófagos • Na mitoloxía grega, os lotófagos (os que comen loto), era un pobo mítico que os antigos identificaban cos habitantes dunha poboación ao nordeste de África.Nutríanse única e exclusivamente da flor de loto. Segundo a tradición, este alimento provocaba a perda de memoria. Cando Odiseo e os seus compañeiros volvían da guerra de Troia, foron desviados polo vento, chegando á terra dos lotófagos. Estes ofrecéronlles loto, tras o cal os navegantes esqueceron a súa patria. Finalmente, Odiseo conseguiu que os mariñeiros volvesen ás súas embarcacións, para seguir rumbo a Ítaca.

26. Polifemo • Na mitoloxía grega, Polifemo é o máis famoso dos cíclopes, fillo de Poseidón e a ninfa Toosa. Adóitaselle representar como un xigante barbudo cun só ollo na fronte e as orellas puntiagudas dun sátiro.

27. Eolo • Señor dos Ventos, vivía na illa flotante de Eolia cos seus seis fillos e as súas seis fillas. Zeus deulle o poder de controlar os ventos, Eolo tíñaos encadeados nun antro profundo, onde os gobernaba cun dominio absoluto, apresándoos ou liberándoos ao seu antollo, xa que todos os ventos liberados poderían provocar graves desastres no ceo, a terra e as augas. Eolo era responsable do control das tempestades, e os deuses, pedíanlle nalgúns casos a súa axuda como fixo Hera para impedir que Eneas desembarcase en Italia. Tamén tratou de axudar a Odiseo que o visitou ao retornar a Ítaca. Eolo tratouno moi ben, e deulle un vento favorable, ademais dunha bolsa que contiña todos os ventos e que debía ser utilizada con coidado. Con todo, a tripulación de Odiseo creu que a bolsa contiña ouro e abriuna, provocando graves tempestades. A nave terminou regresando ás costas de Eolia, pero Eolo negouse a axudarlles de novo. Eolo é representado empuñando un cetro como símbolo da súa autoridade, e rodeado de turbulentos remolinos, os Ventos, cada un dos cales era un deus.

28. Lestrigóns • Segundo a Odisea, Ulises e a súa xente chegan nunha ducia de embarcacións a "A fortaleza rochosa de Lamos", isto é, Telepilo, a cidade dos lestrigones. Lamos non volve ser mencionado, quizais sendo sobreentendido como o fundador da cidade.Nesta rexión un home que puidese prescindir do soño podía gañar dobre soldo; como pastor de gando vacún e como pastor de ovellas, desde que traballaban tanto pola noite como polo día Os barcos entraron nun porto rodeado por abruptos cantiis, con só unha entrada entre dúas promontorios. Os capitáns meteron as súas naves dentro e fixérono rápido preto de si, onde a calma era total. Ulises gardou a súa propia nave fose do porto, amarrada a unha roca. Rubiu a unha roca alta para facer un recoñecemento, pero podía ver máis nada que un pouco de fume ascendendo desde o chan. Enviou a dous das súas xentes cun encargado para investigar aos habitantes. • Os homes seguiron por un camiño e coñeceron a unha muller nova, que dixo que era unha filla de Antífates, o rei, e conduciunos á súa casa. Con todo, cando chegaron alí atoparon a unha muller xigantesca, a esposa de Antífates que inmediatamente chamou ao seu marido, quen deixou a asemblea do pobo e ao chegar raptou a un dos homes e empezou a comerllo. Os outros dous homes escapáronse, pero Antífates provocou un balbordo e foron perseguidos por miles de lestrigones, xigantes, non homes. Lanzaron rocas inmensas desde os cantiis, esnaquizando os barcos e arponeando aos homes como a peixes • .

29. Circe • Na Odisea de Homero, a súa casa é descrita como unha mansión de pedra que se alzaba en metade dun claro nun denso bosque. Ao redor da casa roldaban leóns e lobos, que en realidade non eran máis que as vítimas da súa maxia: non eran perigosos e lisonjeaban a todos os estraños. Circe dedicaba o seu tempo a traballar nun gran tear. • Cando Odiseo chegou á illa de Eea mandou baixar á metade da tripulación, quedándose el no seu barco. Circe invitou aos mariñeiros a un banquete, envenenando a comida cunha das súas pociones, transformándoos en porcos cunha vara despois de que se abarrotaron. Só Euríloco, sospeitando unha traizón desde o principio, logrou escapar avisando a Odiseo e aos outros que permaneceran nos barcos. Odiseo partiu ao rescate dos seus homes pero no camiño foi interceptado por Hermes, quen lle dixo que se fixese con algunhas herbas de moly para protexerse do mesmo destino. Cando Circe non puido convertelo en animal Odiseo obrigoulle a devolver aos seus homes a forma humana.Máis tarde Circe namorouse de Odiseo e axudoulle na súa viaxe de regreso a casa despois de que el e a súa tripulación pasasen un ano con ela na súa illa. Segundo Homero, Circe suxeriu a Odiseo dúas rutas alternativas para volver a Ítaca: ben cara ás «rocas errantes» (as pumíceas illas Lípari, chamadas de forma parecida nas notas de viaxe do Chou Ju-kua no século XIII), onde reinaba o rei Eolo, ou ben pasar entre a perigosa Escila e o remolino de Caribdis, normalmente identificado co estreito de Mesina.

30. Baixada ao mundo dos Mortos • No Hades, Odiseo fixo unha ofrenda de sangue para atraer as almas dos mortos, pero sen deixar que ningún tocase o sangue dos animais que sacrificara, antes de que el falase con Tiresias. As almas que accederon ao sangue mantiveron con el un diálogo racional, mentres que as outras o deixaban só e desvanecíanse. • A mente de Tiresias non fora sumida na confusión porque Perséfone concedeulle que non perdese a súa raciocinio no Hades. Advertiulle el a Odiseo da cólera de Poseidón, e aconselloulle que non tocase o rabaño (vacas e ovellas) de Helio en Trinacia (Sicilia). Adiantoulle tamén o que pasaría en Ítaca, onde vivían ás súas expensas os PRETENDENTES DE PENÉLOPE. Finalmente, vaticinoulle Tiresias que a súa morte chegaríalle suavemente na súa vellez, lonxe do mar

31. Vacas sagradas • Vacas do sol: Mortos de fame os compañeiros comen as vacas sacras do sol e reciben terrible morte. 10. Finalmente sen máis nada que a súa pel encima, chega á costa do rei Menelao e a princesa e o seu séquito que o atopan a beiras do mar pensan en inicio que é un monstro mariño. Logo aclaradas as cousas e como Menelao era amigo de Odiseo, organízalle banquetes e xogos na súa honra e escoita os relatos das súas peripecias que o conmoven tanto que por fin o manda á súa casa en nave prestada e cargado de agasallos.

32. Calipso • En la mitología griega, Calipso (en griego Καλυψώ, ‘la que oculta’) era, según Homero, el nombre de una bella hija del titán Atlas, que reinaba en la hermosa isla de Ogigia. • Cuando Odiseo, que se hallaba a la deriva tras naufragar su barco, llegó a esta isla Calipso le hospedó en su cueva, agasajándole con manjares, bebida y su propio lecho. Le retuvo así durante siete largos años, teniendo de él cuatro hijos: Nausítoo, Nausínoo, Latino y Telégono. Calipso intentó que Odiseo olvidara su vida anterior, y le ofreció la inmortalidad y la juventud eterna si se quedaba con ella en Ogigia. Pero el héroe se cansó pronto de sus mimos, y empezó a añorar a su mujer Penélope. • Viendo esta situación, Atenea intervino y pidió a Zeus que ordenase a Calipso dejar marchar a Odiseo. Zeus envió a su mensajero Hermes y Calipso, viendo que no tenía más opción que obedecer, le dio materiales y víveres para que se construyera una balsa y continuara su viaje. Odiseo se despidió de ella, no sin cierto recelo por si se tratara de una trampa, y zarpó. Algunas leyendas cuentan que Calipso terminó muriendo de pena.

33. NAUSÍCAA • Nausícaa é un personaxe da Odisea de Homero. Filla de Alcínoo, rei dos feacios, e da súa esposa, a raíña Arete, atopa na praia a Odiseo, que naufragou, e lévao a presenza do seu pai. Odiseo relata as súas aventuras a Alcínoo ao longo dunha parte significativa da Odisea, e Alcínoo proporciónalle as embarcacións que lle levarán finalmente a Ítaca. Segundo Aristóteles e Dictis Cretense, Nausícaa casou con Telémaco, fillo de Odiseo, e tivo un fillo chamado Perséptolis ou Ptoliporto.

34. Morte dos pretendentes • Os PRETENDENTES DE PENÉLOPE eran uns cen. Pero Odiseo, axudado polo seu fillo e un par de serventes leais, arranxoullas para matalos a todos. A moitos asaetó co arco que Ífito 1 regaloulle facía tempo. Ífito 1 herdouno do seu pai, o rei Éurito 4 de Ecalia, quen á súa vez o recibiu de Apolo. Odiseo non levaba o arco a ningunha guerra, senón que o deixaba a bo resgardo no seu fogar. Cando Odiseo, disfrazado de esmoleiro, xa lograra infiltrarse no palacio, Penélope entregoulle o arco aos seus PRETENDENTES, anunciando que casaría con quen o tesara e atravesase cunha frecha os aneis formados por varias machadas xuntas. Incapaces eles de tesar o arco, Odiseo apropiouse del e derrubounos a flechazos, sendo axudado na súa sanguenta faena polo seu fillo Telémaco, Eumeo 1 (o seu porquerizo) e Filecio (boyero encargado dos rabaños de Odiseo).

35. FIN Busqueda de información en: http://www.temple.edu/classics/troyimages.html http://es.wikipedia.org/wiki/Portada http://homepage.mac.com/cparada/GML/000Spanish/Paginas.html http://images.google.es/imghp?um=1&hl=gl Hecho por: Francisco González Fernández Jesús Iván Cerdeira Mercado