Download
1 / 82
820 likes | 1.43k Views
BİTKİLERİN YAPISI. Tohumlu Bitkilerin Temel Kısımları.
E N D
Tohumlu Bitkilerin Temel Kısımları • Bitkiler toprak üstü ve toprak altı olmak üzere iki organ sistemine sahiptir. Toprak üstü organ sistemine sürgün sistemi, toprak altı organ sistemine ise kök sistemi denir. Bitkiyi toprağa bağlayıp su ve minerallerin alınmasını sağlayan kısım kök sistemidir. Sürgün sistemini gövde ve dallar oluşturur. Gövdenin dalları üzerinde yapraklar, çiçekler, tomurcuklar ve meyveler bulunur. Tomurcuklar yeni dalları, yaprakları ve çiçekleri oluşturur. Tomurcuklar bitkinin genç sürgünleridir.
Bitkisel Dokular Bitkinin kök, gövde, yaprak gibi organlarında farklı dokular bulunur. Dokular aynı görevi yapmak üzere özelleşmiş hücre topluluklarıdır. Bitkilerde büyüme iki temel olayın sonucunda gerçekleşir. Bu temel olaylar, bölünür doku tarafından yeni hücrelerin oluşturulması, oluşan hücrelerin büyümesi ve gelişmesidir. Yüksek yapılı bitkilerde bulunan dokular üstlendikleri görevlere göre meristem, temel, iletim ve örtü doku olmak üzere dört gruba ayrılır.
1.MERİSTEM (BÖLÜNÜR) DOKU • Meristem doku, bitkilerin büyüme bölgelerinde bulunur ve sürekli bölünebilme yeteneğine sahip hücrelerden oluşur. Meristem hücrelerinin bölünmesiyle meydana gelen yeni hücreler farklılaşarak çeşitli dokuları, dokular da organları meydana getirir. Böylece bitki büyür ve gelişir. • Meristem hücreleri bol sitoplazmalı, büyük çekirdekli, ince çeperli, hücreler arası boşlukları olmayan kofulsuzya da küçük kofulluhücrelerdir.Hücre zarı kalınlığı sabittir. Bu hücrelerin en önemli özellikleri canlı oldukları sürece mitozla yeni hücreler meydana getirebilmeleridir.
Meristem doku bulunduğu yere ve kökenine göre sınıflandırılır. Meristemler bulundukları yere göre uç (apikal) ve yanal (lateral) meristem olmak üzere iki grupta incelenir. Kök ve gövdenin büyüme noktalarında bulunan uç meristem, bitkinin boyuna büyümesini; kök ve gövdenin yapısında bulunan yanal meristem ise bitkinin enine büyümesi ve kalınlaşmasını sağlar. • Kök ve gövde uçlarında bulunan uç meristemler, birincil meristem hücrelerini üretir ve aynı zamanda yaşlanan veya zarar gören hücrelerin yenilenmesini sağlar
Uç meristemin bölünmesi sonucu iç içe geçmiş silindirler şeklinde üç hücre tabakası oluşur. Bu öncü doku tabakaları dıştan içe doğru; dermatojen (protoderm), periblem (temel meristem) ve plerom (prokambiyum) şeklinde sıralanır. Dermatojendenepidermis(örtü doku), periblemden temel doku, pleromdan ise iletim dokusu meydana gelir.
Bitkilerde meristem dokunun sürekli bölünebilme özelliğine sahip olması, büyümenin sınırsız olmasını sağlar. Meristemler kökenlerine göre primer(birincil) ve sekonder (ikincil) meristem olmak üzere ikiye ayrılır. Primer meristem embriyonik dönemden beri bölünme yeteneklerini kaybetmemiş olan hücrelerden oluşmuştur. Primer meristem kök ve gövdenin uç kısımlarında bulunur.
Sekonder meristem, bölünme yeteneğini kaybetmiş parankima hücrelerinin sonradan bölünme yeteneği kazanması ile meydana gelir. • Kambiyumve mantar kambiyumusekonder meristeme örnektir. Kambiyum, odunsu ve bazı otsu bitkilerin kök ve gövdelerinde iletim demetlerinin oluşmasını böylece enine büyümeyi sağlayan dokudur.
Mantar kambiyumu odunsu bitkilerde mantar tabaka içinde yer alır. Elverişsiz çevre koşullarına ve iç değişmelere karşı kök ve gövdeyi örterek koruyan mantar doku, sonradan bölünme özelliği kazanan hücrelerden oluşur. Bitki kalınlaştıkça mantar tabakanın en dışındaki hücre sıraları gerilime dayanamaz ve parçalanır. Mantar kambiyumuaktif bir şekilde bölünerek bu tabakayı devamlı yeniler.
Temel Doku • Temel dokuda birbirinden farklı özelliklere sahip parankima, kollenkimave sklerenkima hücreleri bulunur.
Parankima: Bitkinin her organında bulunan, temel yapısını oluşturan ve bitkilerin çevre koşullarına uyumunu sağlamak için her türlü değişime uğrayabilen dokudur . Parankima hücreleri genellikle canlı, ince çeperli ve bol sitoplazmalıdır. • Çoğunlukla büyük kofulları bulunur. Olgunlaştıklarında bile canlılıklarını korur. Ancak ağaç kabuklarında olduğu gibi zamanla canlılıklarını kaybettikleri de görülür. Parankima hücreleri üstlendikleri morfolojik ve fizyolojik işlevlere göre değişik şekiller gösterir. Parankima dokusu ihtiyaç durumunda sekonder meristeme dönüşür. • Parankima hücreleri genellikle gevşek şekilde dizilirler.Yani hücre arası boşlukları fazladır.
Parankima hücrelerinde fazla miktarda hücre özsuyu bulunduğundan, turgor basıncı etkisiyle özellikle genç bitkinin direnç ve dikliği sağlanır.
1. Özümleme Parankiması: Terleme, fotosentez ve solunum gibi önemli metabolik olayların gerçekleştiği dokudur. Hücreleri bol kloroplast taşır. • 2. Depo Parankiması: Bitkinin kök, gövde, meyve ve tohum gibi organlarında bulunur. Nişasta, yağ, protein gibi besin maddelerini ya da su depo ederler. • 3. İletim Parankiması: Fotosentez yapan dokularla iletim demetleri arasında bulunur. Bu iki doku arasında su ve besin iletimi sağlar. • 4. Havalandırma Parankiması: Hücreler arası boşlukları fazla olan bu doku çoğunlukla bataklık bölge bitkileri ve su bitkilerinde bulunur. Havanın depolanmasını sağlayarak gaz alışverişini sağlar.
Kollenkima (Pek Doku):Kollenkima, büyümekte ve gelişmekte olan bitkilerin özellikle genç gövdelerinde, yaprağın orta damarında, çiçek ve yaprak saplarında bulunur. Eğilme, bükülme ve çarpmaya karşı bitkiye mekanik destek sağlayan, çeperi kalınlaşmış hücrelerden oluşan dokudur. Bu hücrelerin boyları enlerinden fazladır. Kollenkima hücreleri parankima hücrelerine benzer ancak çeperlerinin çok kalın olmasıyla bu hücrelerden ayrılır. Kalınlaşma hücre çeperlerinde selüloz ve pektin birikmesiyle gerçekleşir.
Selülozun oluşturduğu kalınlaşmalar yalnızca hücre köşelerinde görülürse köşe kollenkiması; çevreye paralel teğetsel çeperlerde görülürse levha kollenkiması adını alır. Fesleğen, nane vb. bitkilerin genç sürgünlerinde, camgüzeli gövdesi ve begonya yaprak sapının enine kesitinde köşe kollenkiması; yoncanın genç sürgünleri, mürver, ıhlamur vb. bitkilerin gövdesinde levha kollenkiması görülür. • Kollenkimahücrelerinin çeperlerindeki kalınlaşmış bölgeler bitkiye dayanıklılık sağlar. İnce kalmış bölgeler ise hızlı büyüme sırasında hücrelere gerilme ve kıvrılabilme özelliği kazandırır.
Sklerenkima: Sklerenkima hücreleri ilk oluştuklarında canlıdır. Hücre çeperi kalınlaştıkça madde alış verişi durur ve hücre ölür. • Sitoplazma ve çekirdekleri yoktur. Bu dokuyu meydana getiren hücrelerin çeperleri selüloz, lignin gibi maddelerin birikimi ile kalınlaşmıştır. Sklerenkima dokusu, hücrelerin şekillerine göre lifler ve taş hücreleri olmak üzere ikiye ayrılır.
Taş hücreleri tohum kabuklarında, şeftali gibi meyvelerin çekirdeklerinde, ayva, armut gibi meyvelerin kabuk ve yenen etli kısımlarında bulunur. Ayva ve armut gibi meyvelerde görülen taş hücreleri köşeli veya yıldız şeklindedir. Sarımsak, keten, kenevir gibi bitkilerde bulunan uzun sklerenkima lifleri dayanıklı ve gerilmeye karşı dirençlidir . Bu lifler demetler hâlinde bulunur ve bitkiye destek sağlar. Ketenden elde edilen lifler işlenerek elbise yapımında; kenevir lifleri ise halat yapımında kullanılır.
İLETİM DOKU • Bitkilerde köklerle alınan su ve mineraller, yaprak ve diğer organlara taşınırken fotosentezle üretilen organik maddeler de yapraklardan bitkinin diğer organlarına iletilir. Bu işlem iletim doku tarafından gerçekleştirilir. İletim doku, ksilem (odun boruları) ve floem (soymuk boruları) olmak üzere iki farklı kısımdan oluşmuştur. Gelişmiş bitkilerde ksilem ve floem genellikle birlikte bulunur ve iletim demetlerini meydana getirir.
Ksilem: Ksilem, kökten emici tüylerle alınan su ve suda çözünmüş minerallerin bitkinin gövde ve yapraklarına taşınmasını sağlayan dokudur. Bu doku bitkiye mekanik destek de sağlar.
Ksilem, meristem doku hücrelerinin üst üste gelerek zamanla çekirdek ve sitoplazmalarını kaybetmesi sonucu oluşur. Ksilem oluşurken hücrelerde önce uzama ya da genişleme görülür. Daha sonra hücre duvarı, üzerinde lignin birikimi sonucu kalınlaşır. Hücrelerin uç uca gelen bölümlerindeki çeperler parçalanır ve hücreler ölür. Hücreler arasındaki çeper zamanla kaybolunca ölü hücrelerden meydana gelen ksilem oluşur. Boru şeklindeki bu hücreler demetler hâlinde bulunur ve bitkinin odun kısmını oluşturur.
Trake ve trakeidler, uzamanın durduğu bitki kısımlarında oluşur. Bu hücreler, işlevsel olgunlukta canlılıklarını kaybeder. Bir trakeid ya da trake hücresinin sitoplazma ve çekirdeğinin parçalanması ile canlı iç kısmın bütünlüğü bozulur ve geride hücrenin lignin birikimi ile kalınlaşan sertleşmiş hücre çeperi kalır. Bunun sonucunda ise içinde suyun akabildiği cansız bir oluk meydana gelir. Trake ve trakeid hücrelerinin çeperlerinde tam kalınlaşma olmayıp çeperler geçitadı verilen kalınlaşmamış ince bölgelerle yer yer kesintiye uğrar. Geçitler, su ve suda çözünmüş maddelerin hem aşağıdan yukarıya hem de yanal olarak taşınmasını sağlar.
Trakeidler ince, uzun ve iki ucu sivri olan hücrelerdir. Sertleşmiş ve kalınlaşmış çeperleri ile trakeidler, su taşımanın yanı sıra destek sağlama işlevi de görürler. Trakeler ise trakeidleregöre daha geniş ve kısa, daha ince çeperli ve uçları daha az sivri olan hücrelerdir. Trakeler, uç uca geldiklerinde aralarındaki çeperleri (enine çeper) eriyerek, birçok hücreden oluşan odun borularını(ksilem boruları) meydana getirirler. Trakelerin uç çeperleri deliklidir ve bu delikler suyun odun boruları içerisinde serbestçe akmasına izin verir.
Floem:Floem, yapraklarda fotosentezle üretilen ve köklerden alınan organik maddelerin bitkinin diğer kısımlarına iletilmesinden sorumlu dokudur. Tek sıra hâlinde uç uca dizilmiş canlı hücrelerden oluşan bu doku kalburlu hücre ve arkadaş hücresi olmak üzere iki tip hücreden oluşmuştur. Kalburlu hücrelerin sitoplazmaları vardır fakat çekirdekleri yoktur. Arkadaş hücreleri ise yoğun sitoplazmalı ve çekirdeklidir. Kalburlu hücrelerin birbirine komşu çeperlerinin yer yer erimesiyle delikli bir yapı oluşur. Bu yapıya kalburlu plak denir. Kalburlu plağa sahip hücrelerin üst üste dizilmesiyle oluşan boru şeklindeki yapıya da kalburlu borular denir.
ÖRTÜ DOKU • Örtü doku; kök, gövde, yaprak ve meyvelerin üzerini örten dokudur. Epidermis ve peridermistenoluşur.
Epidermis: Tek sıralı hücrelerden oluşan, bitkinin tüm yüzeyini kaplayan en dış tabakadır. Bu hücreler büyük kofullu, az sitoplazmalıve kloroplastsızdır. Epidermis tabakasında hücreler arası boşluklar bulunmaz. Epidermis hücrelerinin dışarıya bakan yüzeyinde su kaybını önleyen mumsu bir madde vardır. Kütin denilen bu maddenin birikmesiyle kütikula tabakası meydana gelir. Mumsu ve saydam yapıda olan kütikula tabakası, ışığı geçirirken, suyu geçirmez. Bu sayede bitkinin toprak üstü kısımlarından aşırı su kaybını önler. Ayrıca, bitkiye mekanik destek sağlar ve mikroorganizmaların saldırılarına karşı bitkiyi korur.
Epidermis hücrelerinin farklılaşmasıyla stoma, hidatot, tüy, emergens (diken) gibi yapılar oluşur.
1. Stoma: Stomalargenellikle bitkilerin yeşil kısımlarında, özellikle yaprak ve gövde epidermisinde bulunur. Bitkinin çevreyle gaz alış verişini sağlayan yapılardır. Fotosentez için gerekli CO2'in atmosferden alınması, su buharının ve fotosentez sonucu oluşan O2'in fazlasının bitkiden atmosfere verilmesi stomanın görevidir. Stoma hücreleri kloroplast taşıdığı için fotosentez yapar. Stomahücrelerinde gerçekleşen fizyolojik olaylar sonucunda bitkinin ihtiyacına göre stomaaçıklığı açılır ya da kapanır. Böylece kontrollü gaz alış verişi sağlanır.
Bir stoma, böbrek şeklinde iki bekçi hücresi (kilit hücre =ayar hücresi) ile bekçi hücrelerinin arasında bulunan stoma açıklığından (stomaporu) meydana gelir. Stomabekçi hücrelerinin stoma açıklığına bakan çeperleri kalın, stoma açıklığına uzak olan çeperleri ise incedir. Çeperlerdeki bu kalınlık farkı, stomaların açılıp – kapanmasında önemli bir rol oynar. Stoma açıklığının ayarlanmasına bağlı olarak bitkinin su kaybı kontrol edilir.
