Francja

1. Francja Państwo, którego część metropolitarna znajduje się w Europie Zachodniej.

2. Spis treści • Dane statystyczne, • Godło Francji, • Flaga • Mapa, • Historia, • Ludność, • Rolnictwo, • Przemysł, • Klimat, • Wybrzeża, • Rzeki, • Atrakcje turystyczne, • Kuchnia francuska, • Jadłospis, • Restauracje, • Muzyka, • Filozofia, • Sławni francuzi,

3. Dane statystyczne • Język urzędowy – francuski • Stolica – Paryż • Ustrój polityczny – republika • Głowa państwa – Nicolas Sarkozy • Powierzchnia • całkowita 40. na świecie675 417[1] km² Liczba ludności (2008) • całkowita  • gęstość zaludnienia 21. na świecie63 753 140[2]▲94[3] osób/km²

4. Godło Francji Rózgi liktorskie: rózgi związane w pęk z wetkniętym w środek toporem – symbol etruski przejęty przez Rzymian, oznaczający władzę urzędową i karną. Otaczają je gałąź dębu i lauru na błękitnym tle z napisem pochodzącym z czasów rewolucji francuskiej: liberté, egalité, fraternité ( wolność, równość, braterstwo). Od 1953 znak ten reprezentuje oficjalnie Francję na forum Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.

5. Flaga Francji • Flaga Francji zwana też Tricolore jest prostokątem podzielonym na trzy pionowe pasy: niebieski, biały i czerwony. • Kolor biały nawiązuje do wcześniejszej białej flagi królewskiej, a kolory czerwony i niebieski to tradycyjne kolory Paryża. • W czasie wprowadzania obecnie obowiązującej flagi Francji interpretacja znaczenia i symboliki kolorów flagi głosiła, iż barwa biała oznacza króla, barwa niebieska - szlachtę, zaś barwa czerwona - lud; kolory te, umieszczone na fladze symbolizować miały równość tych grup społecznych i wskazywać na ich równorzędny status.

6. Mapa Francji

7. Granice współczesnej Francji pokrywają się mniej więcej z granicami starożytnej Galii, która była zamieszkana przez celtyckich Galów. Galowie zostali podbici przez Rzymian w I wieku p.n.e. Ostatecznie Galowie przejęli kulturę oraz mowę najeźdźców. Podobnie było z chrześcijaństwem, które zostało przyjęte na tych terenach w II wieku n.e. i III wieku n.e. • W międzyczasie Burbonowie zajęli miejsce Habsburgów w Hiszpanii - wojny hiszpańskiej. • Francja była monarchią do 1792 roku kiedy to w wyniku rewolucji francuskiej została utworzona I Republika Francuska. Napoleon Bonaparte przejął kontrolę w republice w 1799 przyjmując tytuł I Konsula. W maju 1804 Francja została proklamowana cesarstwem. W wyniku kilku wojen jego armie podbiły wiele krajów, ustanawiając w nich władców wywodzących się z rodziny Bonapartego. W następstwie upadku Napoleona w 1815 we Francji zostaje przywrócona monarchia. W 1830 w wyniku tzw. rewolucji lipcowej powstaje konstytucyjna Monarchia Lipcowa, zastąpiona w 1848 przez II Republikę. Krótki okres tej formy rządów zakończył się w 1852, kiedy to Ludwik Napoleon (Napoleon III) ogłosił powstanie II cesarstwa. Ludwik Napoleon został obalony w wyniku wojny francusko-pruskiej w 1870 i zastąpiony przez III republikę. • W XX wieku zaznacza się powolny schyłek imperialnej pozycji Francji. W I wojnie światowej jest Francja jeszcze aktywnym i znaczącym elementem koalicji zwycięzców. Ale II wojna światowa jest militarną klęską. Zajęcie i okupowanie kraju przez wojska niemieckie, kolaboracja z Niemcami są początkami zmierzchu roli Francji w świecie, chociaż nadal Francja zachowuje znaczącą pozycję w Europie. Bardzo niekorzystnie odbiło się to również na francuskiej ekonomii, liczebności populacji oraz w efekcie przyczyniło się do straty pozycji państwa dominującego w świecie. IV Republika została ustanowiona po II wojnie światowej, aby ostatecznie w 1958 ulec przekształceniu w obecną na wpół-prezydencką V Republikę. We Francji szczególne znaczenie posiadały i posiadają loże masońskie, zwłaszcza Wielki Wschód Francji. Jego członkami było wielu czołowych polityków. Te loże przyczyniły się także do erozji znaczenia Kościoła katolickiego. • W ostatnich dekadach francusko-niemieckie pojednanie i współpraca miało kluczowe znaczenie dla politycznej i ekonomicznej integracji w Europie, włącznie z wprowadzeniem Euro w styczniu 1999. Francja jest na czele państw europejskich starających się wykorzystać zalety wynikające z wprowadzenia unii monetarnej w ten sposób, by tworzyć bardziej zintegrowane i sprawne systemy obrony i bezpieczeństwa. Jednocześnie Francuzi oponują przeciw federacyjnej formule Unii Europejskiej. Odrzucili także ratyfikację Europejskiej Konstytucji w maju 2005. Historia

8. Ludność • 60 656 tys. (2005), co daje średnią gęstość zaludnienia 110 osób/km2. Przyrost naturalny: 0,37% (2005). Społeczeństwo tworzą w ogromnej większości Francuzi (87% ogółu). Do znaczących mniejszości narodowych i etnicznych zalicza się Arabów (3%), Niemców (2%) i Bretończyków (1%). Około 7,5% ogółu populacji stanowią imigranci.Dominują wyznawcy katolicyzmu (77% społeczeństwa), poza którymi jedyną większą wspólnotę religijną tworzą muzułmanie (3%). Znaczny odsetek ludności kraju (15%) stanowią ateiści. Zjawisko analfabetyzmu praktycznie nie istnieje. Przeciętna długość życia mężczyzn to 76 lat, kobiet – 83 lata (2005).

9. Rolnictwo • Tradycyjnie ważnym sektorem gospodarki francuskiej było i jest do tej pory rolnictwo. Udział produktów rolnych i wyrobów przemysłu przetwórstwa spożywczego w globalnej wartości eksportu jest bardzo wysoki, sięga 15%. Francja zajmuje pierwsze miejsce w świecie w produkcji wina, utrzymuje się w pierwszej piątce producentów buraków cukrowych, mleka, mięsa, zbóż. Podstawę gospodarki rolnej stanowią gospodarstwa rodzinne o średniej powierzchni 28 ha, przy czym częste są 300 ha gospodarstwa produkujące zboża, z drugiej strony zaś kilkuhektarowe winnice. Do głównych upraw zalicza się: pszenicę, jęczmień, kukurydzę, buraki cukrowe, tytoń, chmiel, cykorię, warzywa, owoce, winną latorośl. Równie istotna jak produkcja roślinna jest w rolnictwie francuskim hodowla dająca połowę wartości produkcji rolnej ogółem.

10. Francja jest krajem zasobnym w surowce mineralne. Na jej terenie eksploatuje się głównie: gaz ziemny, węgiel kamienny, rudy żelaza, boksyty, uran oraz sól potasową i kamienną. W ostatnich latach widoczny jest jednak wyraźny spadek wydobycia. Do podstawowych gałęzi przemysłu Francji należą: przemysł maszynowy (zwłaszcza środków transportu - fabryki Renault, Peugeot i Citroen), metalowy, chemiczny oraz perfumeryjny, kosmetyczny i odzieżowy. Ogromne znaczenie ma ponadto przemysł rolno-spożywczy, zwłaszcza produkcja wina i serów. Większość energii Francja produkuje w elektrowniach jądrowych (ok. 75%) oraz w elektrowniach wodnych. Przemysł

11. Na północy kraju wilgotny klimat umiarkowany (chłodne lata, dość ciepłe zimy). Wiosna to najlepsza pora na zwiedzanie Paryża, trzeba być jednak przygotowanym na deszcze. Jesienią ranki bywają raczej zimne i nieprzyjemne, ale przed południem się wypogadza. • Na południu lata są suche, a temperatura często przekracza 30°C. Sporadycznie występują silne burze i grad. Zimy są łagodne (temperatury na wybrzeżu Morza Śródziemnego rzadko spadają poniżej 10°C) i często deszczowe. Jeszcze więcej opadów można się spodziewać wiosną. • Wiele obszarów Francji ma odrębny mikroklimat. Utrapieniem Południa stał się porywisty, chłodny mistral. Wiatr ten wieje głównie zimą i wiosną, przynosząc słoneczną pogodę i jasne, bezchmurne niebo. Klimat Francji

12. Wybrzeże • Wybrzeże tego państwa rozciąga się na długości 5 tys. km, od kamienistego Breton na północy, po piaszczyste, ciepłe plaże na południu. Rejon Bretanii charakteryzuje się wybrzeżem riasowym z licznymi małymi wysepkami. Wybrzeże Normandii jest strome, skaliste, klifowe, a w pewnej części niskie i piaszczyste. Obszary przybrzeżne Oceanu Atlantyckiego charakteryzują się wielkimi pływami morskimi. Śródziemnomorskie wybrzeża Francji w zdecydowanej części są piaszczyste i niskie. To właśnie w tej części znajdują się najpopularniejsze kurorty nadmorskie z najsłynniejszym regionem turystycznym wybrzeża - Lazurowym Wybrzeżem.

13. Rzeki • Rzeki Francji należą do zlewiska Oceanu Atlantyckiego a także do mórz: Śródziemnego (np. Rodan) i Północnego (Mozela, Moza, Ren). Najdłuższą rzeką Francji jest Loara(1020 km) , wypływająca z Masywu Centralnego. Drugą co do wielkości rzeką jest, przepływająca przez stolicę kraju (Paryż), Sekwana. Na obszarze Francji występuje bardzo mała ilość jezior. Główne ich skupiska znajdują się w Alpach (np. Genewskie) i Pirenejach.

14. Atrakcje turystyczne • Wieża Eiffla (fr. Tour Eiffel, wym. tuʀ ɛfɛl) – najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji. Obecnie jest to piąta najwyższa budowla we Francji i najwyższa budowla w Paryżu. • "Dama Paryża" stoi u południowego krańca Pola Marsowego w centrum Paryża, nieopodal Sekwany. • Wieża została zbudowana z okazji Wystawy Światowej, jako przykład możliwości technicznych tamtego okresu oraz symbol potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji w tym okresie. Po zakończeniu wystawy wieża miała zostać rozebrana, jednak po tym, jak na jej szczycie założono laboratorium meteorologiczne, ocalała.

15. Marsylia • Marsylia (fr. Marseille, prow. Marselha lub Marsiho) jest miastem w południowej Francji, drugim co do wielkości miastem tego kraju i trzecim zespołem miejskim. Położona jest w regionie Prowansja-Alpy-Wybrzeże Lazurowe, w departamencie Bouches-du-Rhône. Założona przez Greków z Fokai ok. roku 600 p.n.e. jako Μασσαλία (Massalia).

16. Paryż • Stolica i największa aglomeracja Francji, położona w centrum Basenu Paryskiego, nad Sekwaną (La Seine). Miasto stanowi centrum polityczne, ekonomiczne i kulturalne kraju. Znajdują się tu liczne zabytki i atrakcje turystyczne, co powoduje, że Paryż jest co roku odwiedzany przez ok. 30 milionów turystów.

17. Lyon Lyon (dawniej Lugdunum) – miasto we Francji, trzecia co do wielkości aglomeracja (po Paryżu i Marsylii). Leży w środkowo-wschodniej części kraju, nad rzekami Rodanem i Saoną, w regionie Rodan-Alpy, w departamencie Rodan. Jest stolicą regionu i departamentu.

18. Kuchnia francuska • Kuchnia francuska - uważana jest często za jedną z najlepszych na świecie, wywarła przez wieki duży wpływ na inne kuchnie, zwłaszcza zachodniej Europy. Najczęściej kojarzona jest (choć nie zawsze słusznie) z żabimi udkami, ślimakami, bagietką, serami i winem. W rzeczywistości kuchnia francuska nie jest jednolita. Oprócz dużych różnic pomiędzy poszczególnymi regionami, można wyróżnić także tzw. haute cuisine (wysoką kuchnię) - drogie, tradycyjne dania, przygotowywane przez znanych często kucharzy oraz nouvelle cuisine (nową kuchnię), która narodziła się w opozycji wobec tej pierwszej. Nouvelle cuisine opiera się na lekkich, zdrowych i krótko przyrządzanych daniach. • Najważniejszą zasadą obowiązującą we Francji jest wysoka jakość produktów i ich świeżość, w związku z czym nadal popularne jest robienie zakupów na targach albo w małych sklepikach, choć dużą popularnością cieszą się także supermarkety.

19. Jadłospis • Posiłki • Talerz z croissantami • We Francji spożywane są trzy główne posiłki w ciągu dnia: • śniadanie (petit déjeuner) - składa się zazwyczaj z bagietki lub croissanta (rogalika) z dżemem lub masłem oraz kawy lub czekolady, które podawane są w małych miseczkach, by dzięki temu móc w nich zamaczać bagietkę. Coraz częściej podczas śniadania pije się także sok pomarańczowy. • obiad (déjeuner) - spożywany między południem a godziną 14. Jest posiłkiem obfitym, kilkudaniowym: najpierw podawane są przystawki (entrée), potem danie główne, sery, deser i kawa. W przeciwieństwie do polskich zwyczajów, we Francji zupy nie stanowią nieodłącznego elementu obiadu i nie spożywa się ich zbyt często. • kolacja (dîner) - spożywana jest dość późno - między 20 a 22 i trwa zazwyczaj dość długo. Podawane są dania na ciepło. • Podczas posiłków zawsze pije się wodę, nalewaną prosto z kranu, a do obiadu także wino, które ostatnio coraz częściej bywa zastępowane piwem.

20. Restauracje • Restauracje • Crêperie L'Escabeau w Tours • Liczba restauracji w Paryżu, uważanym za gastronomiczną stolicę Europy, w ostatnich latach gwałtownie zmalała, czego przyczyną jest m.in. skrócenie przerwy obiadowej dla pracowników - z trzech do jednej godziny. Coraz częściej spotykane są także lokale serwujące potrawy kuchni orientalnej, włoskiej albo restauracje typu fast food. • We Francji można spotkać się z następującymi określeniami na różne typy lokali gastronomicznych: • auberge - gospoda, • bistrot - nieduża restauracja z ograniczonym wyborem dań, podająca zazwyczaj plat du jour (danie dnia), • brasserie - pierwotnie oznacza piwiarnię, ale obecnie restauracje tego typu przypominają bardziej kawiarnie i serwują także tradycyjne dania, • café - kawiarnia serwująca napoje, zwłaszcza kawę oraz czasem lekkie posiłki, • crêperie - restauracja podająca naleśniki w różnych wariantach, • restaurant - restauracja serwująca tzw. haute cuisine. Jakość restauracji oceniana jest poprzez odpowiednią liczbę gwiazdek, noży czy widelców, które przyznawane są m.in. przez słynny przewodnik Michelin (Le Guide Michelin), • routier - zajazd przydrożny.

21. Muzyka • Muzyka średniowiecza i renesansu • Guillaume de Machaut (z prawej) - najwybitniejszy twórca wczesnej muzyki francuskiej; miniatura z poł. XIV w. • Francja (obok Włoch i Hiszpanii) jest kolebką europejskiej muzyki artystycznej. Już w czasach Karola Wielkiego rozwijała się muzyka świecka (chansons de geste) i religijna (w Cluny i innych klasztorach). W średniowiecznych klasztorach rozwijał się chorał, ale także muzyka nie służąca liturgii. Na dworach rozkwitała sztuka trubadurów i truwerów (najważniejszy - [[Adam de la Halle). Od IX w. na terenach dzisiejszej Francji rozwinęła się muzyka wielogłosowa; w pocz. XII w. klasztorze St. Martial w Limoges, pod koniec XII w. w Paryżu (Notre Dame). Tam też zanotowano imiona dwóch pierwszych, znanych dziś historykom muzyki kompozytorów: Leoninus i Perotinus. Francja stała się wtedy centrum nowej muzyki w Europie, a najważniejsze tego przejawy to Roman de Fauvel z muzyką Philippa de Vitry (1 poł. XIV w.) i twórczość Guillaume de Machauta. • W XV w. muzyka rozwijała się przede wszystkim na dworze książąt burgundzkich (tzw. szkoła burgundzka i flamandzka) • W XVI w. rozkwitła chanson, której najwybitniejszym twórcą był Clément Jannequin. Chanson, w której muzyka ilustruje i komentuje wyszukany tekst, od tego czasu może być uważana za reprezentatywny gatunek muzyki francuskiej. Tendencję tę rozwinęła aktywność poetów Plejady (Pierre Ronsard i in.), którzy układali teksty chansons. Najwybitniejsi kompozytorzy muzyki wokalnej w czasach renesansu to także: Josquin des Prés, Clemens non Papa, Claude le Jeune. • Rozwijała się już wtedy również muzyka instrumentalna, przede wszystkim na lutnię i organy. W XVI w. na dworze najważniejszym gatunkiem służącym sztuce reprezentacyjnej stał się ballet de cour. Były wystawiane niezwykle efektownie, a uczestniczyli w nich arystokratyczni amatorzy oraz zawodowcy.

22. Okres klasyczny w muzyce francuskiej • Jean-Philippe Rameau od XIX w. uważany za symbol "złotego wielu" w dziejach muzyki francuskiej • W odróżnieniu od innych krajów, okres od poł. XVII w. do rewolucji 1789 zwany jest przez historyków farncuskiej sztuki, także muzyki, „klasycznym” (a nie barokowym). Był to okres wyjątkowego rozkwitu muzyki operowej i instrumentalnej. Sprzyjał temu mecenat królewski, zwłaszcza Ludwika XIV, który osobiście tańczył w wielu baletach. Dla niego powstała też pierwsza w Europie stała orkiestra, w której instrumenty były zdwajane (Le grande bande des 24 violons du roi). Za czasów Ludwika XIV życie muzyczne koncentrowało się wokół Wersalu i tam kształtowano mody, które potem naśladowano na setkach pomniejszych dworów w całej Europie. Balety i opery komponował przede wszystkim Jean-Baptiste Lully, a po nim Jean-Philippe Rameau. Fakt, iż przedstawienia opłacał król, pozwalał na to, by były bardzo rozbudowanymi (5-aktowymi) i efektownie zrealizowanymi widowiskami z muzyką. • W muzyce instrumentalnej największą sławę zyskali lutniści (Denis Gaultier, Charles Mouton), a następnie klawesyniści (Louis Couperin, François Couperin, Jean-Philippe Rameau, Claude Daquin). Rozwinęli oni charakterystyczną dla muzyki francuskiej suitę, w której miniatury często miały charakter programowy albo nawet ilustracyjny. Na potrzeby dworu powstawały bardzo efektowne utwory wokalno-instrumentalne, takie jak najbardziej dziś znane Te Deum Charpentiera. Powstawała też muzyka na większe zespoły instrumentalne, a za najważniejszego twórcę symfonii w XVIII w. uważany jest François-Joseph Gossec. W drugiej połowie XVIII w. w Paryżu działała największa orkiestra w Europie.

23. Wiek XIX i XX • W wyniku rewolucji powstawały utwory okolicznościowe, ale szybko reprezentacyjny charakter odzyskała opera, zwłaszcza, że cieszyła się osobistym zainteresowaniem Napoleona. Luigi Cherubini piał pierwsze opery, które w nowej sytuacji – i dla nowej, szerszej publiczności – zawierały liczne wątki sensacyjne. W pierwszej połowie XIX wieku rozwinęła się wielka opera historyczna, w której niezwykle istotna była melodyjność partii wokalnych oraz wystawność inscenizacji; najważniejszym z kompozytorów takich oper był Giacomo Meyerbeer. Rewolucji w dziedzinie muzyki instrumentalnej dokonał Hektor Berlioz, który w poważnym stopniu wpłynął na romantyczną muzykę orkiestrową w całej Europie. W drugiej połowie XIX w. opera stawała się coraz bardziej liryczna (np. Faust Charlesa Gounoda), a obok niej – dla kontastu - pojawiła się operetka (Jacques Offenbach). Najważniejsi kompozytorzy działający w tym czasie we Francji to także Georges Bizet, [[Cesar Franck, Gabriel Fauré oraz Camille Saint-Saëns. W tym czasie styl francuski rywalizował przede wszystkim z niemieckim, od którego różnił się paroma cechami.

24. Sławni Francuzi

25. Filozofia Znani filozofowie francuscy to: Kartezjusz, Wolter, Denis Diderot, Charles de Montesquieu, Henri Bergson.

26. Propozycja notatki • 1. Dane statystyczne: • Język urzędowy – francuski • Stolica – Paryż • Ustrój polityczny – republika • Głowa państwa – Nicolas Sarkozy • Powierzchnia • całkowita 40. na świecie675 417km² Liczba ludności (2008) • całkowita  • gęstość zaludnienia 21. na świecie63 753 140▲94osób/km² • 2. Muzyka średniowiecza i renesansu • Guillaume de Machaut (z prawej) - najwybitniejszy twórca wczesnej muzyki francuskiej; miniatura z poł. XIV w. • Francja (obok Włoch i Hiszpanii) jest kolebką europejskiej muzyki artystycznej. Już w czasach Karola Wielkiego rozwijała się muzyka świecka (chansons de geste) i religijna (w Cluny i innych klasztorach). • Okres klasyczny w muzyce francuskiej • Jean-Philippe Rameau od XIX w. uważany za symbol "złotego wielu" w dziejach muzyki francuskiej • W odróżnieniu od innych krajów, okres od poł. XVII w. do rewolucji 1789 zwany jest przez historyków farncuskiej sztuki, także muzyki, „klasycznym” (a nie barokowym). Był to okres wyjątkowego rozkwitu muzyki operowej i instrumentalnej. Sprzyjał temu mecenat królewski, zwłaszcza Ludwika XIV, który osobiście tańczył w wielu baletach.

27. Wiek XIX i XX • W wyniku rewolucji powstawały utwory okolicznościowe, ale szybko reprezentacyjny charakter odzyskała opera, zwłaszcza, że cieszyła się osobistym zainteresowaniem Napoleona. Luigi Cherubini piał pierwsze opery, które w nowej sytuacji – i dla nowej, szerszej publiczności – zawierały liczne wątki sensacyjne. • 3. 60 656 tys. (2005), co daje średnią gęstość zaludnienia 110 osób/km2. Przyrost naturalny: 0,37% (2005). Społeczeństwo tworzą w ogromnej większości Francuzi (87% ogółu). Do znaczących mniejszości narodowych i etnicznych zalicza się Arabów (3%), Niemców (2%) i Bretończyków (1%). Około 7,5% ogółu populacji stanowią imigranci. • 4. Na północy kraju wilgotny klimat umiarkowany (chłodne lata, dość ciepłe zimy). Wiosna to najlepsza pora na zwiedzanie Paryża, trzeba być jednak przygotowanym na deszcze. Jesienią ranki bywają raczej zimne i nieprzyjemne, ale przed południem się wypogadza. • 5. Rzeki Francji należą do zlewiska Oceanu Atlantyckiego a także do mórz: Śródziemnego (np. Rodan) i Północnego (Mozela, Moza, Ren). Najdłuższą rzeką Francji jest Loara(1020 km) , wypływająca z Masywu Centralnego. Drugą co do wielkości rzeką jest, przepływająca przez stolicę kraju (Paryż), Sekwana. Na obszarze Francji występuje bardzo mała ilość jezior. Główne ich skupiska znajdują się w Alpach (np. Genewskie) i Pirenejach. • 6. Wieża Eiffla (fr. Tour Eiffel, wym. tuʀ ɛfɛl) – najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji. Obecnie jest to piąta najwyższa budowla we Francji i najwyższa budowla w Paryżu.

28. Linki stron: http://pl.wikipedia.org/wiki/Francjahttp://portalwiedzy.onet.pl/13401,,,,francja,haslo.htmlhttp://limo.w.interia.pl/

29. DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ

30. Opracowały: Angelika Bontal Ewa Duliasz